Anderhalve week geleden was het voor mij zover, de Great Wall Marathon. Na een verkenning van de muur op de donderdag ervoor heb ik besloten om vooral op de muur uit te kijken en daar alles omhoog te gaan wandelen.
De start was om half acht in de ochtend en het begon al lekker warm te worden. De eerste vijf kilometer liep ik in rustig tempo richting de muur toe, de eerste hoogtemeters waren alweer gemaakt. Op de muur was het zweten, echt. Ik was blij dat er zoveel waterpunten stonden langs de route want ik zou ze echt nodig hebben in die omstandigheden (blauwe lucht, volle zon, richting de 30°C).
Op ongeveer 8 kilometer waren we na een aardige afdaling weer bij het startpunt aangekomen om hierna de regio in te gaan. Wat opviel waren de aanmoedigingen van de Chinezen langs de route. Handje klap met de jeugd maar ook met volwassenen. Ik heb zoveel genoten en gelachen tijdens de route! Op ongeveer 26 km kwam ik mijn vrouw tegemoet, na een korte "Alles goed?" en een foto vervolgden we weer onze eigen weg.
Hierna werd het voor mij lastig, ik kon mijn warmte niet goed meer kwijt en kreeg last van mijn kuiten. En ik heb dus eigenlijk nooit problemen met mijn kuiten. Ik heb hierdoor gewoon stukken gewandeld, ik was niet kapot maar het wilde gewoon even niet. Op 32 km, op weg naar het start/finishplein voordat je voor de tweede keer de muur op kan, twijfelde ik kort of ik maar beter kon gaan stoppen. Maar dat zou betekenen dat ik geen medaille zou krijgen en ik het voor eeuwig zou moeten aanhoren.
Ik ging dus de tweede keer de muur op, met aanmoedigen van de Zweedse van de organisatie die vlak daarvoor de bandjes uitdeelde dat je op tijd was om nog een keer door te mogen. De tweede keer loop je het zelfde stuk maar dan omgekeerd. Het begon dus met heel veel treden omhoog. En meteen waren mijn benen van pap en niet alleen die van mij. Je zag echt iedereen vaak leunen, op treden zitten om even bij te komen. Dit gevoel had ik nog nooit eerder meegemaakt.
Op zich was dit nog oké maar ik kreeg het ook zwart voor de ogen, lage bloeddruk ging ik vanuit. En dit was de eerste keer dat ik echt begon te twijfelen of het uberhaupt verstandig was om door te gaan. Maar hardlopers zijn dom (denk ik vaak

) en op een erg rustig tempo pakte ik de treden omhoog om uiteindelijk op de muur tegen de muur te gaan zitten en een zout water oplossing te maken (Ik had zakjes ORS mee die ik gedurende de race gebruikte). Nadat ik het flesje opgedronken had en mijn lichaam weer "goed" aanvoelde waagde ik het er weer op.
Eigenlijk ging het toen wel goed, ook mede dankzij wat wolken die nu af en aan overwaaiden. Ik heb de laatste 7 km met een Frans/Chinese dame samen gelopen en we hebben elkaar een beetje naar de finish gekletst. Uiteindelijk was ik met 06.20 uur binnen. Mijn vrouw kwam 29 minuten daarna over de streep.
Achteraf ben ik zo blij dat ik niet heb opgegeven, dit was zo'n indrukwekkende ervaring! Ik heb zo afgezien, ik heb het zo heet gehad, ik heb zo genoten, ik heb zo gelachen. Bij een drankpost wilde een Chinees een foto van ons tweeën maken, leuk man! En onverwacht, ik heb van deze inspanning geen problemen overgehouden. Klein beetje stram de volgende dag maar geen spierpijn of andere gekke dingen. Toch stiekem wel goed voorbereid maar de zon, die vervloekte zon...
Het is in ieder geval een aanrader en als je wat tegen warmte kan (vorig jaar was het 36°C geloof ik) doe je het nog beter. En wij hadden hierna nog een weekje Beijing om van te genieten, twee dagen na de marathon hebben we alweer 22 km op een dag gewandeld.
Overigens, [urls=https://www.strava.com/activities/1583113970]Great Wall Marathon op Strava[/]
[
Voor 1% gewijzigd door
Xaverius op 31-05-2018 15:05
. Reden: Stravalink :+ ]