gambieter schreef op dinsdag 02 december 2014 @ 18:54:
Het gaat op voor tolerantie en coulance: zodra het afgedwongen wordt (wat jij voorstaat), dan is het geen coulance of tolerantie meer, dan is het repressie. En de ruimte is niet oneindig, dus verplicht ruimte geven voor religieuze visies gaat ten koste van andere visies. Dat is wat je maar blijft negeren; je bedoelt het goed maar wat je wilt kan praktisch niet.
Zodra het andere mensen verplichtingen oplegt is het al misbruikt en is het een voorkeursbehandeling. En die grens ben je al gelijk over.
Nee, ik negeer geen denkbeeldig met voeten treden van de één zijn recht door het recht van de ander en ik wil niks afgedwongen zien. Ik vraag om het recht voor vrijheid van religie en levensovertuiging in zijn algemeenheid. Jij maakt de denkfout dat een recht voor de één automatisch de ander iets oplegt.
Een recht voor de één is niet automatisch een plicht voor een ander.
Zo is het recht om je seksualiteit te mogen uiten geen seksuele repressie voor een ander en is het recht op vrije meningsuiting geen censuur voor een ander.
De enige uitzondering is als je iets tegen religies of levensovertuigingen hebt en ze wilt verbieden (of selectief wil toestaan). Zo werkt het ook als je vindt dat er maar één vorm van seksualiteit de juiste is: dan zal die vrijheid van een ander voor jou repressie zijn. Dit zijn echter fundamentalistische visies die voorbij gaan aan een algemeen belang en aan het anders zijn van mensen.
Ik schreef al eerder dat als het recht van de één wel het recht van de ander gaat aantasten (en dit gebeurt omdat rechten niet absoluut zijn) er een rode lijn overschreden wordt. Dan zal publieke opinie, debat en in het uiterste geval een rechter er aan te pas moeten komen welk recht er voorrang krijgt. Als jij nu probeert te beargumenteren dat jij vindt dat hierin de religieuze te vaak de voorrang krijgt dan kan ik daar wat mee maar dat staat los van het bestaan van het recht an sich. Als dat jouw mening is zul je in mijn ogen dat debat aan moeten gaan maar niet het recht willen afschaffen. Het recht zelf is dan namelijk geen debet aan een eventuele ongelijkheid maar de uitkomst bij botsende rechten en wie daar voorrang krijgt.
Daarom is het ook zo belangrijk dat secularisme ook in de trias politica wordt doorgevoerd en niet alleen in de wetgevende macht. Het zijn namelijk rechters die objectief moeten beslissen bij het botsen van deze rechten en die mogen hierin niet hun eigen geloof meewegen. Iets wat nogal eens fout gaat in het eerdere voorbeeld van de VS: daar is zowel de uitvoerende als de wetgevende als de rechtsprekende macht vaak zwaar religieus met een logische maar ongewenste uitkomst waar het de implementatie van deze rechten betreft. Ook ga ik wel mee met het bestaan van één of ander collectief trauma waardoor wij al snel naar de zijden handschoentjes grijpen als het religie betreft. Dit heeft echter een duidelijke historische oorzaak en ook al is het misschien niet gewenst ook dit is logisch (niet voor niks zie je dit sterker in bv Duitsland...) en deze historische oorzaak is o.a. de reden voor het bestaan van dit soort rechten.
Tenslotte moet je je realiseren dat het recht op vrije religie en levensovertuiging ook het recht om niet te geloven inhoudt en verdedigt.
Wat je verder bedoeld met dat de ruimte niet oneindig is begrijp ik niet helemaal. Er is niet zo iets als een kritieke massa want dat is afhankelijk van inhoud. Er zijn letterlijk net zo veel visies mogelijk als dat er mensen zijn. Of bedoel je hier wat anders?
Het is geen balans, ze zullen de gewelddadige teksten eruit moeten gooien

. En door het dogmatische, niet zelfnadenkende karakter van de Abrahamitische religies is dat helaas geen optie.
Is dat geen censuur dan?
Wie gaat er bepalen wat eruit moet en wat in de tijd van schrijven als gewelddadig werd beschouwd of in welke context het werd geschreven? En hoe zit het met andere boeken met gewelddadige teksten? Wat doe je met het feit dat die teksten al grootschalig in omloop zijn en zelfs deels uit het hoofd geleerd? Ken je het effect dat hetgeen wat je verbiedt juist extra aantrekkingskracht krijgt?
Je ziet aan mijn vragen hopelijk al dat ik dit zowel praktisch als moreel een bezwaarlijke oplossing vind (die zelfs wat neigt naar dogmatisch). Een betere oplossing lijkt mij om te pleiten voor redelijke, moderne en geweldloze interpretaties van deze teksten.
thewizard2006 schreef op woensdag 03 december 2014 @ 08:28:
En hier maak jij dus zelf onderscheidt en verhef je het een boven het ander. Je noemt het één een overtuiging (belangrijk) en de ander voorkeur (onbelangrijk). Daar ga je dus scheef. Ten eerste, wie bepaald wanneer het een overtuiging is of een voorkeur (dat doe je dus door de een boven de ander te stellen). Wanneer is vegetarisch eten en overtuiging tov voorkeur, wanneer is geen varkensvlees eten een overtuiging en geen voorkeur, wanneer is geen spruitjes eten een overtuiging en geen voorkeur, wanneer is elke dinsdag patat eten een overtuiging en geen voorkeur. Dat kan alleen als je het een belangrijker acht dan de ander. En ten tweede, als het bepaald is wanneer het een overtuiging is en geen voorkeur beken je kleur.
Ik maak dat verschil niet zozeer zelf en had al aangegeven (zie de post met antwoord op Ardana) dat ze in de basis hetzelfde zijn en een extreme voorkeur gezien kan worden als een overtuiging.
Echter is de grondwet er op vrijheid van overtuiging en niet op vrijheid van voorkeur (al wordt er in gelijkheidsbeginselen bijvoorbeeld wel weer vaak gesproken over bv. seksuele voorkeur wat al aangeeft dat die grens niet zo sterk is).
Het woordenboek dan maar:
-overtuiging : een sterke mening of geloof.
-voorkeur : neiging tot kiezen van het één boven het ander
Dit geeft al aan dat het één je leven beheerst en het ander niet. Het eisen van iemand om iets opzij te zetten wat zijn leven beheerst is duidelijk iets ander dan vragen iets opzij te zetten van iets wat je wel graag zou willen maar wel bv. ook alternatieven voor zijn. Dat dit grijze gebieden zijn geef ik meteen toe en een extreme voorkeur kan dus een overtuiging zijn. Wel is het uit praktische reden niet handig om een recht op voorkeur te implementeren omdat er nu eenmaal veel meer voorkeuren zijn dan overtuigingen in de definitie die ik net geef en een voorkeur vaak redelijke alternatieven kent.
Tolerantie vraagt dan ook dat mensen af en toe hun voorkeur opzijschuiven en het alternatief daarin kiezen. Je overtuiging opzij schuiven is vaak niet mogelijk omdat er geen alternatieven zijn die acceptabel zijn. Nogmaals een grijs gebied in sommige gevallen maar echter soms ook heel duidelijk (ik lust geen spruitjes vs een vegetariër). Zou het mogelijk zijn geweest in een samenleving als de onze dat iedereen kon leven naar 100% zijn voorkeur na te leven dan zou ik hier voor pleiten. Het werkt alleen niet in de zin dat we in een groep leven met mensen die anders zijn en dit inherent soms inschikken betekent. Opnieuw deels van uit een pragmatisch oogpunt dus.