En toen liep je eigenlijk op je gemakkie een halve marathon in je duurloop 
 
De route die ik vooraf had uitgestippeld was zonder omlopen 19km, maar het doel stond op 2 uur. Altijd een beetje spannend, zo'n route die je eigenlijk niet korter kunt maken, je kunt gewoon het water niet over (ja of je moet willen zwemmen).
Deze duurloop ook meteen aangepakt als moment om een gelletje te testen. De bananencrap van de Decathlon viel me toch eigenlijk wel tegen, dus toen ik toch bij de Action liep voor wat sporttape (gevonden!) heb ik ook één gelletje meegenomen.
Afgelopen week zonder voedsel 1u45 gelopen en dat ging niet slecht. Ik denk dat ik 2 uur ook wel zou halen eigenlijk, maar dat was niet het doel. Uiteindelijk moet ik toch zo'n (hopelijk kleine) 4 uur op de been zijn, dus uitproberen wat werkt en hoe het voelt was het doel van de avond. Naast 2 uur lopen natuurlijk.
Enfin. Zo goed en zo kwaad als het kon rond half 8 de deur uit, want dan ben je nog enigzins normale tijd terug thuis. Pizza lag nog lekker op de maag maar was alweer twee uur geleden, dus ik gokte erop dat die nog wel verder ging zakken tijdens het lopen. Al bedacht ik me onderweg dat dat volgens mij eigenlijk niet gebeurt, iets met klepjes die dichtgaan met inspanning ofzo.
Horloge vond weer eens dat er een update nodig was, dus eerst heb ik even een paar minuutjes heel rustig gewandeld 

20 kilometer zit op de grens tussen verschillende tempo's qua workout, dus ik besloot met de langzaamste versie te beginnen en als er later nog ruimte was nog wat te versnellen.
Of het aan de schoenen ligt, het tijdstip of gewoon het feit dat ik de dag ervoor nog gelopen heb, het is elke keer op zaterdagavond even moeilijk om de cadans te vinden en het tempo lekker te krijgen. Ik ben het nu gewend dus ik laat het me niet meer storen, maar het kost me minimaal een kilometer om een beetje los te komen. Rustig aan, dan breekt het lijntje niet enzo. Er zijn nog zeker 19 kilometers te gaan, dus forceren heeft geen enkele zin.
Beetje spannend was het wel. Nieuwe route, nieuwe afstand en duur, point of no return in de route, maar we gaan er gewoon voor. Een groot deel van de route ken ik wel en de rest zou ik nog moeten kennen van fietsen vroeger (zo'n 20 jaar terug hoor) en het feit dat ik er altijd enigzins in de buurt heb gewoond. Goede oefening in me niet gek laten maken!
Ben doelbewust eerst noordwaarts gegaan. De lage zon scheen daar iets minder irritant in mijn gezicht, dus die gok was goed. Richting Schipluiden verliep eigenlijk zonder veel bijzonders, het tempo werd langzaam lekkerder en toen ik na een paar kilometer eens checkte liep de cadans ook zoals gewenst (182 op dat moment, bij het starten kwam ik met moeite aan de 176).
Gek eigenlijk, maar die paar stapjes per minuut maken echt een gigantisch verschil in mijn loopbeleving. Echt het verschil tussen stroperig, sloom, houterig, geen controle en soepel, rustig, fijn.
Bij Schipluiden was het tijd om de bekende paden te verruilen voor het onbelopen: de oude trambrug over (dat is nog best een steil dingetje!) en richting Maasland.
Ondertussen begon het zo lekker te gaan dat ik vond dat het wel een stapje vlotter mocht. Het doel werd tempo marathon-4u (5:41-5:42) en dus een halve in 2 uur. Kon ik daar mooi eens een beetje aan wennen. Gezien de hartslag ging dat ook prima, ik ben zelfs óp de trambrug maar nét in Z3 gekomen. Die zone zou ik voorlopig niet meer terug gaan zien ook.
Eigenlijk was het allemaal smooth sailing op marathontempo, tot Maasland in zicht kwam. Ik had van tevoren de route bedacht langs het veerpontje bij de Kwakel, maar toen ik op de kruising kwam om die kant op te gaan koos ik om de een of andere reden toch om de fietsbordjes te volgen. Jammer genoeg leiden die je tot ergens in een woonwijk.
Nu telt Maasland maar 6500 inwoners, dus zo moeilijk is het niet om door te komen 

