DevWouter schreef op zaterdag 6 juli 2024 @ 12:03:
Elke Nederlander, voelt zich in bepaalde mate verbonden met diens nationaliteit. En als we een bepaalde groep Nederlanders uitmaken voor iets onprettig dan voelen we ons zelf daar ook onprettig bij. Dus zijn we geneigd om het goed te praten.
[...]
Dus... als iemand de claim wilt maken dat racisme niet een significant onderdeel is van de motivatie waarom mensen op de PVV stemmen dan trek ik dat in twijfel. Zeker gezien de hoeveelheid openlijke uitingen van racisme en discriminatie. Dat je er blind voor ben maakt het niet oké.
Het onderliggende probleem is dat we als samenleving geen oplossing hebben voor problemen die ontstaan door conflicten en tegenstellingen met groepen, alle hoofdstromingen qua ideologie gaan uit van een individualistische benadering van burgers. Zeker de liberale stromingen hebben dit als uitgangspunt, maar alle meer mainstream conservatieve partijen en stromingen hebben dit feitelijk ook overgenomen als beleid. Dit is zowel voor de politiek als economie op het oog een gunstig ideologische uitgangspunt, aangezien je hierdoor je niet hoeft te richten op problemen met groepen. Migratie en asiel verwordt zo alleen een probleem van infrastructuur en economie, d.w.z. het asiel probleem is opgelost als we de spreidingswet aannemen en migratie in het algemeen is geen probleem als we meer huizen bouwen. Integratie bestaat niet als probleem, want er komen alleen individuen naar Nederland.
Maar mensen zijn groepswezens en groepsvorming en de daaruit voortkomende tegenstellingen zijn voor mensen een reëel probleem. Daarnaast als je een groep maakt, dan creëer je automatisch ook een groep van de mensen die er buiten staan, die worden impliciet lid van de groep.
Daarin zit imho de kernoorzaak van de migratie/integratie problematiek, impliciet en expliciet worden allochtonen/migranten/etc gezien als een groep, vaak met de beste intenties. Terwijl aan de andere kant de rest van de samenleving wordt behandeld als individu. Echter door hoe groepen werken, wordt de rest van de samenleving automatisch impliciet lid van een eigen groep. Zo ontstaan er toch weer groepen in de samenleving, terwijl de politiek die nog steeds benaderd als individuen.
En daarin zit het probleem, als je wil dat in de samenleving individuen boven groepsbelangen komen te staan dan zal je dat ook op een of andere manieren moeten afdwingen. Dat zit echter steeds minder in de mogelijkheden qua instrumenten van de overheid zonder ook aan grondrechten te komen van mensen.
Individualistische en/of liberale stromingen hebben naar mijn weten geen antwoord of oplossing voor groepsproblemen, dat is denk ik wel iets wat wel noodzakelijk is. Zie ook:
Mathieu Segers:
Nieuw nationalismeDe Britse filosoof Isaiah Berlin gebruikte het beeld van de gebogen twijg in zijn essay ‘The Bent Twig: On the Rise of Nationalism’ uit 1972. Hierin zoekt hij naar verklaringen voor de opkomst van het nationalisme dat Europa vanaf de negentiende eeuw geheel in zijn greep kreeg. Waar kwam het vandaan?
De condities en verwachtingen waaronder dat project werd aangenomen waren: rationeel liberalisme, het technocratische management daarvan, en de enorme welvaart die dat beloofde én al opleverde. Dit project hield zich niet aan grenzen. Het was openlijk universalistisch, verankerd in de assumptie van de mens als (inwisselbare) rationele actor.
Maar de gebogen twijg zou terug zwiepen, vernietigend.
