Volyamedia heeft een uitgebreid artikel gepubliceerd over de martelingen tijdens deze oorlog. Ik kan het aanraden om het met behulp van vertaler helemaal te lezen. (alhoewel ik toch de helft hier weer quote na het door deepl gehaald te hebben, dus hoeft ook niet perse.)
Het laat ook weer zien, hoezeer de Oekraïne hun uiterste best doet om het goede te doen. Leren, en zelfreinigend vermogen hebben. In tegenstelling tot een Rusland.
Het is een paar dagen geleden al gepubliceerd. Maar ik moest het even op mij in laten werken geloof ik.
https://telegra.ph/Esli-n...-na-vojne-v-Ukraine-08-03
Van beide kampen kwamen in het begin verhalen over martelingen en doden van gevangen.
Half maart begonnen Oekraïense verhalen aan de Russische te worden toegevoegd. In de oblast Chernihiv werden gevangen genomen AFU-soldaten en strijders van het leger op de grond gelegd en verpletterd door een tank. In de regio Kiev zijn verschillende vrouwen die per auto probeerden te evacueren, verkracht, neergeschoten en verbrand. In Volnovakha werden gevangenen in de knieën geschoten en bij sommigen werden de ogen uitgestoken. Deze verhalen waren ook gebaseerd op informatie die onze gesprekspartners van de AFU bereikten. Sommige uit onderscheppingen van Russische onderhandelingen, sommige van burgers die aan de bezetting waren ontsnapt.
Eind maart en begin april, toen de Russische groep zich terugtrok uit de regio's Zhytomyr, Kiev, Tsjernihiv en Sumy, werden sommige van deze verhalen bevestigd. Foto's van gedode en verminkte burgers waren in alle media te zien.
Er werden ook verscheidene gevallen bevestigd in de regio's Donetsk en Luhansk, waar AFU-soldaten onmiddellijk na de strijd gewonde soldaten van de LDPR en de Russische strijdkrachten afmaakten.
Gebruik van enge verhalen over castratie door de Russen zelf, om hun manschappen niet alleen in het gareel te houden, maar ook als motivatie techniek. Versterkt door een wat domme emotionele uitspraak van het hoofd van de medische brigade.
Terzelfder tijd, eind maart, verspreidden zich onder de Russische troepen geruchten over massale castratie van Russische krijgsgevangenen. Aanleiding was een interview met Gennady Druzenko, hoofd van het Oekraïense mobiele hospitaalproject, waarin hij zei dat hij zijn artsen opdracht had gegeven gevangenen te castreren.
Dit citaat werd door alle Russische media overgenomen en werd onmiddellijk opgepikt door propagandisten van het leger en begon "echte verhalen" te worden.
Druzenko verontschuldigde zich vrijwel onmiddellijk voor zijn woorden, noemde ze een uiting van emotie en legde uit dat niemand en niemand iemand castreert, maar dat de geruchten reeds een eigen leven zijn gaan leiden en zich met wilde vaart door het leger en de Russische militaire kringen hebben verspreid.
"Militairen zijn eenvoudige mannen, waar zijn ze het meest bang voor om beroofd te worden? C... mij. Degenen die slimmer zijn, zijn nog banger achter hun ogen. Daarom zijn deze verhalen zo goed gefundeerd in de lege hoofden van soldaten en officieren. Politieke instructeurs en commandanten zijn blij, want als een soldaat bang is om gevangen genomen te worden, betekent dit dat hij niet zal weglopen en tot het einde zal vechten. De verhalen over castratie werden steeds gedetailleerder en werden regelmatig onder de aandacht van het personeel gebracht. Ik weet het nog uit Afghanistan, toen de officieren ons, de idioten, bang maakten om niet naar dukhans en markten te rennen. Ik maakte mijn eigen soldaten in Tsjetsjenië bang, zodat ze op hun post zouden blijven en niet in de buitenwijken naar wodka zouden zoeken. Later hoorde ik mijn verhalen van hen, met nieuwe details. Het werkte hier net zo, alleen om andere redenen. De soldaten en officieren waren niet gemotiveerd. We moesten ze niet alleen laten vechten, maar ook harder maken. Als ik in Tsjetsjenië en mijn commandanten in Afghanistan het zeiden om soldaten af te schrikken iets doms te doen, dan zeiden hier de stafbijters het om hen boos te maken en te provoceren," zegt een Russische officier die in Oekraïne vecht.
