bazzemans schreef op zondag 8 november 2020 @ 15:04:
[...]
Dit verwoordt nagenoeg precies wat ik de afgelopen jaren om mij heen ervaar. Goed verwoord wat mij betreft. Gisteren nog ervaren met een vriend van mij. De complexiteit van de wereld maakt het nagenoeg onmogelijk om tot gedegen inzichten en meningsvorming te komen. Het is dan soms makkelijker om een korte afslag te maken en zwart-wit geroeptoeter te volgen, want dat valt te volgen en te begrijpen.
@
Virtuozzo Ik zie jou ook vaak het woord 'marketing' gebruiken in de context van deze verkiezen, als ook de discussies rondom de aanpak van het Coronavirus. Ik ben even benieuwd of dit ook aansluit op wat jij daarmee probeert te zeggen?
Dit wordt een beetje een longread, met abstractie. Het heeft weinig nut om zaken hapklaar te maken omdat we als mensen afwijzen wat ongeacht realiteit een associatieve reflex heeft met een spiegel voorgehouden krijgen. De enige invalshoek van nut is de eigen verkenning. Pas daarna kan het hapklaar maken beginnen.
Ik weet niet of complexiteit echt het probleem is. Tempo, snelheid, dat is voor onze sociale psychology en neuropsychologie veel meer kritiek. Hoe slim we ook zijn, hoeveelheid van prikkels is iets waar onze hersenen beter mee om kunnen gaan dan met snelheid van prikkels.
De complicaties komen helemaal wanneer de prikkels met hoge snelheid komen en van een type of lading zijn die - vanuit ontwerp dan wel doelstelling - dichter aansluiten bij de realiteit van die psychologie dan we door ons zelfbeeld (wat op kritieke punten afwijkt daarvan) kunnen erkennen. We zijn emotioneel. We kunnen heel goed rationaliseren en logica toepassen, maar we zijn niet rationeel. Wel emotioneel.
De afgelopen veertig jaar is politieke marketing veel meer gaan inzetten op prikkels met hoge resonantie voor emotie. Toen het internet begon in te werken op media en ons eigen consumptieve gedrag kwam mening daar vrij snel als leidende reactie en/of reflex bij.
Anders gezegd: ja, de complexiteit van de wereld is toegenomen. Dat is echter een historische constante, het heeft nog nooit tot problemen van polarisatie of beperking van blikveld geleid. Hoger tempo van prikkels daarentegen wel. Bankieren op mening net zo.
We zitten de afgelopen decennia met een combinatie van:- hoger tempo van prikkels en mechanismen voor prikkels
- mechanismen van prikkels die ontworpen zijn om in te werken op of voor gebruik van emotie
- mechanismen van prikkels die beter gedijen op mening dan op toetsing
En dan de historische context voor die tijdlijn. Daar vallen een paar zaken bij op:- we zijn meer individualistisch geworden
- we zijn meer consumptief geworden
- we hebben een afbraak van historische zekerheden daarbij gefaciliteerd
- we zijn alles technisch-economisch gaan benaderen
- en als het complex werd was het mantra “dit kan niet anders voor het normaal”
Als je de verschuivingen in gedragslijnen correleert voor veranderingen in condities en mechanismen om ons heen dan kan ik weinig anders zeggen dan dat het niet vreemd is dat we lopen te struikelen - dat we makkelijker overcompenseren, dat we sneller emotioneel reageren en dat we confrontatie met de realiteit minder prettig vinden dan de reflex van ageren op mening.
Als je dat doet vertalen naar hogere niveaus van groepsdynamica, bijvoorbeeld van gezin naar woon/werk, van dorp naar stad, van land naar wereld, dan zijn een aantal pijnlijke observaties niet te vermijden. De belangrijkste is dat we ons vermogen tot aangaan van uitdagingen gecompromitteerd hebben op wijzen die vanuit ons zelfbeeld onzichtbaar zijn.
Ik ben ooit verbonden geweest aan een conglomeraat in de VS wat een unieke voorsprong had in reward/risk ratio’s van economische activiteit als resultaat van technologische voorsprong in toegepaste psycholinguïstiek op beurs- en handelsactiviteit. Lang verhaal kort, men realiseerde zich dat er meetbare verschillen lagen tussen gedragslijnen bij zelfbeeld en reële sociale psychologie, volgbaar in expressies van zowel beweging- als keuzegedrag van zowel individu als groep. Ongeacht sociale, politieke of economische activiteit.
