Nou, ik weet niet hóe ik het voor elkaar heb gekregen, maar op de een of andere manier heb ik zaterdagavond (zeg maar gewoon nacht zo zonder licht) toch daadwerkelijk mijn langste duurloop tot nu toe weten te doen.
Na een dag klussen en kinderen sjouwen en boodschappen sjouwen en eigenlijk veel te weinig drinken en avondeten dat ook niet echt goed vulde...

En dan ook nog eens alles snelsnel, geen tijd om me echt voor te bereiden qua route, geen tijd om mijn lamp op te laden. Nee, dat was geen goede voorbereiding.
Érg blij dat ik nog even op het állerlaatste moment mijn telefoon achterin mijn vest had gegooid (want zo laat, zo donker, je weet maar nooit) want op een gegeven moment hield de straatverlichting gewoon op maar reden er wel auto's... Dus ik heb maar gewoon even een paar kilometer met mijn telefoonlamp als verlichting gelopen. Ging niet eens zo slecht
En gelukkig neem ik altijd een gelletje teveel mee, want ik merkte al binnen een half uur dat mijn energie niet voldoende was. Ipv na een ruim uur te beginnen met de gels ben ik maar gewoon vanaf een half uur begonnen.
Positief: langste afstand ooit (26,6km), langste tijd ooit (2:46), ik ben niet aangereden en ik heb op gevoel toch een redelijke inschatting kunnen maken van wat een goede route was. Ken de omgeving natuurlijk wel, maar enig besef van afstand te voet is er niet in de richting waar ik heen liep.
Minder positief: véél kleine pijntjes. In de loop van de dag gisteren voelde ik steeds meer verschillende plekken. Wél allemaal echte spierpijnen, geen blessurepijn. Mijn kuiten hebben het zwaar gehad.
Ik had er écht geen zin in om eerst een 20km rondje te doen en dan nog een klein lusje. Met alle gehaast en met hoe moeizaam het ging was ik dan geheid afgehaakt bij de 20, of met zeer weinig motivatie verder gelopen. Dus ik "moest" een andere kant op.
Wel begonnen zoals ik wel vaker begin, vanaf Vlaardingen noordwaarts richting Schipluiden langs de vaart. Blijft gewoon een prachtstuk om te lopen, van mij had dat nog veel langer mogen zijn

Vanaf Schipluiden wist ik
ongeveer waar ik heen wilde en met behulp van de ANWB-fietsbordjes ben ik richting 't Woudt gelopen, ook nog semi langs de vaart (maar die zie je dan niet meer).
Het fietspad De Lier - Delft langs de Woudseweg heb ik 6 jaar lang intensief befietst naar school. Zo'n ruim 10 jaar later liggen de scheuren en hobbels nog op dezelfde plekken, dus ook in het donker kon ik daar goed mijn weg vinden.
Vervolgens langs de A4 weer een stukje richting zuid, en daar wist ik: rechtsaf is nog 8km, dan kom ik maar op 20 uit. Rechtdoor richting Schiedam dan maar, dat is 10km volgens de ANWB. Dan nog een klein stukje Schiedam-Vlaardingen, daarmee moet ik wel richting de 25 komen iig. Dan kijk ik daar nog wel of ik er tevreden mee ben of nog een klein lusje doe.
Nou, dat lusje zat er natuurlijk niet meer in

Ik had al vanaf kilometer 1 wat last van mijn rechterkuit, wat ervoor zorgde dat ik na 1 of 2 keer de versnellingen meteen heb laten varen. Stevig aanzetten was geen realistische optie. Proberen zo pijnloos mogelijk door de loop heen te komen was het enige doel.
Tempo heb ik ook snel laten varen. Mijn horloge op tijd-scherm zetten helpt daarbij een hoop, dan heb je minimaal een druk op de knop nodig om data te zien en dat voorkomt dus het onbewust continu kijken.
Vanaf Schiedam waren de benen er echt wel klaar mee. Het ging bijzonder houterig. Al had ik wel het gevoel dat ik kon aanzetten, maar dan had ik wel iets stuk gelopen.
Tevreden? Mja... ja. Het was gewoon het maximale wat erin zat qua afstand, en dat was het doel. Dus doel eigenlijk gehaald.