Aan beide kanten van de linies, werden gewonden en soldaten die zich overgaven, doodgeschoten.
In het heetst van de strijd met woede en de adrenaline nog door de aderen gierend.
"We namen het Russische bolwerk in, er waren vier overlevenden, één werd hysterisch, zijn stem brak, hij begon bijna te krijsen: "Heb medelijden!" Maar goed dat ik er al was, want een van mijn jongens stond op het punt hem neer te schieten. Ik slaagde erin hem neer te slaan. Ik schudde hem door elkaar en zijn ogen waren wit van woede. Toen we de gevangenen overdroegen, kwam de commandant naar ons toe en hij zei: Ik kon me niet beheersen. De man was er kapot van dat we net overal door ze werden beschoten, en nu lagen ze krijsen en om medelijden te smeken. Als ik er niet was geweest, zou hij die gevangene hebben uitgeschakeld en de anderen zouden zijn neergeschoten. Allemaal in een krankzinnige fabriek na een veldslag," zegt een Oekraïense officier die in de regio Kharkiv vecht.
Dit is de meest voorkomende situatie waarin gevangenen van beide zijden kunnen worden gedood of geslagen. Een soldaat in de strijd, vooral een beginneling, kan zichzelf en zijn emoties niet volledig beheersen. Elke actie van een overgegeven vijand kan een inadequate reactie uitlokken.
En daardoor ook vaak als impuls uit angst.
In de eerste maand van de gevechten vonden dergelijke schietpartijen op krijgsgevangenen onmiddellijk na de gevechten langs de hele linie plaats. Volgens Russische en Oekraïense officieren werden gevangenen in de meeste gevallen niet uit wreedheid maar uit angst gedood.
"We zijn geen cyborgs hier. Iedereen is een levend persoon. Ieders zenuwen zijn gespannen. En het lijkt alsof het schieten is afgenomen, en dan staat er iemand rechtop met zijn handen omhoog. Eerst werd hij neergeschoten, gewoon als een reflex, dat het een gevaar was. Twee van hen hebben we later aan hospikken gegeven, de jongens leken het overleefd te hebben, er waren er ook die onmiddellijk cargo 200 waren," zegt een Oekraïense officier die in de regio Luhansk vecht.
Oekraïne heeft dat probleem grotendeels onder controle gekregen. Onder andere door ervaring. Maar ook omdat de meer ervaren er op bedacht zijn en ingrijpen als het mis dreigt te gaan, mits ze in de buurt zijn.
Volgens het Oekraïense leger was het aantal gevallen waarin gevangenen onmiddellijk na de strijd werden gedood, eind april en mei al tot een minimum gedaald.
"De jongens hebben ervaring opgedaan, we zijn al rustig aan het vechten. We weten wat we moeten doen en hoe we het moeten doen. We schieten bijna nooit op zenuwen. Alleen als iemand jong is, maar dan blijkt dat de broeders in de buurt zijn, hebben ze tijd om te stoppen", - zegt de Oekraïense officier.
Daarnaast is de leiding van Oekraïne er ook fel op.
Bovendien zal het doodschieten van gevangenen door Oekraïense militairen onvermijdelijk tot problemen leiden voor de hele eenheid.
"Je wordt daarna weggesleept. Rechercheurs, ondervragingen, ze zullen iedereen in een hurkzit zetten. Ik had er een in mijn eenheid, hij bleef maar zeggen dat hij zijn ouders zou wreken, zij verbleven in Mariupol, en hij was van Kovel, hij woonde daar voor de oorlog. Ik zal ze vermoorden, zei hij. Ik heb met hem gepraat. Ik legde uit dat het zijn taak was om te vechten en te leven voor de bevrijding van Mariupol. En als ik nog meer "ik zal doden" hoor, dan arresteer ik hem en dan zit hij in de voorhechtenis, en van daaruit kun je niet veel oorlog voeren. Hij werd meteen rustig," zegt de commandant van een Oekraïense eenheid die in Zaporizja vecht.
