Jorgen schreef op donderdag 5 augustus 2021 @ 11:55:
[...]
Ik snap het helemaal waarom mensen twijfelen maar wat ik minder snap is dat dit vaak niet weggaat na goede argumenten.
Terwijl je je net zo goed kunt afvragen waarom antivaxxers je proberen te overtuigen waarom je het niet zou moeten doen of waarom een graancirkelspecialist, rapper, dansleraar en allerlei kwakzalvers er meer verstand van zouden hebben
De vragen die mijn vriendin stelt had ik ook en daarom begrijp ik haar ook, maar op de een of andere manier blijft haar angst/twijfel. Die angst heeft ze ook bij het virus zelf. Ze houdt zich netjes aan alle regels en tests en moet er niet aan denken ziek te worden en te verspreiden
Het inzicht moet uit mensen zelf komen. Ik merk dit ook bij mezelf. Wat anderen tegen mij zeggen helpt nauwelijks of werkt zelfs averechts, zeker als ze hun geduld met mij verliezen
En in mijn geval merk ik langzamerhand dat ik het onvermogen om beslissingen te nemen zelf ook irritant ga vinden. Dus ik ken mensen die heel kritisch op het beleid zijn, heel kritisch op mRNA vaccins, enzovoorts en dat is allemaal prima. Ik begrijp dat allemaal ook en ben het er ook vaak mee eens.
Alleen als ik dan de simpele vraag stel van "wat moeten we nu - in de huidige situatie - eraan gaan doen dan?" en ik krijg dan geen duidelijke antwoorden dan verlies ik ook mijn vertrouwen daarin. Dan gaat er toch ergens een lampje bij mezelf branden van "misschien moet ik toch - iets - gaan ondernemen nu" als ik geen "sitting duck" wil zijn.
En dat komt uit mezelf en is daarom krachtiger dan wat anderen tegen mij zeggen
Dus ik begrijp jouw vriendin helemaal. Ik begin alleen ongeduldig te worden en dat haalt mij wellicht over de streep om toch maar een afspraak te gaan maken.
Met het verschil dat ik misschien nog iets fouter bezig ben geweest dan jouw vriendin, want ik heb mij ook nooit laten testen. Ik vind dat onderzoek met de plus size wattenstaaf een stuk enger dan even geprikt te worden iig

Gelukkig hebben we tegenwoordig zelftests.
Ik ben wel elke keer braaf thuis gebleven toen ik ziek was. Achteraf heb ik mezelf ermee, want misschien heb ik allang en breed corona gehad, maar ik weet het nu helaas niet (ben 2 keer ruim een week lang ziek geweest, beide keren was er precies op dat moment een piek in besmettingen in mijn gemeente). Heb echter geen antistoffen (mijn vrouw heeft wel antistoffen overigens en is ook positief getest).
En dat "long covid" is soms ook verdacht bij mij. Na de eerste keer dat ik ziek was, ben ik nog een weekje benauwd geweest bij het wandelen met de hond. En na de tweede keer ben ik een periode erg moe geweest en heb lang met een piep in mijn oor rondgelopen (wat je vaker leest na corona).
Maar ja, als je het niet laat onderzoeken dan weet je niks he.
Story of my life. Het is nou eenmaal makkelijker je kop in het zand te steken. Het is in mijn geval al heel wat dat ik de afgelopen jaren braaf naar de tandarts ga en de boel heb laten opknappen. Elke keer sta ik helemaal strak van de spanning, maar ik doe het toch.
Ergens moet ik wellicht mezelf ook op corona gebied overwinnen en eens wat knopen doorhakken.
Anyways... het moet uit haarzelf komen. Eigenlijk moet je ook niet discussiëren erover, maar haar gewoon wat meer voor de trein gooien door haar uit haar veilige bubbel te halen. Dat klinkt beroerder dan het is, maar als zij wel bang voor het virus is dan werkt dat wel. Kortom: geef aan dat jij - nu je gevaccineerd bent - weer dingen wil ondernemen en met haar weer overal naartoe wil.
Zoek een beetje de drukte op etc

Misschien rent ze daarna naar de vaccinatiestraat
Okee, ik ga weer wat nuttigs doen met mijn dag. Maar ik merk dus dat het ook van invloed is op mij... ik heb geen keus, ik moet overal weer naartoe, ook voor mijn werk. Dus "bang zijn voor het virus" is eigenlijk geen optie meer.
Ask yourself if you are happy and then you cease to be.