Je bent er bijna, maar je mist nu het kritieke punt.
De paradox zit hem in het - voor stabiliteit en ontwikkeling van samenleving - tolerant moeten zijn (kwestie van eigen belang, collectief en individueel) …
Maar we moeten datgene wat intolerant is niet tolereren.
Dit is *niet* “intolerant zijn versus” (zo wordt het wel gesteld bij wat intolerant is, dat is politieke marketing daar, dit is waarom altijd die slachtofferrol zo geprojecteerd wordt - het voorkomt dat mensen die volgen na gaan denken en in emotie blijven reageren).
Het is het niet toestaan van wat intolerant is op punten van en/of paden naar macht.
Het niet tolereren /= intolerant zijn naar.
Dit onderscheid wordt te weinig duidelijk. Waarom?
Grotendeels omdat mensen die intolerante organisatie volgen ontzettend beïnvloed worden voor de slachtofferrol- geprogrammeerd zelfs. Continu het idee van X versus Y, van meerderheid versus minderheid, van meerderheid die niet durft te spreken want minderheid versus hen (ironie, al die tegenstellingen zoals het uitkomt), enzovoorts.
Maar ook gewoon omdat mensen die tolerant zijn of de Paradox kennen onder enorme continue druk van disproportioneel signaal staan. Ook zij krijgen de beïnvloeding over zich heen, terwijl ze de consequenties daarvan uitgewerkt hebben, vanuit expertise kennen e.d. En dus ook makkelijk vanuit emotie reageren.
We zijn en blijven allemaal mensen. Dit is waarom ik eerder die stukken over Accelerationist Narratives geplaatst heb, want die bepalen richting, vorm en uitkomst van ontwikkelingen. Ze zijn bloedlink. Maar dus echt bloedlink. Er is geen periode in de geschiedenis te vinden waar dominantie daarvan niet in bloedvergieten op industriële schaal eindigt. En elke keer dachten we dat het zover niet zou komen.
Dit is ook waar in de laatste paar berichten aan geraakt wordt. We verliezen het onderscheid tussen de politieke actor, en de kiezer. Waarbij we in het achterhoofd moeten houden dat politieke actor tegenwoordig niet louter de politicus of lobbyist is. Het is ook dat wat als disproportioneel signaal ingezet wordt. Dat wat bijvoorbeeld lijkt op een kiezer, maar wat pur sang een disproportioneel signaal is - bijvoorbeeld een trol met script. Helaas zit daar een complicatie bij, extreem / intolerant zoekt altijd naar wegen om de kiezer tot volgeling te maken, de volgeling tot prediker, en dan komt de samenleving op een punt waarop het triage toe moet passen. Dan zijn we eigenlijk al flink ver van huis - het is een bewijs dat we de Tolerantie Paradox niet of te lang niet toegepast hebben.
Die Tolerantie Paradox is een verdedigingsmechanisme van eigen belang. Het is niet dat we intolerant moeten zijn naar dat wat intolerant is. Dat zou overnemen van gedrag zijn, en dat voedt juist altijd escalatie en erger. Het is wel het niet tolereren van wat intolerant is.
In gesprek, discussie, in beeld, op het podium - elk pad van of naar macht.
Als terzijde, ik leg het even op tafel voor wat eigen studie, Pechtold is een goed voorbeeld van hoe het niet te doen. Hij verloor het onderscheid tussen Wilders en zijn kiezer. Daarmee werd het happen én intolerant zijn versus het geheel. Het resultaat is een enorme groei geweest van de identitaire associatie tussen Wilders en zijn kiezers. Aan de andere kant binnen dat spectrum staan een dame van een PvdD als enige in de woestijn voor hoe het wel te doen - maar dat is ook weer een goed voorbeeld van hoe weinig effectief haar methode de facto is wanneer ons publieke debat zelf die Paradox niet toepast. En dan komen we wederom uit bij ons zelf, maar hier nog meer bij de mechanismen die onze perceptie vormen. Media. En daarbinnen, de zogeheten vierde macht.
Onze grootste verwarring zit in deze aan de basis. Het idee dat we zo kwetsbaar zijn? Dat kan toch niet. Het idee dat een samenleving zo kwetsbaar is? Dat kan toch niet. Toch is het wel zo.
Wanneer we gif in het systeem toestaan, gaat het onvermijdelijk fout.
Als terzijde, dit is ook waarom gebruikers over het hele politieke spectrum heen zich zo zorgen maken over toepassingen van sadopopulisme door voorheen reguliere partijen die opschuiven, waarom de aanwezigheid en opmars van gulzige bestuurscultuur zo zorgwekkend is.
Want ook dat is geworteld in intolerantie als mechanisme. Meer gemaskeerd, meer met bias, maar het is hetzelfde gif.
En dat is meteen ook waarom veel mensen zo moe en zelfs zuur zijn bij het politieke landschap, want we voelen aan ons water dat die intolerante elementen dominant worden, weten vanuit onze herinnering en opleidingen hoe dat altijd eindigt. Maar er blijft zo langzamerhand verdomd weinig over binnen dat politieke spectrum om mee te werken. En veel daarvan lijkt al snel tegengesteld te zijn in labels die continu gestempeld worden.
Een goed praktijkvoorbeeld is de mediacode in Wallonië, het Franstalig stuk van de koloniën - pardon, België
Daar biedt men geen platform aan wat intolerant is. Wat zich intolerant gedraagt gaat van het podium, komt er ook niet meer op. Het resultaat is pijnlijk eenvoudig en duidelijk: wat intolerant is kan niet preken, prikkelen of positioneren. Het komt aldus nergens. En waar dat wat intolerant is eigenhandig buiten media gaat preken, prikkelen of positioneren, wordt conform die mediacode bij hoge herhaling uitgelegd waarom X schadelijk is voor de burger op korte afstand.
Op zichzelf is het niet perfect, maar als onderdeel van een bredere toepassing van de Paradox werkt het opvallend prima.
Niet enkel wordt aanwezige politieke organisatie effectief binnen de kaders van het bestel gehouden (wat niet wil zeggen dat XYZ niet besproken mag worden, integendeel), datgene wat avers is aan bestel kan geen misbruik maken van disproportioneel signaal om mensen te beïnvloeden.
[
Voor 14% gewijzigd door
Virtuozzo op 09-09-2021 10:49
]
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.