Dit in tegenstelling tot de Russen. Die nieuwe (ongetrainde) eenheden blijven aanvoeren. En een gebrek aan
leiding en militaire politie hebben. Waardoor het blijft gebeuren. En steeds erger wordt.
Het Russische leger heeft het probleem van het neerschieten van gewonden en krijgsgevangenen nog niet opgelost. Deels omdat het leger zelf geen stappen onderneemt, deels door de voortdurende aanwezigheid van nieuwe eenheden aan het front.
"Dit (het doodschieten van gevangenen na de strijd) gebeurde ook in maart, het gebeurt nu ook. Iedereen is nerveus, bang voor alles, iemand laat 's nachts een scheet op een stelling, peloton schiet op klaarlichte dag. En we hebben een hoop dwazen, machinegeweer in de hand, een snotaap voelt zich als God. De Oekraïners zijn koppig. Hij lijkt zich overgegeven te hebben, hij krijgt een woord, hij krijgt er vijf voor terug. Dus ze laten hem oprotten of ze schieten hem meteen neer. Ik heb al een oogje op mijn kont gezet voor dat. Maar je kunt niet iedereen in de gaten houden. Soms schieten ze de gewonden die gevangen genomen zijn en de hele gevangenen dood. Je legt die klootzakken uit dat ze met jou hetzelfde zullen doen als met de krijgsgevangenen, niemand is immuun voor krijgsgevangenschap. Als je geen kogel wilt, schiet jezelf dan niet neer. Degenen die het niet begrijpen, probeer ik weg te sturen," verklaart een Russische officier die in de LNR vecht.
Er is geen militaire politie aan het front of in de achterhoede, dus de officieren en ondercommandanten zorgen zelf voor de orde in de eenheden. In de Russische gewapende formaties is te veel gebonden aan het gedrag van individuele commandanten. Waar er voldoende officieren en sergeanten zijn, zullen de krijgsgevangenen min of meer menselijk worden behandeld, waar er geen zijn, kunnen zij worden doodgeschoten. Voor soldaten en officieren van de Strijdkrachten van Oekraïne verandert overgave daarom telkens in een loterij, waarvan de verliezer de dood is.
Maar beide kanten hebben moeite zich in te houden, wanneer ze beeldmateriaal vinden op de telefoons van de krijgsgevangenen.
Het ticket naar het hiernamaals voor deelnemers aan de oorlog aan beide zijden zullen video's of foto's zijn van wreedheden tegen burgers of het leger van de vijand. Degenen die dergelijke beelden in hun telefoons aantreffen, worden niet naar achteren of naar een locatie gebracht, maar ter plaatse gedood of met hen wordt nagespeeld wat zij op de video of foto hebben gezien.
Vooral nadat de beelden van Bucha en Irpin naar buiten kwamen, was het voor veel Oekraïners moeilijk zich in te houden. Vooral bij de gevangen genomen Russen.
Daar hebben ze vrijwel directe andere bewakers voor aangesteld. Mensen met al morele of religieuze bezwaren en daardoor niet het leger zelf in wilden. (Slim om die op de bewaking te zetten. )
Toen het geweld tegen burgers bekend werd na de bevrijding van Bucha en andere nederzettingen in Noord-Oekraïne, weerklonk het aan de fronten en aan het thuisfront.
"Er waren gevallen van Russische gevangenen die werden geslagen, er waren geruchten dat sommigen zelfs werden gewurgd," zegt een Oekraïense penitentiair beambte die in het detentiecentrum van Kiev werkte. Het geweld in de achterhoede werd snel gestopt nadat de autoriteiten hadden ingegrepen. De autoriteiten veranderden in allerijl de teams van bewakers en begonnen bewakers voor gevangenen te vormen uit vrijwilligers die moreel of religieus ongeschikt of onvoorbereid waren om in de frontlinie te dienen.
In de frontlinies werd veel mensen de hand in eerste instantie nog boven het hoofd gehouden. Maar er zijn psychologen op de eenheden afgestuurd. En die zijn voorlichting gaan geven, over hoe hier mee om te gaan. Wat blijkbaar goed werkte was ze voorhouden dat ze niet anders dan de Russen zouden zijn door dit gedrag, en hun menselijkheid moesten vasthouden.
