D-dark schreef op donderdag 7 februari 2019 @ 00:08:
[...]
En dat is een vicieuze cirkel die eerst doorbroken moet worden. Zolang men nog een uitweg ziet om de keuze uittestellen zal men die nemen. De motie om de backstop te vervangen door alternatieven is het schoolvoorbeeld daarvan. De uitwegen om daaruit te komen van de meaningfull votes die men dwingt om kleur te bekennen zijn weggestemd.
Er zijn opties, maar de intentie in het VK is gewoon geen match met het Europese streven van level playing field en managed deal. Zonder paleisrevolutie óf in beide dominante partijen, óf in de kerngroepen die zich middels hen bedienen zal dat niet veranderen. Ik zal dit in het midden laten, maar het potentieel kent geen hoge waarschijnlijkheid.
We hebben geen andere keuze dan keihard aan onze principes vast te houden en tot in het eindeloze de reële opties zoals zwitserland, noorwegen en canada met de voors en tegens te verkondigen totdat men in de spreekwoordelijke hoek gedreven is. Dat gaat alleen werken zolang we als EU één spreekbuis hebben en de regeringsleiders en landen zich ook aan die afspraken houden.
De complicatie daarbij is dat ook wij een beperkte voorraad energie hebben die aan meer dan enkel de Kwestie Brexit moet worden besteed. Een van de praktische consequenties is de toename van het Britse vermogen tot scheppen van vijandsbeeld. Dat gaat op gegeven moment ook hier besmetting geven.
Het is inderdaad kritieke vereiste dat cohesie en consistentie gehandhaafd wordt. Dit is echter nooit ontworpen als arena van proces, protocol of procedure. Maar als iets heel anders, en daar kunnen de EU27 slechts tot op uitermate beperkte hoogte effectieve omgang mee hebben.
Voor een groot deel is die situatie te herleiden tot het aan geschreven en ongeschreven regels houden in elke interactie door de EU27. Informatiecampagne in het VK? Inmengingen, risico stimuleren perceptieproblematiek. Mediacampagne? Inbreuk op stelsels van Brits bestel en mandaten Europese Instellingen. Publiek debat? Politiek gevoelig. Ga zo door.
De kloof van bewustzijn is bepalend voor de aard van de arena, en dus met hoge waarschijnlijkheid ook voor de aard van termijneffecten. No deal wordt gesteld als overwinning, daar volgt ook op dat er geen business as usual post brexit is behalve dan op voorwaarden van het VK, zero sum perspectief.
Vergis je in deze niet, er is in het VK geen vereiste van realistische blik op omstandigheid of consequentie. Het idee dat men wel zal draaien zodra men eenmaal tegen de lamp loopt is te begrijpen, maar het volgt op een proces van rationaliseren wat niet strookt met de daadwerkelijke gedragslijnen die in het VK dominant zijn. Met andere woorden: we maken ons hier snel blind voor het idee dat men in het VK zonder probleem inzet op escalatie én afbraak juist omdat dit prima verkoopbaar is vanuit sentiment, normalisatie en aanwezige prikkels van conformistisch-consumptief gedrag.
Daar waar men stelselmatig aanstuurt op of risico neemt van escalatie / afbraak ziet men het probleem niet omdat het als potentieel en vereiste reeds genomen is geworden.
Ik zie het met regelmaat als gedachte voorbij komen bij leden van het EP of politieke afvaardigingen, het idee dat de rationele, procedurele, correcte en zelfs principiële focus het zal oplossen en bij een no deal de Britten wel tegen de lamp lopen en dus rationeel zaken gaan heroverwegen of weer open gaan staan voor rationele benadering van uitdagingen. Juist nu men in toenemende mate zich bewust wordt van de daadwerkelijke politieke gedragslijnen, besluitvorming en motivaties in het VK grijpt men ook vaker naar dat wensdenken. Dan hou je geen cohesie op termijn, omdat je geen perspectief op basis van realiteit hebt.
Misschien bot gesteld: er zijn menselijke grenzen aan vermogen tot behoud van cohesie en bewustzijn. De Britten beseffen dit. Men bankiert er op. Men gaat uit van onvermogen van EU27 om hun arena binnen te treden en tegenwicht te bieden op vergelijkbare wijze, zoals vijandsbeeld et alii. Men gaat uit van effectiviteit van ingangen voor soft power instrumentatie.
Laten we eerlijk zijn, we hoeven niet ver te zoeken voor valstrikken van IB, ook niet voor ingangen van quisling gedrag. Daarbij, voeg een grote extern-geopolitieke of supranationale crisis toe en de dynamiek verandert heel snel op fundamentele wijze waar realpolitik een factor wordt. Ongeacht toolbox of verleiding.
Persoonlijk had ik dominante belangen in Britse media gekocht om na aankondiging van einde van proces & procedure elke dag in de kranten een schandpaal pagina groot te plaatsen en op TV idem terwijl ondertussen elk netwerk van selectief belang afgesloten wordt voor toegang. Maar ja, dat mag niet.
Nu drijf ik het wel een klein beetje op de spits, maar dat is wel de arena van voedingsbodems en drukmechanismen.
Het kader van IB en diplomatiek is voor de Britten nooit arena geweest of mogen zijn. Dat kan voor hen ook niet veranderen. Die les trekt men op het continent wel, omdat het moet, maar men wil er niet aan.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.