Anoniem: 116604 schreef op vrijdag 6 april 2018 @ 22:20:
[...]
Afbreken lukt 'm nog wel... maar concentreren? Daarvoor heb je zeer capabele zetbazen voor nodig die je kunt vertrouwen (bepaalde zaken moeten wel geregeld worden!) en díe vliegen razendsnel naar binnen en weer naar buiten. Misschien ook omdat ze het spotlicht niet leuk vinden. De VS zijn nog geen Rusland wat dat betreft. Trump is in deze niet meer dan een nuttige idioot die na geleverde diensten met een riant pensioen wordt gestuurd: het privételefoonnummer van elke pornoster die bereid is orale diensten te verlenen.
En je kunt je écht afvragen wat er zo goed is aan 'concentratie' als je nuttige idioot een gevecht kiest met China omdat hij zich door een pornoster gekapitteld voelt en even moet laten zien dat hij het heertje is.
Een complete natie onder de bus gooien om aan je toch al riante bankrekening een nulletje te kunnen toevoegen is hetzelfde als een werkende fusiereactor ontmantelen om er waterradje van te maken.
(Ik las nu ook net dat China olierekeningen in yuan gaat voldoen en niet in dollars. Het juiste woord hiervoor is
auw.)
Vergeet echter een ding niet,
Trump is niet het centrum.
Ja, hij bedient zich, maar hij is in dit alles slechts een actor die gebruikt wordt. Met andere woorden, het centrum ligt elders.
Als je dan kijkt naar waar belang en nut vanuit genoemde consequenties van afbraak zich concentreren kom je uit bij iets wat onrustbarend is. Een fenomeen van herordening. Heel simpel geschetst zijn daar twee patronen van relevantie, intern aan de VS is er de herverdeling van nieuwe oligarchie (waarbij de kwestie Mercer het grootste aandachtspunt is) volgend op compromitteren van werkbaarheid van bestel, extern aan de VS het herdefiniëren van mondiaal bestel (geopolitieke herverdeling naar 19e eeuws model). Bij beide patronen vallen de overeenkomsten in vereisten, mechanismen en doelen op.
Vanuit historisch perspectief mag inmiddels best gesteld worden dat we een flinke ruk terug zijn aan het maken richting modellen die we kennen uit de 18e en 19e eeuw.
Concentratie hier is een concept van invloed op richting van ontwikkeling en de baten die volgen op beheersing daarover.
Op kleine schaal zie je dit bijvoorbeeld bij de verschuivingen binnen een Republikeinse Partij, op hoger niveau van de VS als land zie je dit bij de opkomende veranderingen binnen en tussen interne kapitaalstromen (met grote geo-economische alsmede demografische - en dus electorale - effecten). Een ander niveau is het einde van de Pax Americana, waar (of we het nu leuk vinden of niet) onze mechanismen van welvaart aan verbonden zijn. Weer een ander niveau is dat van culturele annex sociaal-economische ontwikkeling van collectief denken, ook daar valt een patroon van verharding, afbraak, polarisatie en segregatie op. In dit alles verliezen de Europese landen in rap tempo gewicht, of dit nu in termen is van verdragsorganisaties, kapitaalstromen, kenniseconomie of geopolitiek. Wat dat aangaat, mij valt een zekere overeenkomst van historische precursor en ontwikkeling op - als we niet uitkijken wordt Europa afgedaan naar iets à la het oude Griekenland na de Hellenistische periode. Geen leuke analogie voor de burger die gewoon huisje, hekje en de bbq wil, maar goed.
Wat mij opvalt is dat veel sneller dan uitgewerkt in analyses en projecties er sprake is van overdracht van denken op terreinen van geopolitieke, economische en sociaal-politieke inrichting. Alsof onzekerheid en angst in afwezigheid van grote externe en negatieve actoren (dan wel erkenning daarvan) een veel grotere voet reeds hadden in ons politiek en economisch denken. Nederland is niet veel anders dan de VS in termen van dat economisch en politiek denken, ook al verschillen kaders, omstandigheden en gradaties op ideologische schalen. Hier net als daar is een verstarring in kaders van denken (en dus beleid en bestuur) ten gunste van een algemene perceptie dat er meer stabiliteit en potentieel voor groei is wanneer kapitaal en arbeid gescheiden opereren en enkel via deze of gene markt bij elkaar komen waarbij op de een of andere magische wijze prijs van arbeid louter door die markt bepaald kan worden, terwijl de prijs van kapitaal wel binnen eigen domein gevormd wordt.