"Na Bucha waren er veel gevallen waarin gevangenen niet met ceremonie werden behandeld. Hun benen en armen werden gebroken, ze werden in de knieën geschoten, ze werden gewoon gedood. Gedurende de hele maand april gebeurden dergelijke incidenten hier en daar. De commandanten handelden het zelf af, niets ging naar boven. Ik ben nog steeds verbaasd, want het was niet de dreiging met straf die werkte, het was het verhaal dat wij niet zijn zoals de orcs. We moeten ze laten zien dat we weten hoe we menselijk kunnen blijven. Dit werd verteld in de eenheden door psychologen gedetacheerd vanuit het hoofdkwartier, ja, ze gingen naar de frontlinie. Wij, de commandanten, vertelde hetzelfde. Het effect van Bucha was in mei voorbij, iedereen was gekalmeerd, maar in de eerste dagen was het moeilijk, soms wilden we de jongens niet tegenhouden," zegt de Oekraïense officier.
In de Donbas, met Popasna en Rubizhne, is het vervolgens weer gruwelijk misgelopen. En zijn mensen gruwelijk om het leven gebracht, met natuurlijk weer de nodig wraakacties over en weer. (Ik bespaar jullie de details.)
Het hoogtepunt van de brutaliteit in het voorjaar werd gevormd door de gevechten om bevolkte gebieden in de LNR en de DNR, met name om Popasna en Rubizhne. In stedelijke gevechten, waar de situatie en de posities voortdurend veranderden, werden gevangenen vaak onverwacht meegenomen. En de gevangenen kwamen oog in oog te staan met degenen die hen gevangen hadden genomen, zonder de mogelijkheid om naar achteren te gaan of, in het algemeen, officieel krijgsgevangenen te worden. Voor sommigen van hen stond de hel op het punt los te breken.
Volgens de Russen gebeuren de meeste wreedheden uiteindelijk in de achterlinies.
Tijdens de gevechten om Severodonetsk, herhaalde de situatie zich. De beruchte video van de castratie van een Oekraïense krijgsgevangene werd juist in Severodonetsk gefilmd, waar veel huurlingen aan Russische zijde vochten.
Russische officieren en sommige huurlingen zeggen dat de wreedheden zijn begaan door degenen die niet aan het front stonden.
"Er is gewoon geen tijd daar. Het is makkelijker om neergeschoten te worden en dat is het. Terwijl jij daar de slager speelt, halen ze je zelf neer. En een normale man, zelfs als hij een militair is, zal niet in staat zijn een levende man af te slachten. Ja, we zijn gewend aan bloed, aan pijn, maar er zijn geen mensen die gedood willen worden," zegt de Russische huurling.
En zijn er teveel sociopaten (en boeren) het leger ingeronselt. Daarnaast wordt het geweld ook aangejaagd door de verhalen van de leiding van en geënsceneerde beelden die de Russen verspreiden.
"Daar (in Severodonetsk) waren veel van die nogal collectieve boeren, Kalmyks, Basjkirs uit dorpen, degenen die gewend waren aan vuile arbeid. Voor hen is bloed normaal. Ze slachten en slachten thuis vee, en de mens is voor hen net als vee. Ik heb drie oorlogen meegemaakt, ik heb veel gezien, maar ik ben een stadsmens, en ik begrijp dat ik in het dorp van mijn schoonmoeder niet eens een varken kan slachten. Degenen die dergelijke dingen met mensen doen zijn ofwel maniakken of, wat nog erger is, eenvoudige boerenjongens die een zwijn kunnen doden of een man castreren", is een Russische hoge officier die in de LNR vecht ervan overtuigd.
Volgens kaderleden van het leger is een andere uitbarsting van wreedheden onder Russische huurlingen en aannemers gebeurd omdat zij begonnen iedereen mee te slepen naar de oorlog, en met geld en voordelen diegenen lokten die qua ontwikkelingsniveau nog ergens in de Middeleeuwen zitten. Daarnaast heeft ook het ophitsen door de politieke afdeling van het leger, die geënsceneerde video's van Oekraïense gruweldaden verspreidden en de boodschap dat noodzakelijk is om hun strijdmakkers te wreken, een rol gespeeld.
