Tot zover zijn we het eens
prima dat er veelvuldig gecontroleerd wordt. Er wordt ook veelvuldig mee gefraudeerd. De voorbeelden zijn legio en zijn slechts het topje van de ijsberg;
Je redenatie lijkt te zijn:
als er veelvuldig gefraudeerd wordt,
dan is veelvuldige controle gelegitimeerd. Of dat zo is laat ik maar even buiten beschouwing, maar het woord 'veelvuldig' staat niet synoniem voor 'onrechtmatig' of 'disproportioneel'.
het is ondoenlijk om alle fraude gevallen op te sporen.
Dat klopt, maar is verder argumentatief van weinig betekenis in deze context. Je lijkt alleen de redenatie te volgen
dat er veelvuldig wordt gefraudeerd en omdat het nu eenmaal onmogelijk is om alle fraude op te sporen, slechts enkele aangetoonde gevallen voldoende zijn om veelvuldige fraude aan te tonen.
Dat is een logische denkfout. Je kunt niet uit de beperking van opsporing afleiden
dat er sprake is van 'het topje van de ijsberg'.
De expert die je aanhaalt in BB betoogt volgens mij vooral dat er veel willekeur is bij gemeenten en de werkwijze dus verschilt tussen gemeenten. Overigens was diezelfde hoogleraar kritisch op de werkwijze van de Belastingdienst in het verhoor tijdens de parlementaire onderzoekscommissie naar de kinderopvangtoeslag en is hij veelvuldig geciteerd door de commissie in het rapport Ongekend Onrecht.
En dat is wat er wat mij betreft in de Groene wordt beschreven. Ongekend Onrecht. Grote inbreuken op de persoonlijke levenssfeer van mensen, mede omdat er logische denkfouten en (ik vermoed) veel vooroordelen prevaleren bij de partijen die voorop staan met het uitdragen van dit soort beleid.
deze mensen
een mate van privacy
een bijstandstrekker
heus wel net zoveel zou werken
Dit soort zinsdelen komen op mij over alsof je de overtuiging hebt dat de meeste uitkeringsgerechtigden wel zouden
kunnen werken, maar dat niet willen. Klopt dat?
Het probleem van disproportioneel zware controle is dat er ook disproportioneel zware schade optreedt als voortvloeisel daarvan. Iedereen maakt namelijk weleens een fout, maar het moet niet allemaal als fraude worden aangemerkt. Een voorbeeld.
Ik heb het in
dit topic voor je opgenomen, nadat je beklag deed over de wijze waarop een energiebedrijf je een rechtshandeling toeschreef, waaruit zou blijken dat je had ingestemd met de voorwaarden die het bedrijf hanteerde.
In het kort kwam het er volgens diverse anderen in dat topic op neer dat je had
kunnen weten van een voorwaarde die je bond aan de overeenkomst, terwijl je in werkelijkheid voor die voorwaarde een speurtocht moest ondernemen om de voorwaarde te vinden. Daarmee maakt zo'n voorwaarde meestal geen deel uit van de overeenkomst.
Waarom noem ik dit voorbeeld? De informatieplicht in de Participatiewet heeft ongeveer deze strekking. Je had dan
kunnen weten dat je op de website ergens een zinnetje kon vinden en dus ben je een fraudeur. Hard aanpakken!
Dat voelt niet alleen oneerlijk, dat is het ook. Je weet op voorhand dat een deel van de uitkeringsgerechtigden nooit aan die informatieplicht kan voldoen, simpelweg de eisen (bewust) heel streng zijn.
Stel je maar eens voor dat het algoritme van de Belastingdienst jou had geselecteerd omdat jij - ik noem maar wat - een kinderopvangtoeslag ontving en vergelijkbaar met de voorwaarde op de website van het energiebedrijf ergens een zinnetje niet had gelezen. Dan was de kans reëel dat je door de bureaucratische molens van de Belastingdienst was vermalen. Bewijs jij maar waarom je dat zinnetje niet had hoeven zien.
Voor onbepaalde tijd ben ik gestopt met reageren op dit forum.