Het is zaterdag en ik ben verkouden. Buhhhh. Gelukkig een goede nacht gehad, maar er moeten ook nog even 2 supermarkten beroofd worden van etenswaren, terwijl ik een onwillige peuter meesleep. Noem het krachttraining, mentale voorbereiding
Die run van vandaag gaat gelopen worden. Al doe ik er een uur over, al kom ik te laat voor mijn startnummer. De chip heb ik toch al, die zat alweer een tijdje ongeduldig te wachten aan de schoen tot er weer eens wat gescand zou worden

Het weer zit niet mee 's ochtends. De regen is de ene keer harder, de andere keer minder, maar eigenlijk nooit écht afwezig. De middag schijnt iets beter te worden gelukkig.
Na de boodschappenrun is het even snel eten, zodat het nog een beetje op tijd gezakt is, spullen pakken en daarna met de dames in de auto, hup naar Maasdijk.
In Maasdijk aangekomen zijn de beloofde borden nergens te bekennen, dus op globaal richtinggevoel kruisen we wat wijkjes door en belanden we via het parcours - gelukkig op dat moment nog niet in gebruik - bij één van de weinige vrije parkeerplekjes naast de korfbalvereniging waar de startnummers te halen zijn.
Mooi. Dat is gelukt. Nummertje halen blijkt twee minuten werk en het meeste omkleedwerk heb ik vooraf al gedaan. Dus we zijn normaal op tijd nu!
Het is ook nog eens droog geworden. Buienalarm leek meer op een constante miezerbui, maar dat is dit echt niet. Droog, bewolkt, 18-20 graden en een lekker briesje. Perfect hardloopweer dacht ik zo!
De dames gaan op weg naar dezelfde aanmoedigingsplek als vorig jaar, daar zit een speeltuintje vlakbij, en ik loop een beetje half warm naar de start. De verkoudheid lijkt zich in te houden, dat gebeurt wel vaker met hardlopen, dus dat is mooi.
Na een hoop geleuter van de speaker (waarschijnlijk de oorzaak van de uitgelopen start) klinkt er een compleet anticlimactisch startschot en begint er wat te bewegen. Ik blijf een beetje aan de linkerkant hangen, zodat de dames me nog even kunnen zien voorbijlopen. De start is best te doen hier: ruim een kilometer rechte weg, breed genoeg voor twee vrachtwagens want ja, we zijn in tuindersgebied natuurlijk! Dringen is niet nodig en gebeurt dus ook eigenlijk niet.
Geen slalommerij, niet dringen... Dat betekent dat ik zelf mijn tempo moet en kan bepalen! *slik*

Ik besluit te proberen of ik in de buurt kan komen van een 50 minuten tijd en loop de eerste kilometer in een 5:07 die prima voelt. De eerste bocht is meteen een heuveltje en gaat met gemak in hetzelfde tempo en door het heuveltje afwaarts bij bocht twee komt belandt de teller op km 2 na nog eens 4:52.
Wel weer inhouden, want dit is geen tempo om nog 8km vol te houden. Zeker niet vandaag. Gelukkig blijkt vlak lopen totáál geen probleem, dat is wel eens anders! Ik let veel op mijn houding en merk iedere keer als ik het iets verbeter dat ik ietsje sneller loop met dezelfde moeite. Proberen zo economisch mogelijk net onder de 5:00 gemiddeld te blijven en pas bij kilometer 7-8 gaan we verder kijken dan dat.
Zo gezegd, zo ge-dikkie-daan. De waterpost voor km 4 heeft ook dit jaar weer flesjes, superhandig, dus ik drink lekker over een afstand van 500m een flesje leeg

Rondje twee. Ik leef nog steeds, maar ik voel dat een flinke versnelling niet kan. Had ook wel gek geweest, verkouden een PR kunnen lopen. Dan had ik me serieus afgevraagd hoe scherp ik had kunnen zijn...
Even zwaaien naar de dames en daar gaan we weer! Kilometertje, heuveltje op, weer afdenderen en tempo onder controle houdende proberen vol te blijven houden. Dit rondje is echt wel zwaarder, maar ik besluit heuveltje-af voor de waterpost (km 9) te gebruiken als springplankje om nét nog even ietsje sneller te lopen.
De laatste twee kilometers tik ik af in 4:52 en 4:53 en ik kom de finish over in ongeveer 49 1/2 minuut. Kapot! Maar wel mooi voor de tweede keer onder de 50.
Héél erg tevreden wat ik heb kunnen neerzetten en ik kan bijna niet wachten tot ik over 2 weken weer mag. Hopelijk dan nog wat fitter en een gooi doen naar een nieuw PR!
Op weg naar huis begint het weer keihard te regenen. Geweldige timing
...
Het is maandag. De benen voelen niet eens zo slecht. Maar recovery is recovery. Ik loop weer mijn vertrouwde rondje, lekker zoveel mogelijk in Z2 proberen te blijven.
Heb zin in de volgende...