Zo, ik ben ook weer thuis.
Het begon allemaal met het wat rond neuzen op het internet. Daar kwam ik de BORT 2017 tegen.
Ik heb mij daar samen met mijn zoon voor opgegeven, ik de 6KM, mijn zoon de 12KM.
Al snel heb ik er een weekendje weg van gemaakt dus dit weekend op Texel de Beach obstacle run Texel gelopen.
Speciaal hiervoor (en voor de toekomst) had ik de Salomon speedcross 4 gekocht want ik wilde dit absoluut niet op mijn normale hardloopschoenen doen.
Afgelopen zaterdag samen met mijn zoon lekker optijd naar De Koog gegaan en daar ons startbandje opgehaald. Eerst mijn zoon voor de 12KM en toen ik voor de 6KM echter stond ik blijkbaar ook voor de 12KM ingeschreven. Heel even twijfelde ik en toen heb ik besloten mijn mond te houden want ik had al een paar keer getwijfeld om mijn inschrijving aan te laten passen.
Dus beide met ons blauwe bandje en t-shirt lekker een beetje rondlopen en kijken hoe de start ging om 14:00. Wij zouden pas rond 15:20 aan de beurt zijn.
De tweede start zijn we eens gaan bekijken naast de eerste hindernis, een houten muur en zagen meteen dat het hier opstroopte. Heel veel mensen kwamen er niet in een keer overheen.
We zagen dat er een paar via de schuine steunbalk heel snel overheen gaan dus die hebben we meteen maar even goed opgeslagen
Om 15:!0 gingen we klaar staan want we zouden met de volgende startwave meedoen. We keken achterom en zagen niemand meer dus zijn we gewoon brutaal bij de startwave van 15:10 gaan staan en dat deden er blijkbaar meer. Achteraf bleken er best veel mensen niet mee te hebben gekunt met de boot vanaf Den Helder omdat deze vol was.
Eerst een warming up gedaan en het aftellen begon. NA het startsein gingen mijn zoon en ik meteen naar de zijkant van de muur en waren we binnen 20 seconden aan de andere kant. We waren zowaar nummers 5 en 6 wat ond verbaasde.
Omdat mijn conditie nog niet op pijl was en het absoluut niet om tijd ging gingen we samen rustig aan de duin op richting het strand. Mijn zoon zou bij mij blijven om mij mentaal te ondersteunen.
Eenmaal op het strand richting de volgende obstacle, een net vlak boven de grond. Deze was zo genomen en rennend naar een soort van schuine wand met palen overdwars, daarna een touw om overheen te kruipen en een schiune wand naar beneden. Echter hier stond het nog vol van zo ongeveer twee startwaves omdat er maar twee tegelijk konden en die deden er een paar minuten over per stuk.
Hier zijn we maar omheen gelopen.
We liepen al een tijdje richting het noorder en nu sloegen we af naar rechts over de duinen.
Hier nog wat muurtjes en strobalen genomen en verder afdalend door het bos heen.
Nu begon ik het toch best moelijk te krijgen, het zand was loodzwaar en de duinen op en neer vond ik niet zo heel fijn. Ik begon last te krijgen van het weinige trainen de laatste maanden.
Maar het ging niet om een tijd maar om de ervaring dus gewoon effe wandelen en weer door, nog 10KM te gaan!
Nu gingen we weer terug de duin over nadat we een stukje richting het zuiden waren gegaan en kruiste we een obstacle (buis waar je doorheen moest kruipen) en liepen we er over heen. Linksaf weer naar het zuiden maar nu over het harde zand van de vloedlijn maar helaas wel tegen de wind in en die was best stevig.
Zo af en toe wat muurtjes en klimpartijen en een heuse glijbaan. Toen ik biven stond kreeg ik het best benauwd, ik heb hoogtevrees. Niet nagedacht en meteen naar beneden gegleden. Door het koude water deed ik mijn mond open en heb ik naar mijn idee het halve bad met zeewater binnen kregen

Na wat hoesten en proesten liep er nog wat water in mijn ogen dus dat ging ook lekker prikken, leuk joh
Weer verder tegen de wind in de volgende paar obstacles genomen. Tussendoor redelijk wat gewandeld want het was echt zwaar.Uiteindelijk kwamen we bij de eerste drankpost en hier heb ik lekker de tijd genomen om even mijn hartslag naar beneden te krijgen en mijn benen wat rust te gunnen. Man wat was dit al zwaar en we waren pas rond de 4KM.
Net na de drankpost kwam de splitsing tussen de 6KM en de 12KM route. Heel even getwijfeld maar ik ben mooi rechtsaf geslagen en de 12KM route gaan volgen.
Mijn zoon moest af en toe op mij wachten en liet mij bij elke obstacle voor gaan zodat ik wat voorsprong had en hij er ook af en toe wat tempo in kon gooien. Soms liep hij door en kwam hij weer terug. Hij heeft dan ook ongeveer een kilometer meer gelopen dan ik
Na weer wat duin gingen we weer het strand op en het zelfde verhaal herhaalde zich, obstacles, mul zand en harde wind tegen.