Wat we tegenwoordig zien in termen van bottlenecks, de inzet van eerdergenoemde vertaalslag, is het resultaat vsn een bredere maar niet algemeen publiek-wetenschappelijk gekende (al begint dit te komen) spreiding van dat soort inzichten als basis voor beleid van eerst economische en langzaam aan ook politieke actoren.
Nudge economics is niet uit de kast komen vallen. Methodologie om mensen bij partijprogramma’s te triggeren om in loopgraven van detail en label te blijven ook niet.
Grof geschetst, aan de ene kant zitten we dus met een aantal verschuivingen de afgelopen decennia die menselijke groepsdynamica kwetsbaar maken voor de primaire variabelen van verschuiving, aan de andere kant met een toename van kennis van werking daarvan en investeringen gericht op gebruik daarvan.
De (te) eenvoudige vertaling is dat we ons denken en kennis vormen op basis van marketing, net zoals we ons laten leiden in ons consumptief én keuzegedrag op basis van marketing.
De mechanismen die we ontwikkeld hebben voor het zeker stellen van ons vermogen tot omgang met (toename) van complexiteit en complicaties van tempo/emotie hebben we in diezelfde periode gecompromitteerd.
Het bovenstaande is absoluut abstract, maar denk er eens over na in relatie tot het debat over kleine overheid, over onderwijs en stringente focus op aanleveren voor arbeidsmarkt, over technologie en effect van gebruik, over media als fourth estate, over sociale media en de basis van hun werkzaamheid. En denk eens na over het nut van polariseren.
Wat ik in berichten simplistisch omschrijf als “marketing” is een amalgaam van genormaliseerde methodes en gereedschappen waar we redelijk blind voor zijn ten gevolge van ons individualistische en zelfredzame zelfbeeld.
Ik ga nu even wat bot zijn.
Complexiteit is niet het probleem.
Wij zijn het probleem.
De grootste uitdaging van deze vroege 21e eeuw is
- de confrontatie met het verschil tussen hoe we over ons zelf denken en hoe we echt in elkaar zitten en
- de breed genestelde maar nog te weinig publiek inzichtelijke instrumentatie gericht op misbruik daarvan.
Al de spanningsvelden, al de breuklijnen, of het nu gaat om de China Kwestie, om Trump of om het oprukken van de neo-conservatieve en libertarische invloeden binnen alle componenten van ons bestel, dus inclusief wij zelf - alles is direct te herleiden tussen die twee zaken en hun inwerking sinds de jaren ‘70 vorige eeuw.
Godwin, de vader van het meme (ook al kenden stadstaten als Akkad de theorie én de toepassingen, ettelijke duizenden jaren geleden) heeft eens een keer gezegd dat als we niet vaker in elkaars spiegels gaan leren kijken en identificeren waar we kwetsbaar zijn voor social en memetic engineering we riskeren dusdanig ver te polariseren in onze gedragslijnen dat de enige invalshoek voor collectief overleven het afglijden zal zijn tot een binaire dynamiek van cyclische afwisseling tussen positive / negative memetische campagnes.
Deze Amerikaanse verkiezingen zijn een uiterst scherpe waarschuwing in deze.
En al de uitdagingen waar we voor staan, van geopolitiek tot arbeidscreatie, zolang we ageren op basis en fundament van door marketing - gericht gebruik en stimuleren van geloofsgedrag - zullen we ons op zijn best symptoombestrijding kunnen toepassen.
Ik leg het maar even simplistisch op tafel,
toets een wat eigen frames:
- multinationals scheppen vestigingsklimaat
- vrijhandel schept banen
- blauw op straat schept veiligheid
- buitenlanders kosten arbeid
- schaalvergroting stimuleert innovatie
- investeren schept welvaart
Je kan heel erg lang doorgaan met dit soort economische frames, de sociale, de politieke, de afgelopen veertig jaar zijn we in het Westen gaan bankieren op frames en memes.
Wel nu, zie de consequenties.
Ja, ik weet dat het niet leuk is om te lezen, ook niet om te zeggen, zeker nu het voor velen feest is bij deze verkiezingen. Voor vrijwel net zo veel absoluut niet. De gedragslijnen zijn niet veranderd, polarisatie is nog steeds de trend, mensen luisteren nog steeds enkel naar wat eigen mening bevestigd, gratificatie is nog steeds de focus - om maar wat te noemen.
De meta context van deze verkiezingen is van dramatisch grotere relevantie dan de micro dynamiek van het proces, de uitslag of de actoren er binnen. En zelfs de uitslag nu.
Henry weet dit alles. Viel het niet op in het interview waar hij van opzij stapte, en waar hij de focus omboog van meta naar micro bij enkel al discussie over geopolitiek?
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.