Ik ben zelf 100 kilo geweest, nu 10 jaar verder en inmiddels zit ik weer op de 90 maar dan in spiermassa (humblebrag), dus het is niet dat ik me niks kan voorstellen bij je insteek. In die 10 jaar ben ik best wel actief geweest in verschillende sportscholen en dojo's, waarvan ik er ongeveer 5 zelf les heb gegeven in heel Noord Holland, tussen de 500 en 1000 cursisten hebben mij wel een keer voor de klas gehad voor zelfverdediging, wedstrijdvechten, aanhoudingstechniek, kracht of conditietraining. Ik kan je vertellen dat ik ruim het dubbele aan gezichten heb gezien, allemaal mensen die afhaken omdat sporten afzien is. Het vergt een stuk persoonlijke ontwikkeling en wilskracht die niet iedereen bezit, dat hebben we aan meerdere factoren te danken - sociale dynamiek als #1 - waar ik nu niet in detail op in ga, maar dat het niet tussen 5 en 10 jaar is opgelost kan ik je op een briefje (met handtekening en stempel) geven. Daar gaan we gewoon nu niks aan doen.MainframeX schreef op zondag 22 augustus 2021 @ 16:04:
@RoD Ik ben het met je eens. Ik erger me alleen kapot van de huidige status quo. Over een tijdje is corona wel of niet weggeprikt en gaan we gewoon weer door zoals vanouds. Ergens baal ik gewoon van de menselijke natuur om altijd maar alles uit te stellen en uit de hand te laten lopen en vervolgens de dokter te narren om een spuit of een tabletje.
Misschien is het ook wel ideaalbeeld en is het helemaal niet haalbaar. Als iemand die zelf fors te zwaar is geweest vind ik dat moeilijk te verkroppen. Niet alleen omdat ik weet dat het anders kan maar ook omdat ik weet wat voor half leven het is.
Maar voor de mensen die op de een of andere manier betrokken zijn bij de pandemie voelen dit soort argumenten aan als bliksemafleider, één van de pilaren die bevordelijk zijn voor een pandemie waar we vooral in hindsight over kunnen spreken.
Voorbeeldje: Je zou het kunnen zien als een brandweerman die zou bellen met Postbus51 om te eisen dat er reclames gemaakt moeten worden over de gevaren van roken in bed, terwijl hij op dat moment naar een huisbrand aan het staren is. Het een heeft nu eenmaal voorrang over het ander. Waar het nu alleen écht lastig wordt, is als deze huisbranden overslaan en met name voorkomen omdat er mensen van mening zijn dat:
- Ze niet echt zijn, het is een complot van de PWN om water te verkopen.
- Het wel meevalt want 'ik val nooit in slaap als ik rook', dus bepaal zelf wel.
- Er is teveel bezuinigt op de brandweer de laatste tijd, dus dan mag ik wel in bed roken.
En zolang dat door blijft gaan blijven die brandhaarden ontstaan en, als dat aandeel te groot blijft, kunnen we nooit terug naar de situatie dat de brandweer een marge houdt om uit te rukken als een huisbrand door domme pech ontstaat.
[/voorbeeld]
Natuurlijk heb je rechten en vrijheden, maar die komen niet uit de lucht vallen. De ironie is dat de mensen die het hardst roepen dat we onze vrijheid aan het verkwanselen zijn, zelf bijdragen aan een situatie waar beleidsmakers gedwongen worden om het volk in bescherming tegen zichzelf te nemen. Je zou het een paradox kunnen noemen. We willen terug naar een scenario waar we met betaalbare zorg en beheersbare risico's binnen de wet kunnen doen wat we willen, in plaats van het huidige systeem waar een aantal elementen ervoor zorgen dat wettelijke vrijheden direct in strijd zijn met de methoden die voorkomen dat we a lá India/Brazilie lijken moeten stapelen. Ik heb familie in de zuidelijke gebieden die bijna in janken uitbarsten als ze een ambulance horen, die hebben namelijk het begin meegemaakt toen er ambulances en trauma helikopter continue af- en aan kwamen om mensen op te halen. Wat is dan belangrijker vraag ik me af, dat we weer een huisfeest kunnen hebben, of dat de ambu weer eens een uurtje stil mag staan?