Tweakers: 7.2 | IMDb: 8.4 | Genre: Action, Adventure, Sci-Fi | Runtime: 137 min | MPAA: R
Bekeken versie: Director's cut
Aliens is het vervolg op Ridley Scott’s Alien (1979), waar een zeer aggressief ruimtemonster dood en verderf zaaide onder een 7-koppige crew.
De film gaat verder waar Alien eindigde: De shuttle met daarin Ripley diep in cryo-slaap wordt opgepikt door de USS Sulaco. Het blijkt dat ze een erg lange periode stuurloos door tijd en ruimte heeft gezworven. Elke nacht heeft ze nachtmerries over de traumatische gebeurtenis en wordt badend in het zweet wakker. De planetoïde, LV-426, waar het ruimteschip zich met de duizenden alien eieren bevond, is ondertussen gekoloniseerd en er leven zo’n 60-70 gezinnen in de kolonie Hadleys Hope.
Op een gegeven moment verliezen ze (uiteraard) het contact en wordt Ripley door de slijmerige Burke (Paul Reiser) en Lt. Gorman (William Hope) gevraagd om als adviseur met een groep stoere mariniers en een androide mee te reizen naar de kolonie. Na de zoveelste rusteloze nacht besluit ze om terug naar LV-426 te gaan om daar haar grootste nachtmerrie wederom te confronteren…
Aliens is geen inspiratieloze herhalingsoefening van Ridley Scott’s meesterlijke sci-fi horrorfilm, zoals we tegenwoordig zoveel sequels hebben, maar breidt de basis die is gelegd door hem op alle fronten flink uit. Zo wordt er nu een heel blik aliens opengetrokken, kent de film flink wat actie en worden er zelfs wat grappen gemaakt. Ook wordt er flink ingezet op het moederinstinct van Ripley. James Cameron legde zelf een link met de Vietnamoorlog: Amerikanen die dachten de slecht bewapende vijand wel even binnen een paar weken te kunnen verslaan, maar na jaren van bloedvergieten met de staart tussen de benen flink gehavend moesten vertrekken.
De eerste helft van de film wordt door Cameron gebruikt om je kennis te laten maken met de mariniers en is vrijwel actieloos. Na zo’n 80 minuten, wanneer ze eindelijk oog in oog staan met de aliens, verandert de film in een balls to the wall actiefilm, hoewel er nog genoeg spannende momenten inzitten. De scene in de Med-Bay bijvoorbeeld, waar Ripley en de jonge Newt (Carrie Henn), de enige overlevende in Hadleys Hope, twee ontsnapte facehuggers moeten zien te ontwijken. Of wat te denken van de uiteindelijke confrontatie(s) van Ripley met de Alien Queen?
Het acteerwerk is over het algemeen prima. Sigourney Weaver is uitstekend als Ripley en brengt haar emoties van angst, haat en moederlijke gevoelens goed over. Ook Paul Reiser verdient alle lof voor zijn vertolking van Carter Burke, de slijmerige company man die een dubbele agenda heeft. Bij de mariniers vallen vooral private Hudson (Bill Paxton) en Hicks (Michael Biehn) op, al doet de rest het ook helemaal niet slecht. Carrie Henn speelt de jonge Newt, maar haar acteerwerk is niks om over naar huis te schrijven. Aliens zou uiteindelijk ook haar enige acteerrol blijven.
De soundtrack werd deze keer verzorgd door James Horner, die deze in slechts twee weken heeft gecomponeerd. Ondanks de enorm korte tijd is het een memorabele soundtrack geworden en is het Horner aan te prijzen dat hij niet de handdoek in de ring heeft gegooid, of de muziek heeft afgeraffeld. De relatie tussen Horner en Cameron was na deze film wel wat bekoeld en het zou tot Titanic (1997) duren voordat de twee weer (met veel succes) zouden samenwerken.
De cinematograaf van dienst is deze keer Adrian Biddle en hij legt alle chaos en geweld goed vast op camera, en zorgt voor de vaak sfeervolle beelden. James Cameron had eerst Derek Vanlint gevraagd, maar werd vervolgens door hem doorgestuurd naar Biddle. De second unit director is overigens Stan Winston, die ook de magnifieke Alien creaties heeft gemaakt. Ook de special effects zijn van een hoog niveau, al kun je af en toe wel iets te goed zien dat ze miniatuurversies hebben gebruikt.
Is er dan niks helemaal aan te merken op Aliens? Jazeker wel. Sommige personages, zoals: Crowe, Spunkmeyer, Dietrich, Wierzbowski en Frost krijgen maar weinig karakterontwikkeling mee en wanneer ze uiteindelijk het onvermijdelijke loodje leggen had ik moeite om me te herinneren wie ook alweer bij welk gezicht hoorde. Ook zijn er inconsistenties wat betreft het bloed van de aliens: De ene keer brandt het letterlijk door meerdere verdiepingen, maar andere keren laat het slechts een brandwond achter. We gooien het maar op het alom bekende ‘suspension of disbelief’.
Elke keer als ik Aliens kijk zit ik weer op puntje van mijn stoel. Ik kan me dan ook helemaal niet vinden in de kritieken dat de film een standaard actiefilm zou zijn met toevallig een alien er in, of dat er goedkoop sentiment in zit. Dan moet je mijns inziens wat beter opletten en die gsm uitzetten. Voor mij is de film in ieder geval een waar meesterwerk en beter dan Alien, wat op zichzelf al een fantastische film is. |