Borromini schreef op woensdag 30 januari 2019 @ 23:55:
Da's het spijtige hé: als je de andere partij het voordeel van de twijfel geeft, en de andere partij is alleen maar uit op maximaal eigen gewin, dan schiet je er altijd bij in. Met goede bedoelingen koop je niks.
Als de Britten nog een overwinninkje scoren op de valreep - hoe klein ook - dan ga je zien dat ze dat gaan gebruiken om andere landen die over hun eigen vertrek uit de EU twijfelen weer zullen proberen om te overtuigen.
De Britten hebben een wereldrijk
gehad, er zijn weinig westerse politieke elites waar 'verdeel en heers' zo hard ingebakken zit. Ze doen het nog steeds met hun eigen bevolking (ze zijn daar niet alleen in trouwens, maar goed).
Elk land heeft eigen elementen van cultuur-historische verzuchting. Soms heeft dat land daar zekere lessen uit verwerkt, zie bijvoorbeeld de structuur van Duitsland als staat en de mechanismen van hun grondwet, soms ook niet, zie bijvoorbeeld Nederland met Atlantische blik, geheugen van VOC en geloofsgedrag van Gouden Eeuw.
Eventuele discrepanties tussen historische realiteit en cultureel geheugen (memory bias is niet enkel iets van het individu) vallen daar net zo snel bij buiten blikveld als bewustzijn van verandering als enige constante.
Wanneer er druk op de ketel staat valt men dan vaak terug op oude gedragslijnen, bias en sociale psychologie doet de rest. Dat het VK zo terugvalt als we gezien hebben is wat dat aangaat net zo weinig verrassend als bijvoorbeeld de terugval van Polen onder externe druk van historisch spookbeeld in doorslaan naar autoritarisme (vanuit ontbreken cultuurhistorische traditie open samenleving, eenvoudig gesteld).
Maar het is één ding om zo iets te zien in een interne dynamiek. Heel iets anders om het als gereedschap toegepast zien te worden op externe dynamiek.
Enfin, je raakt wel aan een zeker potentieel van risico. Het VK is een middelgroot Europees land, mondiaal een klein land. Kritieke elementen van hun voetafdruk zijn nauwelijks nog verbonden aan reële economie of politiek, zie bijvoorbeeld de City. Dat is een land (serieus) met eigen mechanismen, stelsels en geopolitieke verbindingen. Wil het VK inderdaad tot een Britse variant komen à la model van Erhard na de Grote Oorlog, dan is vanuit realiteit van beperkingen hun enig mogelijke alternatief voor Gemenebest als voedingsbodem / marktgebied dat van het Europese continent. Geopolitiek is realpolitik, we hoeven geen geschiedenisboek open te doen om te weten wat richting, focus, vorm en aard van Brits politiek-economisch buitenlands beleid dan zal moeten zijn.
Dit is voor het Europese experiment geen prettig vooruitzicht. We zijn er niet bij gebaat. En als we eerlijk zijn, ook de verdere betrekkingen stelsels anders dan EU (zoals bijvoorbeeld domeinen collectieve veiligheid) niet. Als we helemaal eerlijk wensen te zijn, het VK als land en bevolking ook niet.
Dat is precies waarom er zo'n consternatie is bij processen van bewustwording in de lidstaten, zowel het gros van de oude, als zelfs de meer eigenzinnige van de nieuwe. In een aantal opzichten is de Kwestie Brexit iets geworden wat herinnering geeft aan tijden en gedragslijnen die - in consequenties van escalatie - ooit ten grondslag lagen aan de lessen waar het Europese experiment op gebaseerd is.
Oprecht, als de Britten naar buiten toe minder spel speelden in dit alles zoals intern, dan was de dynamiek van EU27 in de kwestie heel anders.
Dat allemaal gezegd zijnde, we mogen ook niet vergeten dat Brexit in zekere zin ook een oefening is in omgang met ontwikkelingen op het continent. Er is nog wel een zeker post-mortem te doen in deze. Ter verduidelijking, de EU27 hebben het uitermate moeilijk met het vinden van rationele omgang met rationaliserende dan wel emotionele kwesties.
Voor het individu is dat ook niet makkelijk. Zie de vele discussies tussen Leave en Remain in publiek debat in het VK bijvoorbeeld, maar zie ook de publieke debatten op het continent inzake migratie, rechtstaat, veiligheid e.d. Voor strata van organisatie, zeker van bestel, is de uitdaging wel wat van meer kritieke aard voor impact dan tussen individuen.
[
Voor 7% gewijzigd door
Virtuozzo op 31-01-2019 00:42
]
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.