Wat een
whataboutisme weer. Even heel serieus, stel je voor je staat als president voor de keuze mensen en masse in het veld in te zetten, onder hedendaagse omstandigheden en verdere conflicten en met historische trauma's achter de kiezen - of je kiest voor technische middelen. Wat een keuze. Zo zuur als het mag zijn, dan is voor het Amerikaanse perspectief het laatste het minst contraproductieve (zowel intern, als extern, aangezien het escalatiepotentieel substantieel lager ligt).
Maar nee, laten we vooral met het vingertje blijven
bewegwijzeren (!) :-) Misschien is dan eens een idee om naar de keuzes van het Russische regime te kijken in Tsjetsjenië. De lijst van voorbeelden aan die kant is net zo lang. Laten we in deze trouwens vooral niet in de spiegel kijken, niet enkel de Nederlandse geschiedenis is niet zonder blaam, het is er op gebouwd. Ja, zuur, die menselijke wereld.
Welkom bij de menselijke realiteit. Leuk is het niet, maar het is wat het is. Dat is
excuus noch reden om de ene problematiek weg te cijferen door naar de andere te wijzen. Hou zaken gescheiden en je maakt tenminste kans om ontwikkelingen in kaart te brengen, en als je dat lukt, kun je vermogen verkrijgen om lessen te leren - en ontwikkelingen bij te sturen.
Dat lukt je niet als je maar blijft heen-en-weer wijzen. Integendeel. Saillant, maar dit gedrag is historisch altijd contra-productief. Ben voorzichtig, voor je het weet verzuchten mensen naar de sterke man, en vervolgens is het altijd weer een kwestie van "oops, liever de ander die wordt meegenomen dan graag". We weten hoe dit elke keer weer afloopt.
NMe schreef op woensdag 11 januari 2017 @ 23:42:
[...]
Dat conflict speelt alleen maar langer omdat beide partijen opgehitst worden, eentje door de VS en eentje door Rusland. Als één van die twee ophoudt met steunen wint de andere partij en wordt het afhankelijk van wie er wint misschien even klote in het land, maar het zal ongetwijfeld beter zijn dan het platbombarderen en -schieten van burgers.
Flauwekul. Excuses, maar dat slaat werkelijk nergens op. De kern van het conflict aldaar is dermate complex, zowel historisch als cultureel als demografisch als geografisch - ga zo door. Dan hebben we het nog niet eens over de grootste aanjager van escalatie, de criminele organisatie bekend in de huidige incarnatie van Daesh. We gaan dan ook nog eens voorbij aan de grootste aanjager van het huidige Syrisch-interne conflict: landbouwpolitiek van nepotisme met desastreuze gevolgen. Ik ga dan zelfs nog niet eens in op de rol van staten in de regio zelf als aanjagers en participanten.
NMe schreef op donderdag 12 januari 2017 @ 00:02:
[...]
Niemand heeft dat eerste beweerd. Dat tweede wel. In elk geval op de korte termijn zou het in Syrië voor de bevolking beter zijn als een van de twee strijdende partijen wegvalt, ongeacht welke van de twee dat is. En nogmaals: dat alles geldt alleen áls Trump inderdaad chantabel is, wat ik dus in twijfel trek. Na alle deuken die zijn imago al overleefd heeft, wat denk je dat Poetin Trump nog kan aandoen? Trump weet dat zelf ook donders goed. Ik verwacht eerder dat die twee gewoon los van chantage prima met elkaar kunnen lullen. Trump is een zakenman, en oorlogen zijn bad for business tenzij je in de wapenindustrie zit.
Dat is makkelijk

Dat heeft niemand beweerd! We blijven het enkel continu in beeld brengen. We blijven er enkel maar telkens weer naar wijzen als het onderwerp problematiek van Trump of Putin raakt. Goh!
Wat de rest van het aanhalen van de kwestie Syrië aangaat, neem het niet persoonlijk (zo is het echt niet bedoeld), maar je hebt klaarblijkelijk weinig gelet op de verwijzingen in het vorige topic (of het aan dat onderwerp gerelateerde topic) waar die scenario's klip en klaar op simpel te controleren wijze volledig onderuit gehaald zijn.
Heel bruut misschien, maar laten we hier s.v.p. eerlijk in blijven. Er zijn niet twee strijdende partijen, er zijn er honderden. Er zijn niet twee geopolitieke factoren, er zijn er dozijnen. Er zijn niet twee historisch-culturele spanningsvelden, er zijn er tientallen. Vergeet niet dat als we heel kil en koud naar de basis van het interne conflict in Syrië kijken we uitkomen - nota bene - bij landbouwbeleid, desastreus doorgevoerd, met gevolgen dusdanig ver strekkend dat het land zich zelf onderuit deed halen voordat er ook maar enige externe of gelieerde partij bij kwam kijken. We kunnen dan best vervallen tot het sentiment van "sterke man" en "ver van het bed", ik zou denken dat juist Nederlanders die pijnlijke lessen zouden moeten kennen uit hun eigen verleden. De prijs van die attitude loopt enkel maar op en op, totdat ze in de achtertuin betaald moet worden. En daar sta je dan, met enkel de herinnering van het makkelijke leventje.
