Nee, het een is realiteit en complexiteit, het ander een poging om perceptie intact te houden. Met begrijpelijk zoeken naar welke handgreep dan ook die als brug te ver gesteld kan worden zodat de rest associatief afgewezen kan worden voor verwerking en confrontatie tussen perceptie en realiteit.
In het kort: Als Trump een "manchurian candidate 30 years in the making" is zoals Kendzior dat beschrijft (en wat mij te ver gaat) dan moet je twee tegenstrijdige ideeën in je hoofd houden namelijk:
Trump is de perfecte Manchurian candidate. Hij is het product van een subcultuur en opbouw die hem volledig berekenbaar maakt én volledig stuurbaar. Zelfs de ochtendshow van Fox had dat binnen een week door. Maar, dit vereist nadenken over wat al die opbouw zegt over eigen cumulatief perspectief in relatie tot wat overgenomen is van die subcultuur - die op zijn beurt het product is van een serie goed gedocumenteerde investeringen.
Hij is lang niet de enige. De toxiciteit van opbouw is doorspekt met talloze varianten en voorbeelden. Maar de instinctieve reflex bij de term is die van label, de candidate heeft geen eigen rol of wil. Tja, dat had het concept zelf al. Sterker nog, effectiviteit van candidate vereiste aanwezigheid daarvan. Maar het vernis van beeldvorming is sterk.
-aan de ene kant is hij gewoon incompetent want dat zien en lezen we elke dag, hij is geen Boris Johnson die net doet of hij incompetent is.
-aan de andere is hij zo gewiekst dat hij de machtigste instituten een loer kan draaien.
En het probleem is? Ik heb in eerdere loopbaan met regelmaat mensen gecoöpteerd op basis van exact dezelfde opbouw voor exact dezelfde combinatie van geinternaliseerde gedragskaders en exact dezelfde combinatie van profiel van zwakke cognitieve maar hoog ontwikkelde overlevingsintelligentie. Om eerlijk te zijn, zeker bij complexe fusies van hoog belang waar de waarde uit termijndoelstellingen volgt is dit zo ongeveer het meest standaard draaiboek om toe te passen.
Even alle gekheid op een stokje, dit is niet uitzonderlijk. Laat ik een laagdrempelig, kleinschalig en voor dynamiek beperkt voorbeeld geven, Camiel Eurlings. Narcist, chantabel, politiek instinct maar niemand thuis. Werd gemasseerd, nota bene vanuit “eigen kringen” van relatie tussen familie en Cerfontaine, om zich zelf aan KLM te verkopen met gunstige agenda, met als prijs een lift voor de stoel van minister en als beloning een stoel bij KLM daarna. Zo gezegd, zo de kruiwagen. Vervolgens was meneer niet slim genoeg om te beseffen dat hij voor incompetentie geselecteerd was voor zowel externe als interne dynamiek, waar ook KLM een tik bij kreeg omdat men zich niet had willen voorstellen dat degene die de introducties maakte en het netwerken deed eigen agenda had, een die al lang en breed een brug tussen de oude Schiphol holding en AF geslagen had. Klassiek verhaal, en een met meta consequenties, ook voor de politieke arena. Wat verguisd werd, genormaliseerd.
Is hij fris? nee dat geloof ik ook niet, maar het andere gaat me gewoon te ver. Wat je wel ziet is dat het nu gebruikt wordt als politiek wapen om mensen buitenspel te zetten: Clinton die iemand gewoon een "asset" noemt op televisie.........
Zoals ik al eerder schreef, als ik ernaast zit, dan is dat prima.

Ik denk dat je niet beseft wat transactioneel gedrag inhoudt. Helemaal binnen een dynamiek van kunstmatige subculturen.
De crux:
[...]
Het een sluit het ander niet uit. Fixeer niet op terminologie als label, maar bezie het vanuit effect. Actoren geef je richting, methodologie is secondair. Trump is volledig stuurbaar vanuit de lage drempels bij berekening van zijn gedrag.
En zoals inmiddels veelvuldig opgemerkt, vanuit allerlei invalshoeken, de tijd van traditioneel perspectief à la State / state actor is voorbij. Dat was het twintig jaar geleden al. Transactioneel gedrag, methodologie secondair. Dit is waar Mayer en MacLean de context geven.
Het een of het ander, én het een en het ander. Krachtenspel.
Maar het vereist een niet traditioneel perspectief van verkenning van het denken van oligarchie. Touwtjes zijn het ene moment van de een, dan van de ander, en de actor staat niet in de schaduw, maar op het toneel. En ook dat is niet nieuw, tijdens de koude oorlog konden we daar prima mee omgaan, maar nu ligt het moeilijk want we kennen zoiets enkel uit selectieve herinnering.
Voor de rest kan ik er helemaal in mee: de oligarchie, hyper neoliberalisme, totalitairianism en noem maar op.
De crux hier is het transnationale aspect van alles, de verbindingen lopen over en weer, ze zijn niet traditioneel, het is een eigen krachtenspel als machtsdynamiek. Misschien is het een idee om er eens wat substitutie op toe te passen, warlords without borders.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.