Ik ben toevalligerwijs in de Filipijnen terechtgekomen, als ik opnieuw zou kunnen kiezen zou ik waarschijnlijk voor een wat makkelijker land kiezen (Singapore of Hong Kong, maar ook Thailand zou al stukken makkelijker zijn).
Het enige voordeel voor de Filipijnen is dat iedereen redelijk Engels spreekt. Introductie in de cultuur gaat ook redelijk soepel vanwege de taal en omdat iedereen (~80%) katholiek is. Dit soort dingen maken de aankomst en eerste periode in dit land een stuk makkelijker dan bijvoorbeeld Thailand waar je met Boedhistische invloeden te maken krijgt, men amper Engels kan en omgangsvormen voor ons niet voor de hand liggen (Hoe zeg je dankjewel in het Thai :
https://www.quora.com/How-do-you-say-Thank-you-in-Thai), en tot slot van rekening hebben ze nog kringellettertjes ook!
Als je echter wat langer rond blijft hangen dan blijkt dat na de initieel steile leercurve Thailand voor een groot deel een redelijk goed ontwikkeld land is; je komt aan in een goed functionerend internationaal vliegveld, wat aangesloten is op goede en werkende trein- en wegverbindingen. Mensen verdienen een salaris waar ze van kunnen rondkomen etc.
Hier in de Filipijnen kom je er al snel achter dat helemaal niets normaal is. Scroll eens een paar minuten door een Filipijnse nieuwssite zoals
https://www.philstar.com/nation en kijk eens wat er hier de afgelopen twee weken gebeurd is.
Wat werk betreft; ik werk dus voor een ISP dus wat dat betreft is het voor ons goed nieuws dat het internet zo kut is hier want dat betekent meer kansen voor ons als kleine speler in de markt. De telecom gerelateerde wetten zijn enorm verouderd en opgesteld in het voordeel van de monopoliespelers dus wij mogen bijvoorbeeld (met onze licentie) geen last mile netwerk aanleggen. Dat betekent dus dat wij over meerdere submarine cables capaciteit inkopen om in Hong Kong en Singapore aan te komen, daar Tier 1 IP transit van bijvoorbeeld GTT, NTT en Hurricane Electric en dergelijke. Dit wordt allemaal samengeknoopt in ons core network, maar wij mogen vervolgens geen kabeltje naar de klant aanleggen.
Wij zijn dus verplicht om voor het laatste stukje naar de klant toe last mile circuits te leasen van een telcobedrijf die zo'n licentie wel heeft. Nu zijn deze bedrijven natuurlijk ook vaak ISPs, dus onstaan allerlei moeilijke partner-maar-tegelijkertijd-ook-concurrent relaties. Het komt dus voor dat een klant bij de ene ISP weggaat, bij ons aanklopt voor een nieuwe internetverbinding en dat wij dan via die oude ISP onze service kunnen aanbieden.
Verder heeft elke wijk (barangay) zijn eigen 'burgemeester','gemeentehuis' en dus ook zijn eigen vergunningen. Dus als wij een nieuwe klant gevonden hebben, en een passende transport provider hebben gevonden voor de last mile, en er moet bijvoorbeeld 500 meter fiber kabel getrokken worden dan moeten wij voor elke grens die overgestoken moet worden een aparte vergunning aanvragen. Wijkgrenzen lopen uiteraard willekeurig, en niet volgens het stratenplan bijvoorbeeld. Daarnaast zijn vallen doorgangswegen en national roads in Metro Manila onder de Metro Manila Development Authority (aparte vergunning), tenzij het een "echte snelweg" is, dan is het de department of highways en nogwat (nog weer een vergunning). Het komt dus voor dat 1 nieuwe aansluiting 5 vergunningen vereist. Onze gemiddelde installatietijd is dan ook 45 werkdagen+++.
Tegenover al deze frustratie staat ook dat het voor iedereen klote is, internet is voor iedereen schreeuwend duur, dus als wij het half goed doen doen we in vergelijking nog best heel aardig (in het land van de blinden....).
Dimidium facti qui bene coepit habet: sapere aude.