Laat ik me ook weer eens melden hier. Weinig op de racer gezeten dit jaar, behalve een 200km rit in mei, dus racefiets meegenomen op vakantie naar Frankrijk om er weer lol in te krijgen.
Eerste week in de Vogezen een paar bekende lusjes gereden, ging niet verkeerd, maar nog niet heel snel uiteraard.
De week daarna waren we in de Cevennen met bloedheet weer (35-38 graden). Toch een keer 's ochtends vertrokken en twee cols meegepakt. Col du Lac was wel leuk, maar ik vond het verder niet fantastisch om te fietsen daar. Slecht asfalt, gevaarlijke afdalingen (niet harder dan 30-40 naar beneden) en weinig mooie uitzichten.
Laatste week in de Alpen, ten zuiden van de Col d'Ornon. Ik was daar een paar jaar eerder ook geweest, schitterend gebied en mooie wegen. Aan het eind vd eerste dag besloot ik een col naast ons dorp aan te vallen die me drie jaar geleden al eens twee keer tot afstappen dwong: de Col de Parquetout. 7km aan 10% gemiddeld, meeste stroken 12-13% en altijd heet en windstil.
Dit keer mooi in één keer naar boven gefietst, het was iets minder heet nu. Daarna de afdaling en een paar km voor de camping zag ik in een split second een zijweggetje aan voor de afslag die ik moest hebben. Er stond daar een bordje rechtsaf, maar dat bleek later voor de weg 100m verder te zijn. Met 60-70 p/u gooide ik de fiets rechtsaf, want ik wist nog dat er direct een klimmetje zou komen.
Bleek toch de verkeerde weg te zijn, de bocht werd ineens veel scherper en met losse steentjes en hard remmen gaat dat dan uiteraard mis.

Knalhard op mijn rechterschouder terechtgekomen en even later zat ik op het asfalt, onmogelijk om mijn schouder los te laten of direct op te staan. Geluk bij een ongelijk kwamen er precies toen twee NL jongens met racefietsen achterop de auto de bocht om. Ze schoten meteen te hulp, boden AA drink en wat tissues tegen het bloeden aan en hielpen mij en mijn fiets overeind.
Ik voelde direct dat het goed mis was en snap nu precies wat renners in de Tour voelen op zo'n moment, je denkt alleen maar: kan ik nog op de fiets om verder te gaan, maar dat kon echt absoluut niet.
Naar de camping gebracht door de jongens (dank daarvoor

) en daarna met vrouw naar het ziekenhuisje in La Mure.
Na uren en uren wachten en weinig tot geen informatie bleek op de röntgen dat mijn sleutelbeen gebroken was. Zonder verdere uitleg begonnen ze ook mijn arm te verdoven en te hechten. Ik begreep dat ze me eigenlijk direct naar Grenoble wilden sturen met de ambulance voor operatie, maar dat lukte om de één of andere reden niet. Dan moest ik maar een nachtje daar blijven.
Dat werd een nachtje zonder slaap en met veel pijn. De middag daarna kwam er eindelijk een arts die me wat kon vertellen in Frans met een paar woordjes Engels (je snapt echt niet hoe weinig Engels of Duits zo hoog opgeleide mensen kennen). Opereren kon niet vanwege teveel zwelling of kneuzing ofzo. Ik kreeg een mooie brace mee en mocht terug. Achteraf mazzel, want in NL bleek dat opereren helemaal niet nodig is. Het bot staat netjes tegen elkaar en groeit vanzelf vast.
Laatste week verplicht ontspannen op een prachtige super rustige camping, in de hangmat, met heerlijk weer met een boek. Kon slechter. Alleen de terugreis was vervelend, want ik moest links op de achterbank zitten en mijn vrouw moest het hele eind alleen rijden.
Al met al valt de schade dus heel erg mee, ik had veel slechter terecht kunnen komen. Mijn fiets is wonder boven wonder ook helemaal in orde. Alleen krassen op shifter en derailleur. Nu helaas een paar weken niet fietsen of hardlopen, terwijl er net weer vorm begon te komen. Ik denk dat ik de Tacx maar weer eens op zolder ga zetten