Gisteren heb ik samen met mijn zoon de hangon run gedaan wat een survival run is en totaal niet in mijn comfortzone.
Eigenlijk zijn we hier ongetraind aan begonnen dus ik wist dat het pijn ging doen

Aangezien het lopen niet het probleem is ingeschreven voor de 8km niet wetende dat je dan meer en zwaardere hindernissen moet nemen.
Gisteren ochtend lekker vroeg vertrokken en met een pendelbus vanaf de parkeerplaats naar het vakantiepark waar het werd gehouden.
Meteen de shirts opgehaald met ons startnummer en daarna lekker een bakkie koffie gedronken.
Het was best koud (hier kom ik nog op terug) dus lekker lang binnen gebleven wachtend op onze startwave.
Om 13:00 was het tijd en we gingen lekker rustig van start met eerst een kilometertje hardlopen. De eerste paar hindernissen konden we lekker nemen. Beetje in touwen klimmen, er over heen en weer door. Wat later kwamen er een berg hindernissen tegelijk waar het af en toe een beetje te druk werd. Hier gingen de armen er aan, meteen verzuren omdat je, ondersteboven hangend moest wachten. Omdat we als koppel waren ingeschreven mocht je elkaar helpen wat nodig was omdat het simpelweg niet meer ging. Leuk na net een paar kilometer.
Uiteindelijk de eerste groep met hindernissen genomen dus weer lopen. Nu konden de onderarmen weer effe uitrusten. Ook het lopen was best pittig want het ging af en toe door zand, heuveltje op een af. Uiteindelijk de tweede groep met hindernissen met weer veel touwen klimmen en muren nemen. Hierna kwam de splitsing waar de 4 en 6 kilometer rechtsaf gingen het park weer op een wij linksaf nog effe een extra stuk moesten lopen met nog een paar hindernissen. Effe nog een stukje banaan en sinaasappel en wat water genomen.
Na deze lus terug het park op waar de laatste groep met hindernissen kwam. Dit deel kwamen de echte survival runners boven drijven of liever gezegd kwam ik boven drijven. Ik viel in het water bij de monkeybars en het water was ijskoud. Meteen kreeg ik een deken waardoor ik effe kon opwarmen en we waren ons bandje kwijt. Mijn zoon heeft deze overgeslagen want hij was extra schoenen vergeten dus bleef hij liever droog.
Hierna was het nog een kilometer lopen naar de laatste hindernis bij de finish. Ik kreeg elke paar stappen kramp in mijn kuiten dus effe gestopt om te rekken. Daarna op een lekker rustig tempo verder gelopen. Ik had het ondertussen zo koud dat we de laatste hindernis overgeslagen hebben omdat je hier via touwen over een waterbak moeten. We hadden geen kracht meer in ons armen en mijn kuiten bleven in kramp schieten.
Uiteindelijk 3 uur en 20 minuten over gedaan.
Mijn eerste gedachte, ik doe dit nooit meer!!! Vandaag heb ik veel spierpijn op allerlei rare plekken maar toch begint het weer te kriebelen. Ik kan simpelweg niet zo snel opgeven en ik wil het kunnen doen zonder een onderdeel te missen.
Ik ga hier over een paar weken nog maar eens over nadenken
Volgens de voorlopige uitslagenlijst zijn we laatste geworden maar ik geloof nooit dat er geen koppels zijn die het niet hebben opgegeven. Ik heb mensen in het begin al zo zien ploeteren en die hebben ons niet meer ingehaald. Maar het gaat mij niet om de uitslag, ik wilde perse het einde halen en dat is gelukt ondanks het missen van 3 hindernissen van ongeveer 50 tot 60 stuks.
Ik moet zeggen het was allemaal top geregeld, echt alles in de puntjes geregeld.
Een Strava or it dit not happen:
https://www.strava.com/ac...sed?hl=nl-NL&v=1511631524