Subjectieve normen? Ik ben er een voorstander van om een boek als de bijbel op eenzelfde manier te beoordelen als elk ander historisch boek.
Als religieuze mensen op de leeftijd van 6 jaar oud zou worden verteld dat het maar een sprookje was, en dat die god niet bestond, en daarna er geen indoctrinatie met religieuze onzin wordt gedaan, dan vind je zat van dergelijke volwassenen. Omgekeerd: als ze maar lang genoeg geindoctrineerd worden dat Sinterklaas bestaat, en ze zien hem elk jaar weer, dan geloven dergelijke mensen ook. Het is een defect in de denkwijze.
Je kunt mensen veel wijs maken, maar dat is niet waar het over ging. Kinderen aanvoeren als bewijs was in dit geval bijzonder zwak.
Ze zijn niet anders. Je enige argumentatie is dat je weet dat Grote Smurf niet bestaat, maar dat is ook alleen maar omdat je dat verteld is, en omdat andere mensen het bevestigen. Als er een kernoorlog komt, en over een paar honderd jaar vinden de overlevenden het smurfenlied, dan is er best kans dat er een smurfenreligie komt. Je hebt alleen mensen nodig die behoefte hebben aan een dergelijk houvast, en daarna krampachtig vasthouden aan het niet willen nadenken over dat ze ongelijk kunnen hebben. En dan krijg je redeneringen zoals Rekcor en jij ze maken, begonnen vanuit een krom standpunt.
Zoals ik pas ook al tegen Tuttel zei: als je iets vergelijkt met smurfen moet je het ook vergelijken met smurfen. Je verzint nu een mogelijke toekomstige religie waarvan de roots niet meer helder zijn en noemt dat smurfen. Dat is niet de situatie waarin we nu over Grote Smurf versus God spreken. We weten dat Grote smurf een fictief persoon is en dat die kennis ooit verloren zou kunnen gaan doet niets af aan ons oordeel nu.
En omdat jullie vasthoudend zijn, komt dit topic niet verder. Het niet willen leren is het probleem.
M.i. is het grote probleem dat het blijkbaar moeilijk is te erkenen dat het bestaan van God niet bewezen kan worden nog dat bewezen kan worden dat hij niet bestaat. Elke keer wordt het uitgangspunt dat hij niet bestaat weer als argument gebruikt.
[quote]
Gomez12 schreef op woensdag 21 maart 2018 @ 01:50:
[...]
De clue zit hem in je laatste zin. Ik ken maar 1 argument voor God en dat is : zo is het beschreven. En juist dat argument valt ook 100% te gebruiken bij Grote Smurf.
Alle andere argumenten zijn irrelevant omdat het of allemaal bijverzonnen argumenten zijn (en je kan dus ook soortgelijke argumenten erbij gaan verzinnen voor grote smurf) of het beschrijft niets van de christelijke god maar iets bovennatuurlijks en dat kan net zo goed zeus zijn (of grote smurf zelf)
Allereerst ben je weer met de doelpalen aan het schuiven. Van God maak je de stap naar de christelijke God. Niet dat dat heel veel uitmaakt voor de discussie, maar ik signaleer het maar even.
Ten tweede had je wel wat beter voorbereid aan de discussie kunnen beginnen als je maar 1 argument voor het bestaan van God kent. Er zijn er daar in de loop van de tijd honderden zo niet duizenden van bedacht. Boeken over vol geschreven. Hetzelfde geldt voor tegenargumenten. Dat je maar 1 argument als daadwerkelijk argument wilt accepteren is natuurlijk wel een erg doorzichtige move om op de 1 of andere manier toch op een gelijkwaardigheid uit te komen.
Haal de bijbel weg en je haalt de hele christelijke god weg.
Kip en ei. Maar voor het onstaan van de bijbel waren er ook al aardig wat mensen die geloofden in de christelijk god.
Maar ik zou zeggen geef maar eens wat van die vele voor-argumenten voor de christelijke god en dan dus wel met dien verstande dat je in datzelfde argument geen zeus of ra of enig andere godheid uit de geschiedenis kan invullen, want dan kan je net zo goed grote smurf invullen.
Sorry, geen behoefte aan. Had ik al gezegd dact ik. Dat soort argumenten zijn overvloedig te vinden en zoals ik al heb aangegeven geloof ik niet dat dat een weg is om mensen te overtuigen. In ieder geval niet op een forum.
Je brengt zelf het probleem a priori in, door te stellen dat grote smurf en lucky luke fictieve figuren zijn.
Help me even. Een fictieve figuur is een figuur die ontsproten is aan iemands brein. Een bedachte figuur dus, geen werkelijk bestaande figuur. Als ik stel dit fictieve figuren zijn dan is dat niet een a priori, maar prima gedocumenteerd en algemeen aanvaard.
Negeer je 1e zin nu even en ga nu eens objectief kijken waarom lucky luke en grote smurf fictieve figuren zouden zijn, volgens dezelfde objectieve gronden zou je god ook tot fictief figuur moeten benoemen of je zou ze alledrie niet als fictieve figuren moeten benoemen.
Even kijken: Lucky Luke is verzonnen door Morris en Grote Smurf door Peyo. Daarover is volgens mij geen discussie. Of God verzonnen is of echt bestaat weten we niet. Het bestaan van God is niet te bewijzen. We kunnen er een mening over hebben, maar zeker weten? Nope.
Wat jij doet is totaal niet logisch of objectief, je stelt gewoon a priori iets waardoor je stelling niet meer op kan gaan zonder enige onderbouwing of iets.