Herder was ervan overtuigd dat ‘behoren tot een groep’ een menselijke basisbehoefte is, net als eten. Van daaruit beredeneerde hij dat elke gemeenschap via de tijd, tradities, via geboorte en dood (in die gemeenschap), een unieke identiteit ontwikkelt, en daarmee ook unieke, eigen ideeën. Dit ‘collectieve genie’ manifesteert zich via een eigen cultuur – taal, architectuur, mode – en is niet terug te brengen tot de som van individuen. Eén ding is duidelijk: Herders concept van gemeenschap staat haaks op universalisme.
Het is niet moeilijk om te zien hoe Herders analyse een drager werd van nationalisme, van de herontdekking van de eigen vrijheid als lid van een groep of regio, maar ook van harde afgrenzing, van het staken van pogingen tot vertaling, racisme. En hoe zo een nieuwe monocultuur gebaard werd in reactie op de universalistisch geïnspireerde monocultuur van liberaal rationalisme en technocratie. Nu we het suizen van de twijg weer horen en voelen, lijkt het belangrijk om opnieuw de lessen te leren die in deze geschiedenis besloten liggen.
Zie ook deze paper voor de problemen met groepsvorming versus liberalisme:
Beyond Multiculturalism: Anthropology at the Intersections Between the Local, the National and the Global (pdf alert)
The project of multiculturalism poses serious challenges to liberal democracies, to their fundamental aim to protect the freedom and equality of individuals. Gutmann (1994) asks whether the demands of recognition by particular groups are illiberal demands, in so far as a collective identity is thus imposed upon the individual. She adds that it is worrying when respect for individual rights becomes respect for ‘individuals as they identify with particular cultural groups’ (1994, p. 9). Similarly, Tamir (1999) rejects in principle the notion of collective rights because it implies that rights are bestowed on groups, not on individuals who make up a group; therefore, in this line, collective rights constitute a threat to the individual rights of both the members and the non-members of a group.
A common theme that emerges from the contributions offered in this volume is that the multicultural recognition of diversity appears to bring about an irreducible dilemma between individual and collective rights. In emphasizing group rights multiculturalism presents itself as a form of cultural determinism that curtails citizens’ freedom of choice. In particular, in bestowing rights to collectivities, the state also empowers them with the authority of restricting the individual freedom of their members.
Thus, indirectly, multiculturalism limits the freedom of minority members, conining them to cultural, and sometimes geographical, ghettos, instead of providing them with equality of opportunity. This becomes particular evident when some cultural groups see individual freedom as a threat to their cultural identity and to the boundaries they have set up to protect it. By celebrating diversity in the form of group membership, multiculturalism does not break down cultural barriers; it reinforces both these barriers and the attendant cultural stereotypes, creating suspicion and hostility between minority groups and between them and members of the majority. As we have seen, hostility is further fuelled by the positive discrimination that grants privileges to selected minorities, thus creating new forms of inequality.
De stromingen die ontstaan door groepsvorming bevinden zich door absentie in het midden vrijwel uitsluitend aan de flanken en richten ze hierdoor veelal op discriminerende/racistische kenmerken. Het debat verschuift dan ook die richting op, waardoor de zuurstof voor een constructieve discussie over dit fenomeen in de politiek en samenleving verdwijnt.
Het probleem is tevens omdat we in de samenleving geen middelen meer hebben om dit probleem te tackelen dat de politiek het middel wordt om dit probleem te beslechten. Hierdoor ontstaat weer een nieuwe negatieve dynamiek. Als de politiek wordt gezien als middel voor groepsbelangen, dan wordt migratie automatisch een hot item omdat met migratie/asiel er nieuwe groepen komen die het recht krijgen om te stemmen. En dus (vermeend) ook op hun eigen groepsbelangen.
Een oplossing vanuit het midden heeft zich de afgelopen 50 jaar naar mijn weten (ik ben benieuwd naar artikelen die wel oplossingen hebben) nog niet voorgedaan, wat het eigenaarschap van plaatst in het kamp van de radicalen/extremisten waardoor we nu in de problemen zitten.
"When I am weaker than you I ask you for freedom because that is according to your principles; when I am stronger than you I take away your freedom because that is according to my principles"- Frank Herbert