dawg schreef op donderdag 24 november 2022 @ 18:59:
[...]
Ik worstel vaak wel met dergelijke stempels. Kun je bepalen wat racisme is en wat niet, als het over kenmerken gaat die niet op jou van toepassing zijn?
Zo ben ik in mijn leven meer dan eens anders behandeld wegens mijn gezondheid. Dan waren er ook mensen die vonden dat ik me niet zo moest aanstellen. Echter het gevoel wanneer ik anders behandeld werd vanwege iets waar ik nooit invloed op heb gehad maakte (en maakt) me woest.
Vind ik ZP racisme? Ik weet het eigenlijk niet goed. Wat ik wel weet is waarom mensen van kleur hier ook woede bij kunnen voelen en daarom gaan (willen) demonstreren. Omdat het kwetst. En dat is voor mij eigenlijk voldoende om daarachter te staan.
We moeten niet onderschatten hoe diep die
cognitive biases gaan. Zeker affinity bias heeft een sterke link met angst voor het onbekende en is een overlevingsmechanisme.
Deze biases zijn zeker niet exclusief voor racisme en vinden plaats over meer assen, e.g. geslacht, religie, ziekte/gezondheid, land van afkomst (of zelfs provincie, als we het dan over NL hebben), seksuele voorkeur, neurodiversiteit...
Ten grondslag daaraan ligt ons beperkte vermogen om veel details te verwerken: we categoriseren heel veel en slaan details en nuances plat in grotere concepten, en vervolgens hangen we ons gedrag (en biases) op aan deze grove categorisaties. En zo gauw een idee in een bepaalde categorie zit, dan komt deze er maar moeilijk weer uit.
Via de cognitieve weg (i.e. "gij zult niet racistisch zijn") verandering teweeg brengen door een paar keer in het nieuws te komen, en verwachten dat dat succesvol gaat zijn op grote schaal en op korte termijn is een sprookje. De beste (misschien wel enige) manier om dit om te buigen is door mensen continue bloot te stellen aan het "nieuwe normaal van diversiteit". Herhalen, herhalen, herhalen... van de lange adem.
Om je een idee te geven van hoe lang dan als je via de cognitieve weg gaat:
CGT (Cognitieve Gedrags Therapie) wordt meestal voorgeschreven voor 10 tot 50 weken... en dan ben je bezig met een client, die ook WIL veranderen, frequente sessies, 1-op-1, met een specifiek probleem, en die daar ook mee aan de slag gaat. En dan is de successrate ook maar beperkt.
Alleen maar het probleem aanstippen, infrequent, aan een publiek die zelf niet de noodzaak voelt, over een onderwerp wat voor velen toch abstract is... tja... dan ben je 10+ jaar verder voordat je een ombuiging gaat zien.
Zaken als een diversiteitsquotum zijn natuurlijk heel artificieel. Maar vanuit gedragsverandering misschien wel de enige manier om op grotere schaal uiteindelijk die hokjes/categorieen waarin mensen denken uit te gummen. En zelfs dan heb je het over een lange adem... en dan gaan mensen wel weer andere hokjes bedenken

Ik denk dat dit een eindeloos probleem gaat zijn. Zelfs wanneer we als mensheid maximale entropie bereikt hebben en homogeen verdeeld zijn kwa afkomst/geslacht/religie/seksuele voorkeur/huidskleur/etc... dan NOG gaan we een hokje vinden om anderen in te stoppen en een oordeel over te vellen. We hebben dat contrast "wij/zij" ook nodig om onze eigen identiteit te definiëren.
Anyways... een berg psychologische blabla welke een verklaring is voor de problemen die we hebben. Maar dat maakt het leed voor zij die onheus behandeld worden natuurlijk niet minder, en daar moet tegen opgetreden worden.