Aan gekomen bij paal 17 (gestart bij paal 20 om hoog naar paal 21) Kwam het grote luchtkussen. Dit was blijkbaar het zlefde springkussen als bij de Mudmasters (dit stuk was afgeplakt) en hier hebben we ongeveer een half uur moeten wachten. Zeiknat in de schaduw en koude wind dus dat was niet fijn.
Er waren twee hoogtes waar je vanaf kon maar ik besloot de hoogste te nemen zoals bijna iedereen. Heel af en toe ging er iemand terug een verdieping lager en sommigen gingen niet eens naar de hoogste verdieping.
Ik besloot, ondanks mijn hoogtevrees, toch de hoogste te nemen en eenmaal aan de beurt scheet ik zeven kleuren. Weer niet nadenken en gewoon springen. Ik kwam alleen niet helemaal goed terecht en had meteen last van linker enkel. Die had ik drie weken geleden verzwikt en was nog wat gevoelig.
Gelukkig was dit na een kleine 50 meter hardlopen alweer weg.
Meteen hierna was er een drankpost welke naar mijn idee beter ietsje eerder neergezet kunnen worden bij het springkussen maar het was nou eenmaal zo.
Linksaf de duinen weer over en op naar de volgende obstacle.
Dit was een balk waar je met een schild overheen moest. Hier stond de brandweer en probeerdje je van de balk af te spuiten.
Helaas had ik het al steenkoud en werd ik nog natter dan ik al was. Dus na de balk meteen het gas er op om weer een beetje warm te worden.
Crossend door de duinen en over de zoveelste duincamping (met support af en toe) het bos in. Hier ook op en neer door het landschap wat toch heel pittig was. Mijn zoon was ondertussen doorgelopen na goed overleg, ik zou het wel halen al moest ik kruipen.
Het bos uit even verhard over de stoep in Den Koog en daarna linksaf een woonwijk in. Beetje vreemd maar achteraf logisch. Over een grasveld heen kom ik aan bij een sloot. Ook hier een rij wachtende mensen.
Al snel zag ik wat de bedoeling was, Rennen over wat houten platen met piepschuim aan de onderkant drijvend in een vieze baggersloot. Zo af en toe schoven de platen een beetje door omdat deze niet goed vast zaten aan het touw.
Af en toe viel er iemand en legde de platen goed of sporong er zelf soms iemand in om dit te doen.
Toen ik aan de beurt was ging ik bij de eerste al bijna op mijn plaat en bij de tweede koos ik er voor om er in te springen zodat ik niet kopje onder ging. Met mijn 1.92m stond ik toch al tot mijn oksels in het water en tot mijn knieen in de zwarte drek. Platen effe goedgelegd voor wat plaatstelijke dames (deze hadden dus deze platen vastgemaakt aan het touw met ty-wraps) en snel het koude water uit.
Daarna weer terug over de stoep het bos weer in en dat bleek maar een klein stuje bos te zijn.
De bordjes gaven aan links af wat dus weer terug was richting de drankpost. Dat viel effe tegen want ik begon echt moe te worden en hoopte richting de finisch te gaan. Nu ging ik juist weer de andere kant op.
We gingen dus nog een duincamping over waar na een tijdje we gelukkig rechtsaf gingen de duin over. Hier stond nog een grote container met modder maar iedereen liep deze voorbij, ik dus ook. Ik had er echt de kracht niet meer voor, ik had al genoeg modder gezien.
De duin op lopend haalde ik zowaar iemand in die ook niet meer rennend omhoog kwam. Eenmaal de duin over was er nog een glijbaan waar je met een zwemband naar beneden kon. Dus beneden de band ophalen en weer die verrekte duin omhoog klimmen.
Eenmaal beneden eindelijk rechtsaf naar het noorden en wind mee.
Na nog een aantal muurtjes en andere obstacles moest ik omhoog de duin op voor het laatste stuk maar ik kon bijna niet meer naar boven. Ik mij aan een leuning van een hek omhoog getrokken.
Het laatste stuk ging door de duinen met af en toe een klimmetje waar ik kramp begon te krijgen in mijn rechterkuit.
Ik ben maar effe gestopt om te rekken toen ik in mijn ooghoek iemand zag staan met een medaille om. Die was dus gefinisched en wachte om iemand anders. Dit gaf weer wat energie en ik perste er nog wat kracht uit.
Rennend langs een douchehok zag ik mijn dochter en vrouw staan die mij nog effe aanmoedigde.
Ik rende naar beneden naar de finisch waar nog een obstacle was maar ik kon er niet meer op klimmen omdat ik in beide kuiten nu echt kramp had.
De dame met de medaillie kwam maar naar mij toe en hielp mij nog even over de stelling heen waarin de obstacle gebouwd was.
Ik had het zowaar gedaan, de 12KM uitgelopen.
Toen dacht ik nooit meer en nu heb ik alweer zin in volgend jaar
Een strava or it did not happen:
https://www.strava.com/activities/1230034703