alexbl69 schreef op maandag 26 maart 2018 @ 23:46:
[...]
Poetin is hier niet van onder de indruk, net zo min als het Russische volk. Dat betekent dat het westen hem een gunst verleent met deze maatregelen, in plaats van een 'straf'.
Voor het westerse leiderschap is dit daarentegen niet het krachtige signaal dat men denkt te geven. Wie de reacties op het
Twitter-bericht van minister Blok of het
Facebook-bericht van de minister-president leest krijgt de indruk dat deze handeling onze geloofwaardigheid meer schaadt dan die van Rusland.
Ik wil best geloven dat Rusland in het geval van die aanval vuile handen heeft, en dat puur gebaseerd op belangen en het elimineren van alternatieve scenario's de vingers richting het oosten wijzen. Maar waar deze methode voor de inlichtingendiensten acceptabel is, zou het dat voor ons rechtssysteem niet zijn. Die discrepantie wordt opgemerkt. En dat is een realiteit die men blijkbaar onderschat heeft.
De positie van Nederland was dat men meer bewijs wilde voordat men bereid was maatregelen te nemen, een standpunt dat men publiek bekend maakte. Dan is het voor de publieke opinie wel vreemd dat men nu zonder dat dit bewijs is geleverd toch maatregelen neemt. Dat wringt.
Tevens is het lastig te verkopen dat een land dat zich op minimaal dezelfde wijze misdraagt als de Russen, doch daarentegen geen enkele poging doet om dat te verhullen, met fluwelen handschoenen wordt aangepakt. Ja, natuurlijk; Realpolitik, de Turken hebben veel meer troefkaarten dan de Russen. Maar verklaar dat maar eens aan Ingrid met een Facebook-account. En een stempas.
Daarnaast blijft wat mij betreft staan wat
ik ook in het Oekraïne-topic schreef; waar blijft onze bescherming? Als de Russen echt hebben gedaan waarvan ze beschuldigd worden zou ik graag wat meer bescherming willen dan enkel het voor de bühne tijdelijk uitwijzen van een paar functionarissen. Want dat zal de Russen niet stoppen om weer een gifgasaanval of hack tegen ons te plegen.
Poetin heeft deze slag gewonnen omdat wij hebben hem de overwinning hebben gegeven.
Centraal in deze kwestie staan twee zaken. Om te beginnen is er sprake van een crimineel regime waar aspecten van staat verweven zijn geraakt met een hybride vorm van georganiseerde (economische, witte boorden en andere) misdaad en instrumentatie veiligheid- en inlichtingendiensten. Volgend punt is dat er sprake is van een arena van inlichtingenwerk, waar je in tegenstelling tot het nette en duidelijke van statistiek en regelgeving beoordeling baseert op herleiding in waarschijnlijkheid afgezet tegen het licht van geschreven en ongeschreven regels.
Het eerste aspect zou duidelijk moeten maken dat traditionele instrumentatie per definitie niet effectief kan zijn. Nu zou je verwachten dat mensen dit zouden begrijpen, maar we hebben het over mensen. En mensen handelen op basis van de realiteit waarin zij geloven omdat die gevormd wordt door grootste blootstelling aan specifiek daarbij behorende kaders. Bot gesteld, het is extreem moeilijk voor een gemiddeld politicus of diplomaat om functioneel te erkennen dat hij of zij - compleet met kaders van handelen - beperkt wordt vanuit structureel gebrek aan overeenkomsten met inrichting dan wel functionaliteit van of bij de tegenstander.
Onderschat dit niet, het is heel moeilijk voor mensen. Los van informatiestromen die gekaderd zijn zit je hier met een enorm stuk perceptieproblematiek. Daarbij, op politiek-cultureel niveau zitten we nog steeds in de ontkenningsfase van de typische 5 fasen van omgang met probleem / pijn / verlies. En ja, in heel veel opzichten zijn onze informatiestromen van Instellingen en Organisatie nog steeds niet aangepast overeenkomstig de hybride daadwerkelijke aard van hetzelfde bij de zelfverklaarde tegenstander.
Het tweede aspect daar zit iets vergelijkbaars bij. Schoenmaker en zijn leest. Een politicus maakt geen beoordelingen of beleid op basis van hetzelfde als een lokaal bestuurder, de lijnen zijn anders van zowel aard als vorm, de informatiestromen lopen heel anders, de besluitvorming volgt op een totaal andere dynamiek - ga zo door. Net zoals een makelaar een woningmarkt anders doet beoordelen als een bestuurder, heeft een politicus of diplomaat zonder consistentie van ervaringsopbouw heel veel moeite met het verwerken van methodologie van inlichtingen- en veiligheidsdiensten. Mensen grijpen naar regels, naar binaire basis, terwijl dit een wereld is waarin een heilige graal van volledige bewijsbaarheid niet enkel een illusie, maar ook gereedschap is. Dit is een domein van waarschijnlijkheid, van herleidbaarheid van zowel consequentie als effect, van nat en grijs werk.
Deze situatie is bijzonder pijnlijk, niet enkel omdat onze omgang ongeacht eventuele achtergrond in argumentatie zich op zijn minst niet op de daadwerkelijke kern van besluitvorming en aanwezig gedrag richt. Onze omgang is gebaseerd op verdragsstelsels, of afgesproken kaders, tussen de ene staat en de volgende zonder onderscheid van functionaliteit of zelfs maar inrichting daarvan. Dit is wat in deze Putin de spreekwoordelijke winnaar maakt.
Ondanks dit, vergis je niet, dit is een uiterst serieuze situatie. Dit is veel meer dan een poging tot moord, veel meer dan een poging tot moord met gifgas. Dit is een signaal van vermogen én bereidheid. Niet te onderschatten. Het weten te omzeilen van alle aanwezige instrumentatie om met dit soort wapens een hybride persoonlijk, zakelijk en geopolitiek beleid te "onderbouwen" is schokkend. Force projection, zoals dit heet, zo beperkt als het incident was, zo fundamenteel destabiliserend de realiteit ervan. Dit is niet enkel (intern) signaal van afrekenen met mensen ongeacht geschreven en ongeschreven regels ooit opgesteld voor beperking en beheersing van conflict, dit is ook een (extern, geopolitiek) signaal van verduidelijking dat enige persoonlijke invalshoek ook persoonlijk genomen wordt. Er mag gesteld worden dat vanaf dit incident alle regels in de prullenbak liggen, en dat het initiatief voor welke nieuwe regels dan ook vooralsnog bij Putin's kring ligt. Misschien is dit nog wel het meest verontrustende, zowel toolbox als mentaliteit van Andropov druipen hier van af.
Prima dat herleidbaarheid zowel oorsprong als methodologie kan onderbouwen, maar ongeacht die extreme schok is dit voor een gemiddeld politicus niet genoeg. Omdat de rest van de berekening op een model en functionaliteit rust die in die wereld volledig anders is dan in de vaarwateren van politiek. Dat er überhaupt sprake is van een gecoördineerde reactie is tekenend voor de situationele schok alsmede groeiend bewustzijn van verandering van de dynamiek en aanwezigheid van conflict. Maar het is niet genoeg voor effectiviteit.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.