In de VS zie je een enorme versnelling onder Trump in die richting, daar wordt al zonder rijzende wenkbrauwen gesproken over scheiding van kapitaal- en arbeidsmarkten. Bij de recente dipjes van beurzen viel op dat de tempering en herstel van dipjes volgde niet op beleid, niet op marktwerking, maar op convenant en communicatie zich beroepende op bovengenoemde scheiden van kapitaal en arbeid als gesegregeerde domeinen. Zelfs bij communicaties vanuit de FED werd gesproken van evolutie naar gescheiden economieën van kapitaal en arbeid (voorheen "reële economie"). Ik heb de indruk dat menig econoom zich óf noch achter de oren aan het krabben is, of het dermate weinig serieus heeft genomen met als gevolg het missen van trendeffecten, maar goed.
In Nederland zie je een relatieve versnelling, voornamelijk aangedreven door VNO-NCW. Nu is timing en tempo in deze iets minder relevant, mijns inziens, althans minder relevant dan de overeenkomsten in denken en streven. Dat zet hier menige Instelling, maar ook menige convenant van compromis als historisch streven niet enkel inzake evolutie in een ander licht, maar ook onder druk.
Nu is er reeds sinds de jaren '80 vorige eeuw sprake van opbouw richting een herinrichting en verschuiving van zwaarte- en beheersingspunten. Maar sinds Trump zou moeten opvallen dat we best mogen spreken van een stroomversnelling. Niet makkelijk om te zien, voornamelijk omdat we vrij snel vergeten hoe zeer zaken verweven zijn (maar ook omdat we geen gemakkelijke of vanzelfsprekende erkenning van afhankelijkheden hebben/wensen).
Laat ik dit zeggen, we staren ons te veel blind op onze perceptie, vanuit onze aannames. We gaan er van uit dat een President of politicus misschien dubieus kan zijn, maar dat hij gebonden is aan bestel. Dat hij ook afhankelijk is van bestel, ook al zou hij dat proberen tot zijn eigen voedingssysteem te maken.
Probleem hier is dat de inzet juist het bestel zelf is, dat waar wij vanuit onze aannames en wat we gewend zijn naar te kijken juist niet de arena is, maar de toolbox - nota bene ten koste van dat bestel.
Als we er iets breder naar kijken, en erkennen dat een bestel niet magisch stabiel is (maar ook gewoon een menselijke constructie) dan wordt het sneller duidelijker waarom concentratie als concept hier van veel grotere relevantie én impact is dan de actoren (waarvan wij niet kunnen erkennen dat het actoren en geen kaders van ons bestel zijn). Ja, Trump bedient zich, maar Trump is actor in een groter spel.
defiant schreef op vrijdag 6 april 2018 @ 23:07:
Rules for Rulers, hoe kleiner de top key supporters noodzakelijk voor het instant houden van de macht in een land, hoe groter de macht en rijkdom van die supporters.
In zekere zin is die beweging al veel langer gaande, een steeds kleinere groep is in Amerika in staat om de politiek buiten democratische processen te beïnvloeden.
Trek die analogie door naar de reële arena's van geopolitiek en het nieuwe (enfin, oude) dogma van
rule of influence. Mondiaal bestel. Geopolitieke ordening. Economische inrichting. Waarde van mens en arbeid. Prijs van recht en rechten. Welkom terug aan het begin van de 19e eeuw, althans, dit is inzet, richting en basis van elk patroon van afbraak en herinrichting.
Misschien een ietwat simplistische analogie, maar het is geen schaken, het is Go. Het gaat niet om de stukken, maar om het bord. Dat gaat trouwens volledig aan Trump voorbij, maar het gaat ook aan Mueller voorbij. Het echt pijnlijke is dat in dit spel van Go geen enkele speler een situatie van Seki kan of wil toestaan, dat maakt het per definitie een spel - en dus model - wat enkel in conflict kan uitmonden.
[
Voor 5% gewijzigd door
Virtuozzo op 06-04-2018 23:38
]
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.