Dit gezegd zijnde, laten we het even heel simpel houden in de kwestie Trump. Het is al jaren bekend dat hij
inzake Russische economische belangen gecompromitteerd is voor zijn aankomende positie. Neem het niet van mij aan, maar pak Google er bij en ga eens zoeken naar het verloop van rechtszaken gerelateerd aan Russische participaties en financieringen door de jaren heen. Zoek ook eens naar de uitspraken van de zonen, alsmede de top adviseurs van de onderneming ten aanzien van Russisch-financiële belangen. Dit is allemaal toetsbare publiek beschikbare informatie. Documenten van rechtbanken, verslagen van accountants, rapportages van juristen - het spoor ligt er. Het is niet moeilijk om te volgen.
Dat zou nog niet zo erg zijn, ware het helaas niet zo dat voor het criminele Russische regime er geen onderscheid bestaat in wat wij als separate domeinen zien. Economie, politiek, militair, ga de lijst af - tot en met mensen en grondstoffen. Hun doctrine, daar zijn ze zo resoluut als simpel eerlijk over is heel eenvoudig: alles is hetzelfde. Uitwisselbaar, bruikbaar, instrumenteel. Praktisch voorbeeld is het westerse idee van scheiding van machten. Zij zien dit als volslagen irrationeel. Alles is een zero-sum toepassing.
Gecompromitteerd maakt echter nog niet chantabel, klopt, daar moeten we even een moment pas op de plaats maken om onderscheid te maken. Dat onderscheid is er, in de perceptie van individu, in de kaders en afspraken die groepen mensen in hun gekozen vormen van organisatie maken. Dit is onderdeel van sociaal-economische realiteit. In onze westerse samenlevingen ook onderdeel van functionele politieke realiteit. Althans, dat was het geval - Trump is hier dwars door de barricades gegaan. De moeite waard om de vinger aan de pols te houden, op zijn zachtst gezegd.
Maar let op, dat onderscheid is echter volslagen irrelevant in geopolitiek en internationale betrekkingen.
Het is niet relevant of iemand daadwerkelijk schuldig is aan X of Y, het gaat om kwetsbaarheden in perceptie, draagvlak, potentieel, invloed. Als je één ding geleerd zou moeten hebben de afgelopen jaren dan is het wel dat er structurele veranderingen hebben plaatsgevonden ten aanzien van de informatiestromen waar we als mensen gebruik van maken en hoe deze onze perceptie vormen. Het is zichtbaar én navolgbaar geworden hoe zeer externe partijen daar door de jaren heen op ingezet hebben om middels collectieve perceptie beschikbare traditionele en moderne instrumentatie (politiek, economisch, academisch, militair) overwicht te verkrijgen in die domeinen.
Bot gesteld:
het simpele gegeven van gecompromitteerd zijn maakt Trump praktisch chantabel voor zogeheten subversieve instrumentatie van internationale betrekkingen.
Daar kun je linksom naar kijken, of rechtsom, met de vingers naar andere zaken wijzen totdat ze afvallen - dat verandert niets aan deze politieke realiteit. Een gecompromitteerd leider is in de arena van geopolitiek per definitie zwak, beïnvloedbaar, stuurbaar - dus voor externe doeleinden bruikbaar. Heel makkelijk te bewerkstelligen, zelfs de verwijzing naar potentieel gebruik van chantage of perceptieproblematiek is in deze exact hetzelfde.
Nogmaals, neem het niet van mij aan, pak er een geschiedenisboek bij. Er is werkelijk geen enkele uitzondering in deze in onze menselijke geschiedenis. Of we dat nu leuk vinden of niet, dit is de realiteit.
Mijn god, waarom denk je dat zelfs in gezonde omstandigheden en normaal functionele politieke domeinen politici die met een dergelijk specifieke smet betrapt worden het veld ruimen wanneer het niet in de kast te houden valt? Omdat op zijn minst de perceptie van integriteit essentieel is om eigen afhankelijkheden te kunnen blijven zekeren. Kijk dan eens naar deze arena van Trump en alles er om heen - gecompromitteerd, chantabel kwetsbaar. Hoe we het ook zouden willen wenden of keren, welkom bij ook deze politieke realiteit.
Het is volstrekt logisch dat aan Trump's vermogen tot soevereine invulling van positie getwijfeld wordt. Het is ook echt niet te veel gevraagd om scheiding der machten te blijven garanderen, althans, zo dachten we.
Triest. Men wringt zich in bochten. Valt het niet op hoe de Amerikaanse media elkaar aanvallen op fundamentele vereisten van journalistiek en verslaggeving op het moment? Een stille revolutie, maar opnieuw met zoveel beeld en gekonkel dat iedereen er naar kijkt, en de fundamentele verschuiving hier mist.