Het ruilen van gevangen wordt daardoor ook moeilijker. Oekraïne heeft daar geen zin meer in, en blijft zelf dus ook minder redelijk, wanneer er dit soort gruwelheden begaan wordt jegens hen.
Ik wist in 2014 dat ik met diezelfde militairen van de AFU kon onderhandelen, als dat nodig was. We ruilden zelf onze gevangenen, en soms deelden we rantsoenen. In deze oorlog delen we geen voedsel, maar we konden in de lente rustig gevangenen ruilen. Hier gaan zij terug, wij gaan vooruit, daar gaan wij, zij nemen het dorp in. Nu met al deze shit, met de afgeslachte, gestroopte, met al dit wat onze mensen en zij doen is het moeilijker geworden om te onderhandelen" - zegt een Russische militair die in Zaporizja aan het vechten is.
En dan komen we weer terug op het stukje angst dat Rusland gebruikt om hun troepen te motiveren.
Publicatie van die castratie, is volgens een officier ook opzettelijk gedaan. Om te zorgen dat de Russen zelf niet meer durven over te lopen, uit angst dat Oekraïners hetzelfde gaan doen met hun uit wraak.
Volgens het Russische leger is de video van de castratie van een Oekraïense militair niet toevallig op het internet terechtgekomen. Dergelijk materiaal wordt niet gepubliceerd uit vrees dat de daders toch gestraft zullen worden. De publicatie van deze video is opzettelijk gemaakt om Russische soldaten te motiveren. Om te motiveren door angst.
"Wie zou zich, na wat ze deze arme man hebben aangedaan, als gevangenen overgeven aan de Oekraïners? Ik begrijp dat ze niet iedereen de ballen afsnijden, maar dat is niet uit te leggen aan de soldaten. Er wordt hun al verteld wat er in gevangenschap met hen zal gebeuren, de meesten houden een granaat achter de hand voor het geval zij geen andere keuze hebben dan zichzelf op te blazen en niet te lijden. Dit wordt expres gedaan, om de mensen nog meer te verdelen. Dus zullen ze bang zijn om over te lopen, dus zullen ze bang zijn om zich over te geven, dus zullen ze gewoon bang zijn en beter gehoorzamen," aldus een Russische stafofficier.
Angst en geld zijn de twee hefbomen waarover de Russische leiders beschikken om de mensen te controleren. Geld werkt alleen bij aannemers en huurlingen, angst werkt bij iedereen.
Debiel ook. Als je die lijntjes bij elkaar brengt, enerzijds Rusland dat bewust geruchten, verhalen en zelf beeldmateriaal maakt, om de eigen troepen te motiveren.
En dan anderzijds als hun troepen gruwelijkheden begaan, mogelijk ook uit reactie op verhalen die ze zelf gefabriceerd hebben. Dat ook weer gebruiken als olie op het vuur, want ho pas op, straks gaan de Oekraïners wraak nemen, dus pas op.
Ik heb er nooit zo bij stil gestaan dat dit bewust aangewakkerd wordt vanuit de leiding, als motivatie. Er geen interesse in hebben, of als middel om Oekraïners uit te lokken en in een kwaad daglicht stellen, volg ik. Een beetje motivatie ook. Maar als bovenstaande analyse van sommige Russische officieren waar is, is dat behoorlijk ziek. Slim enerzijds, maar wel ziek. En dom, maar ze hebben toch geen achtzaamheid voor levens, het is niet meer dan een werktuig. Dus wat dat betreft niet boeiend voor ze. Maar toch.
Maar wel een verklaring, waarom de Russen zo obstinaat zijn qua overgeven en opgeven. Ondanks de condities waaronder ze moeten functioneren. Je verwacht dat er voor je een zekere dood en marteling staat te wachten, en een vlucht naar achteren gaat ook niet. Ook daar zijn al genoeg verhalen over naar buiten gebracht, doodschieten, opsluiten, aan de schandpaal genageld, je huurloon terugbetalen.