Als jij wilt beweren dat Grote Smurf of Lucky Luke geen fictieve figuren zijn dan ligt de bewijslast toch echt bij jou. En ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik kan me niet veel zinlozere discussies voorstellen dan over de vraag of een stripfiguur een fictieve figuur is.
mark-k schreef op woensdag 21 maart 2018 @ 09:22:
[...]
Oh, ik ben het ermee eens dat het geloven in eender welk sprookje even absurd is. Voor de smurfen, als voor god, als voor het verhaal over hans en grietje is exact even veel bewijs van hun bestaan, namelijk helemaal geen.
[
Eens.
Alleen een fanbase maakt iets niet geloofwaardiger en al helemaal niet waarschijnlijker.
Op zich ook weer mee eens. Waar het echter om gaat is het idee dat iets als God net zo triviaal zou zijn als Grote Smurf. Die mening wordt door lang niet iedereen gedeeld. Het is dan ook op z’n minst onzorgvuldige beide zaken als fenomeen over 1 kam te scheren. Daarbij is het bewijs voor het fictief zijn van bepaalde personages sterker dan datzelfde bewijs voor anderen.
Vroeger dacht de grootste groep bijvoorbeeld dat de aarde plat was, en uiteindelijk hadden die paar mensen die riepen dat het een bol was toch gewoon gelijk. Er zijn nu nog steeds mensen die geloven dat hij plat is, waarmee je ook meteen laat zien dat de leeftijd van een verhaal er niet toe doet.
Het probleem met deze analogie (en met vele soortgelijke) is dat een bewering over de vorm van de aarde toetsbaar is. Het idee dat de aarde plat is is aantoonbaar onjuist. En daar loopt de vergelijking spaak. Ten aanzien van God kan dat niet aangetoond worden.
[quote]
Spheroid schreef op woensdag 21 maart 2018 @ 10:36:
[...]
Dat is inderdaad het minste wat je kan doen. Zeker omdat er mensen zijn die denken dat het boek een geschikte inspiratie is om "real-world" beslissingen te maken in het jaar 2018! (CDA, CU, SGP, Mike Pence, Jean-Claude Juncker, ga zo maar door).
En als je dat doet kom je erachter dat het boek geen merites heeft die een gebruik ervan als politieke inspiratiebron billijken.
Juist doordat het een duizenden jaren oud onbetrouwbaar document is, samengesteld om (minderheids)belangen die duizenden jaren geleden speelden te ondersteunen.[quote]
Ik vind ‘behandel anderen zoals jezelf behandeld wilt worden’ (Jezus) een waardevol uitgangspunt. Ik zou graag zien dat dat meer in de praktijk gebracht werd in de praktijk. Maar dat terzijde.
Wat ik bedoelde is (en dat begreep je denk ik prima), dat je niet jouw leeswijzer als maatgevend en enige mogelijkheid moet hanteren als je de betrouwbaarheid van de bijbel wilt beoordelen. Gezien ook je voorbeelden val je telkens terug op een strikt letterlijke lezing van de bijbel. De Hof van Eden en Adam en Eva hebben niet bestaan en dus is de boodschap niet waar. Die gedachte heeft in ieder geval 2 mankementen. Allereerst het idee dat je dit letterlijk zou moeten lezen. Daar is lang niet iedereen het mee eens. Er zijn verschillende opvattingen over wat je wel en niet als geschiedschrijving zou moeten lezen (er zijn zelfs theologen die menen dat alles voor de Babyloische ballingschap fictie is). Ten tweede is het een raar idee dat een fictief verhaal geen ‘waarheid’ zou kunnen bevatten. Verhalen zijn bij uitstek een middel om een boodschap over te brengen. Zowel in de oudheid als nu.
Het probleem is dat nu niet meer te bepalen is waar de echte elementen ophouden en de verzinsels beginnen.
Nou, zo hopeloos is het toch niet? We kunnen toch gewoon historisch onderzoek doen? (Als we ervan uitgaan dat een gedeelte geschiedschrijving bevat). En voor wat betreft poëzie en wijsheidsliteratuur is de vraag naar ‘feiten’ al helemaal misplaatst.
Ja, je geeft van een aantal zaken aan dat ze niet daadwerkelijk gebeurd zijn. Heb ik weinig moeite mee. En dat er elementen geleend worden uit andere religies? Ik zie ook daarvan het probleem niet. De schrijvers gebruiken elementen die bekend zijn bij hun publiek om aan te geven hoe zij denken dat God is. Daarbij wordt over het algemeen een beeld uit een concurrerende religie ‘gecorrigeerd’.
Als de claims die in het boek gemaakt worden bewijsbaar niet gebeurd zijn (Neem bijv. Adam en Eva of de Zondvloed), dan is voor mij duidelijk dat er geen relatie is tussen de werkelijkheid en de tekst. Vermoedelijk bedoel jij claims waarin een lokaal overstrominkje wellicht de inspiratie was voor het in de bijbel van de Sumeriërs geplagieerde verhaal. (Klopt het dat je op dat soort theorieën doelt?). En dat dat lokale verschijnsel een "out there" fenomeen is waarop de tekst betrekking heeft.
Nou nee. Dat was niet wat ik bedoelde. Ik begreep je verkeerd. Ik dacht dat je met ‘out there’ doelde op iets ‘van de andere kant’. Ik dacht dus dat je beweerde dat we ‘weten’ dat er bij een religieuze ervaring niets van ‘buiten’ in de zin van van God komt dus.
De tekst is nog steeds bewijsbaar een verzinsel.
Voor sommige teksten is dat inderdaad het geval. Voor andere niet. Maar dat was niet het punt. Het punt was dat God
zelf bewijsbaar een verzinsel zou zijn. Het 1 volgt niet logisch uit het ander. Als ik een verhaal over Rutte uit m’n duim zuig zegt dat niets over het bestaan van Rutte.
Hij wil.