De betere vraag is: hoe kan het dat dit acceptabel gedrag geworden is.
Immers, dat het normaal is, dat is realiteit van collectief gedrag - niet louter van Trump. Het is heel moeilijk om gedragsverschuivingen te kunnen zien voor mensen, omdat ze in de groep zitten, en niet of nauwelijks zich buiten de groep kunnen plaatsen om met de luxe van externe observatie het patroon te kunnen zien. Nederland is hier niet anders in dan de V.S. of het V.K.
Het antwoord op die vraag is samengesteld. Het is niet simpel, een interactie van interne ontwikkelingen maar ook externe. Aan de ene kant staat er voor ons een behoorlijke spiegel klaar, aan de andere kant een flinke wake-up call.
Je zegt het alsof het iets slechts is

Soms is gevestigde orde juist stabiel, nuttig, bestendig. Dat kunnen tradities zijn, of afspraken.
Daar zit echter precies het punt: dit is een geval van perceptieproblematiek. Mensen accepteren instinctief de verschuiving in deze omdat het labels krijgt met negatieve connotatie. Let eens op de reacties onder media diep in het Democratische kamp (ok, de paar die nog over zijn inmiddels), zelfs daar is sprake van aan vrijwel instinctieve reactie ten aanzien van dat soort labels. Eenzelfde ontwikkeling zien we hier in Europa.
Pure ironie eigenlijk, aangezien mensen juist geen verandering willen. Ja, men wil, ja het moet - maar niet als het dichtbij komt. Men wil enkel een nieuw wit hek, een eigen voortuin, status of de perceptie ervan, vervulling en invulling. Van negatief tot positief op die schaal van menselijke wens, hoop, wil en vrees - op het moment dat de realiteit dichtbij komt blijkt telkens weer opnieuw hetzelfde: mensen hebben een ingebouwde weerstand tegen verandering terwijl verandering altijd onvermijdbaar is. Het is juist wanneer we weerstand bieden, niet consistent investeren in de kosten van verandering en innovatie van het bestaande dat we schoksgewijze verschuivingen in de hand werken. Garanderen zelfs. Maar al te vaak maken we dat juist erger in onze cyclische geschiedenis door in emotie op triggers als labels en beeld en masse te reaguren.
Pijnlijk is het dan dat het altijd die groepen en mensen zijn die daar het hardst in meegaan die de hoogste prijs betalen. Maar goed, dit terzijde.
Enfin, perceptieproblematiek. Het is een loopgraaf, even bot gesteld. Trump is in deze resoluut slim: hij houdt zich op het veld, weet door slim gebruik van retoriek, didactiek, beeldvorming en triggers mensen telkens in de loopgraven te laten duiken. En nog niet eens in de loopgraven waar men in zou moeten duiken. Praktisch voorbeeld is wel weer hoe hard men vastzit in de kuil van die synopsis en het journalistieke lynchen - terwijl de daadwerkelijk echt belangrijke aanwijsbare problematiek totaal op de achtergrond raakt.
Het is misschien ietwat buiten de grenzen van dit topic, maar ik kan me nog heel goed het verloop van verschuivingen in Russische media herinneren. Putin ging in zijn ronde tafel conferences op exact dezelfde manier met media om, na hen uitgenodigd te hebben voor informeel gesprek op kantoor, en langzaam maar zeker werden media een arena van verdeel en heers die tegen elkaar ingingen. Toen men er achter kwam dat dit niet nuttig was, volgden na overnames en participaties de ontslagrondes. Wat daarna kwam, was een flinke graad erger, maar goed - heeft voor dit topic geen nut om die loopgraaf in te duiken.
Nou, dat is niet nieuw. We mogen best eerlijk zijn, dit is altijd een component van menselijk gedrag. We hebben hier - zeker in Europa - maar al te vaak te maken mee gehad door onze geschiedenis heen. Op grote schaal, maar ook in kleine kringen.
Maar let op, zijn wij de volgende, of is het tempo hier anders? Ik zeg het maar even, aangezien Nederland een apart eendje is in dit soort zaken. Escalaties komen hier eerder voor dan elders waar de grotere trends eerder tot culminatie komen - waar men de eigen escalaties echter pas veel later krijgt dan in Nederland. In zekere zin mag je best zeggen dat Nederland zowel aanjager als volger is.
Enfin, dat verandert inderdaad niets aan het gegeven dat de aard van politieke feiten in Nederland inmiddels structureel aan het verschuiven is. Vergeet niet, een politiek feit is enkel dat wat voor collectieve perceptie acceptabel is, ongeacht voor passief of actief gedrag. Politici handelen volgend op politieke feiten. Daarom is het voor Nederland juist van vitaal belang dat burgers en bedrijven zich opnieuw gaan herinneren dat politiek een afgeleide dynamiek is van hun groepsgedrag. De kloof, dat is ook perceptieproblematiek.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.