Zo, gisteren was het dan zover. In juni had ik mijn afspraak met een 600 km BRM gemist door ziekte. Na voldoende kilometers en langere afstanden afgelopen weken dacht ik er wel klaar voor te zijn

.
Brussel - Parijs - Brussel
Zoals altijd met die brevetten, veel te vroeg opstaan. Om 3u15 liep de wekker alweer af en na een stevig ontbijt rustig naar het station gefietst. Vandaar de eerste trein naar Brussel en wederom op een rustig tempo tot aan de start. Er waren een 40-tal deelnemers aanwezig, een prima opkomst. Iedereen is netjes om zeven uur gestart, van de stiptheid van de randonneurs kunnen de spoorwegen nog veel leren

.
Daar ik had afgesproken met iemand om samen te fietsen, samen gefietst tot controle 1 op 65 km. Het tempo was zacht uitgedrukt bedroevend, de andere persoon kon echt niet mee

. Gezamenlijk hebben we dan ook besloten om onze wegen te scheiden. Bij de geheime controle op km 105 hoorde ik al dat mijn gezelschap het had opgegeven. Op een rustig tempo solo verder gereden en bij de controle op km 200 mij aangesloten bij een andere fietser.
Van deze controle tot het halverwege punt was het echt lastig. Veel hoogtemeters. Veel korte, maar pittige beklimmingen. Blij dat ik samen kon fietsen op dat stuk, het tempo kwam redelijk goed overeen en zeker bergop helpt het om de vaart er wat in te houden. Oh en het was
verschrikkelijk warm en erg bedompt.
Op het punt halverwege, zo'n 25 kilometer van Parijs was er een optie om te overnachten. Ik wist pas relatief last-minute of ik kon meerijden (ivm verlof op het werk), dus er stond geen bedje te wachten. Drinkbussen bijvullen en mentaal even een minuutje of 5 opladen om vervolgens de nacht in te fietsen.
Rond een uur of 2-3 kreeg ik echt last van slaapaanvallen. Mijn ogen vielen letterlijk dicht en zelfs 2x wakker geschrokken tijdens een afdaling. Helaas had ik de keuze gemaakt dat ik mentaal maar sterk genoeg hoorde te zijn en dus geen cafeïne houdende middelen om de slaap wat tegen te gaan. Echt maf hoe je geest zo hard kan zeggen IK WIL SLAAP en dat je er echt niets tegen kan doen, de ogen moesten en zouden dichtvallen.
Gelukkig passeerde ik een dorpje, waar ik mij uitgeteld op een bankje heb gelegd. Omdat ik absoluut niet wilde ingehaald worden door de groep die wel bleef slapen besloot ik een korte powernap te houden, 35 minuten later liep mijn wekker al af. Helaas bleek algauw op de fiets dat deze korte pauze niet voldoende was, vechten om de ogen open te houden. Bij de volgende gelegenheid nog zo'n kort dutje gedaan.
Rond een uur of 4 begon het te regenen. Na een kwartiertje stortregen besluit mijn regenjasje dat het wel genoeg geweest is en ben ik helemaal nat (en koud). Ook is het rijden in het donker in de regen niet zo handig, alles reflecteert en je ziet obstakels veel te laat. Op dat moment zegt mijn lichaam ook dat het genoeg geweest is. Ploeteren om nog tegen 10-15 km/u vooruit te komen, mijn lichaam wilde echt niet meer

.
Gelukkig werd het weer licht en een uurtje of 2 na zonsopgang (nu ja, niet veel van gezien door de regen) werden geest en lichaam weer wakker

. De rest van dag 2 verliep redelijk, een snelheidsmonster was ik niet, maar ik kwam gestaag vooruit. De vermoeide geest maakt het natuurlijk lastig om te vechten tegen de aandrang om honderden pauzes te nemen (iets eten, drinken, plassen van het vele drinken, benen strekken, ...). Uiteindelijk om 17:45 weer toegekomen, met net geen 600 km op de teller.
Langs de ene kant tevreden dat ik het brevet gehaald heb. Maar ook zeer teleurgesteld in de totale tijd die ik ervoor nodig had, bijna 5 uur trager dan mijn vooropgestelde doel van 30 uren

. Het is natuurlijk niet moeilijk om een heel rijtje excuses boven te halen om dit te verantwoorden voor mezelf (nog niet helemaal uitgerust van vorige week, drukke werkweek, weinig slaap nacht(en) voor de start, trage eerste 65 km door gezelschap, op de terugweg bijna een half uur gebabbeld met kruisende fietser, ....). Ik kan alleen maar concluderen dat ik nog veel training nodig heb om sneller te worden, zeker de vele hoogtemeters waren dodelijk (met als extra handicap de roeifiets bergop).
Goede reality check. Voetjes op de aarde en hard trainen voor de doelen volgend jaar

.
Edit: Oh, de eerste en snelste rijder was alweer binnen om ~11u zondag. Dat is pas een prestatie

.