DeKever schreef op zaterdag 10 december 2022 @ 09:12:
[...]
Hier mist wat. Iemand die zelf geen fout maakt hoeft geen excuses te maken. Als mijn opa fout was in de oorlog, dan is dat zijn verantwoordelijkheid. Niet de mijne. Daarmee ontken ik helemaal niet dat er een fout gemaakt is. Dat is wel gebeurd, door mijn opa, niet door mij.
Inderdaad, daarvoor hebben we spijtbetuiging.
Wel wil ik benadrukken dat Nederland excuses aanbied en het Nederlandse volk
in historisch perspectief, de Nederlands van toen. Ben ook heel benieuwd naar de exacte tekst, want excuses van de "huidige nederlander" zou onjuist zijn.
[...]
Hier weer hetzelfde. Het niet aanbieden van excuses is wat anders als het niet erkennen van misstanden. Misschien is slavernij lang goed gepraat, maar niet zolang dat ik het heb meegemaakt.
Spijtbetuiging over de slavernij heeft al plaatsgevonden in 2013 dat was een herhaling van 2001. Wat nu plaats vind is de excuses, erkenning en verzoek tot vergeving.
Bron:
https://nos.nl/artikel/52...iepe-spijt-over-slavernijDan het verhaal over dat Nederland nog wel bestaat terwijl de daders zijn overleden. Nederland kan dus excuses maken. Ik kan dit volgen, maar het probleem is wel dit: als Nederland excuses maakt, dan voelt het alsof ik excuses maak. En dat wil ik niet, want ik voel geen schuld. Je kan Nederland niet loszetten van haar huidige bevolking.
Ik snap dit, maar ik ben exact het tegenovergestelde. Het huidige Nederland, het toenmalige Nederland en de individuen van toen en nu. Voor mij zijn het losse entiteiten die onderling verbonden zijn. Zo kan ik de misdaden van de denkbeeldige opa ook los zien terwijl ik ook kan beloven dat ik het beter zou doen dan de denkbeeldige opa.
Maar... Misschien dat hier een groter probleem is die ik heel erg onderschat. De relatie met Nederland als entiteit kan verschillend ervaren worden.
Als het symbolisch is kan het 1 euro zijn. Is dat ok? Het zou weggelachen worden. De bedragen zijn niet symbolisch, want er gaan gewoon calculaties rond van geleden schade.
Uiteraard, maar geloofwaardigheid is zoals, jij aangeeft, ook belangrijk. Zelf vind ik ook niet dat je de kosten moet zoeken in het leed, maar in het herstel. Ik zie liever een investering in een goeie relatie dan een
Wikipedia: Aflaat. Het doel is win-win, niet zero-sum.
Maar dan nog, mensen voelen zich niet persoonlijk veranwoordelijk. In jouw voorbeeld: Ze hebben niemand overhoop gereden. Ze willen geen excuses maken omdat ze geen deel hebben aan de weerzinwekkende praktijken van toen, waar ze van walgen. Een herstelbetaling is daarmee dus niet aan de orde. Dat is niet opvallend, maar consistent.
Ik ben steeds meer van mening dat het onhandig geschreven was. Het doel van die tekst was dat men empathie ervaarde vanuit de slachtoffer en hoe die het ervaart. Het lijkt me duidelijk dat ik gefaald heb.
Bedankt voor de uitleg. Misschien kan je het de volgende keer een betoog noemen, dat klinkt wat minder uit de hoogte.
Meh... Het is waarschijnlijk verstandiger om die manier van communiceren niet meer te doen.
"Doubt—the concern that my views may not be entirely correct—is the true friend of wisdom and (along with empathy, to which it’s related) the greatest enemy of polarization." -- Václav Havel