 maar dat is niet wat ik in gedachten had. Mentale training dus: boeiend, ik volg de weg en houd de zon aan de juiste kant, dan kom ik vanzelf aan de juiste kant van het dorp terecht.
En inderdaad, na 1,5-2 kilometer, die wel ietsje langzamer gingen, kwam ik weer aan de kant die ik ken. In het dorp nog even het gelletje genomen, ruim na een uur dus. Die was prima te hachelen eigenlijk. "Zo," dacht ik, "nu heb ik er een uurtje op zitten en begint het echte werk." En zo voelt het ook echt wel. Een uur lopen is echt vingers-in-de-neus, helemaal op duurlooptempo. Geweldig om je te beseffen hoe ver je dan al bent eigenlijk! 
Het stuk vanaf Maasland terug naar Vlaardingen is bekend terrein. Op twee steile fietsklimmetjes na ook aardig rechttoe rechtaan. Mooi moment om nog even wat verder door te pushen, want als ik probleemloos 5:41 kan blijven lopen, kan ik dan ook deze loop 21,1km binnen 2 uur doen? Zonder mezelf compleet dood te lopen natuurlijk, maar ik kreeg het voor elkaar op te schakelen naar wat kilometers rond de 5:30.
Na 18km kwam ik even in een dilemma, want al bijna thuis. De extra ronde daar zou me eerder richting 22-23km brengen en dat was nou ook weer niet de bedoeling. Overdrijven lijkt me niet verstandig, ik ben al bezig aan een recordweek tenslotte. Op het laatste moment besluit ik inderdaad linksaf te slaan het water over, in plaats van een extra lus. Toch zit ik nog niet aan de twee uur, dus ik loop een andere kant op, van waaruit ik veel makkelijker kan afbreken en alsnog snel naar huis toe kan.
Ik kijk nog even goed op mijn horloge en probeer nog wat te hoofdrekenen: in theorie kan ik nog een halve in die 2 uur proppen! Moet ik alleen nog wel even flink aanzetten. Kan dat nog? Ga ik het proberen? Ja, maar wel op een verantwoorde manier.
Héél geleidelijk voer ik mijn snelheid op. De hartslag gaat niet eens zo hard mee omhoog (is dat goed? ik denk het wel) en ik kom zowaar nog stukken onder de 5:00min/km. Zo gecontroleerd mogelijk als ik kan houd ik de versnelling vast, want het gaat 

 Snel zoek ik naar het juiste paadje om nog even die laatste beetjes bij elkaar te lopen, maar ik moet toch de woonwijk in om er niet meteen weer een grote lus van te maken. Gelukkig is er geen kip op straat en ik blijf de snelheid vasthouden over de stoepjes en al overstekende. Met nog iets van 15 seconden te gaan tikt mijn horloge 21,1 aan, gehaald! Het was vooraf niet eens het doel, maar toch wel érg bemoedigend dat dit kan in een trainingsloop.
Met uitlopen erbij zet ik nog even een nieuw record voor mijn langste loop ooit 

 een record wat natuurlijk binnenkort grandioos verbroken gaat worden als ik de 2,5 en 3 uur duurlopen ga aantikken. Het geeft me vertrouwen dat het goed gaat, dat ik dit eigenlijk met gemak kan doen en achteraf niet eens bijzonder kapot ben. Ook niet met de kilometers die ik versneld heb!
Wat ik ook merk is dat mijn suikerspiegel nog niet echt gezakt is. Sterker nog, ik heb moeite met eten naar binnen krijgen ook al heb ik net 2 uur lopen verbranden als een jekko en vóel ik dat ik calorieën nodig heb. Ik ben wel moe, slaperig moe zelfs, maar heb niet het hersenloze gevoel en kan eigenlijk nog redelijk normaal praten (ook wel eens fijn voor vrouwlief 

 ).
Nog 12 weken te gaan. De afgelopen week 41,2km bij elkaar kunnen lopen, wat zover ik kan zien een record is voor me. Bijna een hele marathon in 7 dagen dus 

Straks weer lekker een Minimalistische Maandagloop. Ik denk dat ik vandaag even structuurloos ga. Beetje freewheelen, soepel lopen, lekker. Benen voelen wel aardig in ieder geval, alleen het hoofd heeft er moeite mee.