iamerwin schreef op dinsdag 1 oktober 2024 @ 17:26:
[...]
Ik heb vaak het idee dat voor al die rechtse populistische partijen (ook in het buitenland) politiek simpelweg een verdienmodel is. Die partijen zijn werkelijk nooit uit op solide oplossingen voor problemen en vaak zijn de politici die ze leveren of van bedenkelijk niveau of hebben een bedenkelijke achtergrond/verleden.
Ik heb helaas het gevoel dat dat niet alleen op rechts is, en niet alleen bij populisten. Op zich is dat ook onderdeel van onze staatsinrichting; De Tweede Kamer, de volksvertegenwoordiging die debateren met de achterban in het achterhoofd. Het hele idee van ons dualistische systeem, en helemaal bij het extraparlementaire experiment, is dat het kabinet beleid maakt dat goed is voor Nederland en dat er bij de volksvertegenwoordiging naar (wisselende) meerderheden worden gezocht.
Een probleem wat we al veel vaker zagen is dat de Eerste Kamer als politiek orgaan werd ingezet om wetten alsnog op inhoud tegen te houden.
Maar wat we nu zien is dat de grootste coalitiepartij eigenlijk ook de belangrijkste oppositiepartij is en nota bene op een thema dat nou juist wél in het akkoord op hoofdlijnen staat. Het zou echt bizar zijn als er een motie van wantrouwen komt tegen het hele kabinet (of zou Wilders een motie van wantrouwen indienen tegen zijn eigen minister Faber?) van de grootste coalitiepartij. Dan is de wanvertoning toch compleet?
Dit kabinet lijkt er niet voor Nederland en allen die zich in Nederland bevinden te zitten.
Ook als ik vanochtend lees dat andere landen begonnen zijn met evacueren van hun staatsburgers uit Libanon en dat Nedeland, note bene met een BuZa minister van het NSC, doodleuk zegt dat het niet aan de orde is. Bizar met een vernietigend rapport over de evacuatie in Afghanistan nog vers in het geheugen. En nu zijn ze "overstag" (geen idee of dit een term van de media is, of uit het kabinet komt). Ik vind dat tamelijk bizar.
Doorgeslagen efficiëntiedrang, want god verhoede dat we iets doen zonder dat het achteraf nodig bleek, want in mijn ogen nog altijd beter is dan niet, of te laat ingrijpen. Wat Balkenende ooit de VOC-mentaliteit noemde, lijkt nu veel meer op een hert in een koplamp. Verstikkende angst om te acteren. Dat is overigens niet alleen dit kabinet, maar is langzaam in onze regeringen ingeroest. Met corona, met Afghanistan, het is alsmaar afwachten, nog een onderzoekje, nog eens andere inzichten, vooruitschuiven, uitstellen, over de regeringsperiode heen tillen, angst om te regeren en zelfs angst om te reageren.