Mijn kameraad ( gewaardeerd getuige op mijn huwelijk) heeft ook een 'sportiever rijstijl'.
Hij bedoelt dan dat hij beter een aan/uit knop zou kunnen gebruiken om zijn snelheid te regelen, stoplichten en verkeersregels zijn optioneel, afstand houden betekent dat je niet twee tellen maar 0.2 seconden afstand houdt.
Lane Assist is waardeloos 'want ik wil in de file links over de lijn kunnen om te zien hoe lang de rij is' en 'cruise control gebruik ik niet want ik reageer beter en sneller dan de auto'.
Oh, en vergeet ook niet: "ik ben geen links-plakker want ik heb haast en mijn tijd is meer waardevol dus het is beter en duidelijker voor iedereen dat ik links blijf'.
En wat te denken van: "ik haat gordels, ze beperken mij in mijn vrijheid, fysiek en metaforisch. Ik ben een sportieve rijder en ik kies zelf mijn risico's."
En: 'Daar mag je wel wat harder rijden voor de doorstroming want ze controleren daar niet'.
Dus daarom moet ik altijd even glimlachen als iemand zegt: "ik heb een sportieve rijstijl". Het is voor mij nu een beetje geassocieerd met wat veel mensen zo mooi noemen 'cognitieve dissonantie'.
In het geval van mijn kameraad zijn al deze opmerkingen verenigd in één persoon

maar we hebben ze natuurlijk allemaal al wel eens gehoord.
Ik veroordeel mensen niet die dat zeggen hoor, ik wil ook niet oordelen. Begrijp me goed; ik mag ook graag genieten van het koppel van mijn Evy en ben veel links te vinden.
Maar ik kan het niet helpen, ik moet altijd een beetje glimlachen bij de term 'sportieve rijstijl'.