Ik heb het verhaal niet zelf, maar ik heb hierboven wel al een soort inhoudsopgave neergezet van onderwerpen.
De vraag is hoe je mensen bereikt en met religie is dat altijd lastig, maar wat slecht lijkt te werken zijn feiten voor de voeten werpen en contradicties in de bijbel aanwijzen. Voor sommige mensen hielp dat, maar ik denk dat het voor velen mist.
Voor velen is religie een way-of-life, een state-of-mind, en als je ze confronteert dan bijten ze zich eerder meer vast in religie dan dat je ze over de streep trekt.
Maar dat heb ik al eerder geschreven.
De kern van de discussie die met gelovige mensen gevoerd kan en zal moeten worden gaat maar om twee dingen: zingeving en moraliteit.
Het is belangrijk om daar eerlijk over te zijn en te laten zien hoe je er over na kunt denken, zowel zingeving als moraliteit. Onder het mom van 'teach a man to fish....'. Je kunt niet bepalen wat voor iemand anders wat een zinvolle invulling van iemands leven is.
Maar je mag het best hebben over wat het betekent als er geen god is en dus ook geen externe bron van moraliteit en zingeving. De grote vraag is dan: wat doe je met je leven in deze context.
En dat in de context dat als morgen de wereld ontploft en mensen niet meer bestaan, of alle mensen dood gaan of het heelal verdwijnt, tja het is allemaal voor niets, er is geen betekenis. Mensen en al het leven is niets meer dan een uit de hand gelopen chemische reactie, als je het goed en wel bekijkt.
En geboren worden is een keuze van je ouders geweest, niet van jou. De een heeft het makkelijker dan de ander, hoe ga je daarmee om. Hoe ga je met het leven om.
Maar het besef moet er eerst zijn dat je het concept van zingeving goed moet framen. En beseffen dat zelfs met god je kunt afvragen of er een 2e god is die god weer zin geeft. En als die 2e god ad infinitum niet nodig is, waarom dan die eerste wel?
Het besef zou moeten groeien dat die vraag: wat is de zin van het leven een vraag is die eigenlijk nergens op slaat. Want wij mensen kennen zin en doelen toe. Een schroevendraaier heeft zin, heeft een doel, een bestaansreden.
Wij mensen bestaan gewoon, we zijn ontstaan door een proces, maar daar zit geen richting achter, we zijn het product van de specifieke fysieke omstandigheden die er waren en zijn.
Een supermens projecteren zodat wij een scrhoevendraaier zijn van god zodat wij een zin hebben en ons leven en vooral ons lijden een doel heeft, het mag dan duidelijk worden dat dit gek is.
Hoe je dit opschrijft op een manier die die de boodschap doet landen weet ik niet, ik ben geen schrijver. Ik ben geen verkoper. Geen overtuiger. Enfin
Maar je ziet dus ook dat als het leven an-sich doelloos is, dat er strikt genomen dus ook geen goed of fout is qua invulling van je leven op dat vlak, je hoeft je niet op te stellen en in mijn ogen te reduceren tot een schroevendraaier van god, een instrument, een middel om zijn/haar hogere plan (trademark) te dienen.
Dus nu zou de dooddoener kunnen komen: de zin van het leven is de zin die je er zelf aan geeft. Het is niet verkeerd ofzo, maar het voelt voor mij toch niet overtuigend, het voelt voor mij: nu we god dood is verklaard lopen we weg en dat is het dan.
Het voelt kunstmatig, alsof je tegen jezelf schaakt.
En laten we het beestje zo eerlijk mogelijk benoemen: waarom leef je dan? Waarom zou je het lijden moeten accepteren, dat onderwerp lijden, dat vaak zo centraal staat in religies. Religies snappen mensen wel, want niets is erger in het menselijke hoofd dan zinloos lijden, met de nadruk op zinloos.
Als je een reden verzint waarom dat lijden wat je ervaart 'zinvol' is dan kunnen mensen het vaak opeens een heel stuk beter dragen. En veel lijden is ook psychisch lijden, niet fysiek, het is vaak een frame-of-mind (op dit vlak valt ook nog veel winst te behalen).
Ik heb geen hoger doel. Ik besta en dat is het en dat is soms kut, meestal wel ok. Ik ben een mens en een mens is een machine die problemen oplost.
De keuze in het leven is vaak dus ook wat voor problemen vind je leuk (om op te lossen). Problemen heb je overal, wat je ook gaat doen, waar je ook komt. Aan jou om te bepalen welke problemen je gaat oplossen.
Voor mij zelf heb ik besloten dat alles neer komt op:
kwaliteit.
Mense mogen nu 'Zen and the art of motorcycle maintenance' roepen en ik zou daar niet op tegen zijn, maar ik weet niet of ik dat boek echt heb begrepen.
Maar kwaliteit is denk ik waar ik interesse in heb en waar het denk ik voor heel veel mensen uiteindelijk om draait. Is kwaliteit dan de nieuwe religie? Ik denk dat dit wel mee valt, wat kwaliteit nu werkelijk is, valt eigenlijk niet eens echt te benoemen.
Maar kwaliteit van leven is belangrijk.
En hoe gaan we dat invullen, wat zou dat dan betekenen, als we ons richten op kwaliteit in het leven? Wat geeft kwaliteit in je leven, wat ervaar je zelf als waardevol? Dat is voor ieder verschillend. Maar het kan in het werk liggen, of meer in relaties met mensen, of met beiden, of met vrije tijdsbestedingen, ik weet het ook niet.
Zelf zoek ik het in wat ik doe of maak, dat ik altijd 'mindful' ben, even pas op de plaats maak en nadenk over wat ik doe en hoe ik dat kwalitatief zo goed mogelijk kan doen. Wat is de juiste keuze?
What would Brian Boitano do?
Er is nog zoveel meer te zeggen maar voor nu is het wel even genoeg.