polthemol schreef op woensdag 6 maart 2019 @ 21:17:
[...]
impliciet hetzelfde voorstel blijven maken is ook een voorstel hoor ;P Het is in ieder geval heel erg efficiënt na 2 jaar: iedereen weet op voorhand waar het over gaat, wat elkaars reacties zijn enz. 15 minuten overleg en de kroeg in met de bups, totaal agile/lean manier van besturen vanuit het VK
Maar goed, ik krijg meer en meer het gevoel dat ze intern zo hard met elkaar aan het vechten zijn, dat het met de dag onmogelijker gaat worden om iets van een overeenstemming te bereiken. De enige meerderheid die je kunt vinden is een no-deal en dan vooral omdat er bij elk ander voorstel steeds alleen maar minderheden zijn en zonder te stemmen je automatisch bij no-deal uit komt.
De hardliners hoeven dus alleen maar door te blijven gaan met stoken en ze krijgen hun zin. Intens beschamende manier van politiek

Men ligt elkaar niet dwars. Dat zou je verwachten, maar integendeel. Zeker, de typische machtsspelletjes zijn sterk aanwezig, maar dat is intern en in hoge mate cultureel. Wat intern aangaat, vrijwel alles daarvan is gecoördineerd theater.
De gedragslijnen naar (voor hen) extern (ons dus) zijn schokkend uniform. Dat soort gedrag treedt enkel op wanneer er reeds sprake is van verbinding met niet-politiek belang wat dekking / gelegenheid schept of beheerst na de Kwestie. De belachelijkheid van gekozen vorm, de bewuste stupiditeit van repetitie, de schokkende aard van gekozen gedrag is significant. Er zijn uitzonderingen, maar die zijn nooit lang aanwezig of communicatief. Bedreigde diersoort ook, inmiddels.
Wat ook geen verrassing was, de uniformiteit van gedrag, boodschap, methodiek en focus was bij overige kanalen (niet-primair, sidetable, Labour) dezelfde. Dat zegt heel veel. Al kwamen bij de mediaronde vandaag de media met hun hoofd niet bij. Maar goed, ergens kan ik dat wel begrijpen, het is ook nogal wat, de conclusie doortrekken.
Let dus goed op, maak niet de fout dit af te schuiven op hardliners. Dit is een klassieke situationele demonstratie van een van de weinige inherente kwetsbaarheden van de machtspolitieke school en de organisatievorm van partijpolitiek. Bankier te lang op die instrumentatie dan worden de bijltjes bot en neemt de bankier (zogezegd, extern voormalig dienend / verbonden belang) je over, wanneer je dan wakker wordt is je organisatie reeds plichtig en afhankelijk. Bankier op conformistisch geloofsgedrag en je wordt zelf gelovig blind, bot gesteld.
Dat blijkt - ter illustratie - heel goed uit May's draaiboek. Overheid én partij hebben eigen infrastructuur van kennis & toetsing afgebroken, men is dus aangewezen op externe consultatie.
Dermate dat daar het draaiboek in volledigheid is opgesteld. Vanuit dat draaiboek worden May et alii wijsgemaakt dat het nut heeft om de hoofdsteden en kopstukken af te lopen. Maar zo werkt de EU niet, zo zit de structuur niet in elkaar, zo zijn de mechanismen niet opgebouwd. Al die politieke initiatieven zijn bewust fout gerichte verspilling van energie. May begrijpt dat inmiddels, en werkt bewust mee.
De consultaties van onderhandeling worden vanuit draaiboek gesteld als afleiding van bureaucratie, niet relevant voor proces.
Dus:
- ga koehandel doen met politicus X in hoofdstad Y
- ga voorbij aan realiteit van scheiding der machten
- ga voorbij aan realiteit van verdragsstelsels
Dan,
paradise awaits.
Denk daar eens over na. Dit geeft inzicht in de reële machtsdynamiek, waarbij de partijpolitiek ondergeschikt én blind is gemaakt - ondertussen een status van dynamiek die omarmd wordt.
Wat dit aangaat, ik hoop oprecht dat de Nederlandse politieke organisaties van die school een post mortem evaluatie uitvoeren. Zeker na twee jaar van eigen signalen van verschoven verhoudingen.
Gisteren maakte een Nederlandse EP bij een briefing moment de opmerking "alsof corpsballen die al drie jaar met hun P'tje bezig zijn de universiteit leiden in ruil voor de belofte van goedkoop bier van de brouwer zodra ze met pensioen gaan".
Ik kreeg het zijdelings mee, maar goed, ik begrijp die opmerking.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.