Welke excuses?
[...]
Je doet alsof dat een oncontroleerbaar proces is, door onzichtbare elven gestuurd. Nee, het is gewoon beleid van decennia. Beleid wat tot op de dag van vandaag door diverse politieke partijen wordt gepropageerd.
Nee. Dat is wat jij er nu van maakt. Waar ik wijs op aanwezigheid van sturing, is het ook niet goed. Ik weet niet wat je wil. Misschien is wat ik in het laatste stukje van mijn reactie hier, volgend op de verdere punten, duidelijker.
En jij constateert regelmatig terecht dat dat verkeerd uitpakt. Maar als jij dat inziet mag ik aannemen dat meer mensen dat zien, ook in de politieke kringen waar jij je bevindt. En als meer mensen dat inzien zou je denken dat ze er wat aan willen doen.
Mochten we willen. Helaas is het in menselijke organisatie en groepsgedrag een uitzondering om uit de kring en de interactie te stappen, bij wijze van spreken het veld op te gaan en blootstelling aan verschillende prikkels af te wisselen. Dan is er ook nog de afstand tot onderwerpen, de affiniteit ermee, het vertrouwen op wat eigenlijk overal gezien wordt als onderbouwde en gecontroleerde informatiestromen.
Als het nou een correlatie had met gesimplificeerde concepten als het goede in de mens zus en zo, zou een stuk makkelijker zijn. Helaas is het zo eenvoudig niet.
Ik zal de eerste zijn om toe te geven dat mijn perspectief er een van luxe positie is. Ik beweeg immers per definitie tussen kringen. En niet à la werkbezoekje of handjes schudden. Dat is wat vrij consistent ontbreekt op punten van besluitvorming, en precies dit is waarom de gegroeide rol van externe consultatie zo gevaarlijk en groot is geworden. Het beheerst immers de informatiestromen die ooit aan trajecten van controle en openheid onderhevig waren, tegenwoordig enkel nog een kwestie van poortwachters-met-beurs-en-of-netwerk zijn.
Maar dat gebeurt niet. En dan trek ik de conclusie dat ze het niet graag genoeg willen. En ik denk niet dat de kans groot is dat ik er naast zit.
En daar denk ik heel serieus dat je fout zit. Als men niet beter weet, is het geen kwestie van graag genoeg willen, maar eerst van kunnen zien. En pas daarna komt de vraag van willen of niet. Besluitvorming op terreinen van beleid in het Nederlandse komt zeker op niveau's van ministerie of kabinet nog maar pijnlijk zelden op dat punt. Alles wat beschikbaar is toont "immers" de redelijkheid, noodzakelijkheid, gerechtigheid van X aan.
Let wel, je hebt absoluut punten waar het keuzegedrag heel fout is in de zin van bewust oneigenlijk gedrag. Dat is zelfs aan het toenemen. Maar zo hard of vreemd dit misschien klinkt, dat zit veel meer in de actoren en kringen van externe consultatie dan binnen politiek - daar zijn dat soort actoren zeldzaam, daar ontbreekt vaak de professionaliteit en zelfs de toegang om beter te weten.
De kwestie Mark Rutte en dividendbelasting is daar een pijnlijk goed voorbeeld van, een waar ik van hoop dat het proces van die kwestie ooit nog naar buiten komt, het is immers een frappant voorbeeld van de giftige combinatie van politiek kundig gedrag en volledig fout en bewust scheef fundament. Dat begon pas duidelijk te worden toen een platform voor journalistiek een oud boekje over ABDUP in handen kreeg, hoe volledig scheef die verhoudingen zijn en hoe structureel gecompromitteerd die informatiestromen.
Kijk, een Rutten of Bolkestein, dat waren herleidbare actoren van oneigenlijk gedrag. Mensen die bewust een agenda deden dragen gericht op het introduceren van prikkels voor misleiding en het perverteren van politieke dynamiek. Dat komt voor, het kan heel makkelijk enorme gevolgen hebben. Wanneer er geen controle is op gedrag, verbinding en inhoud zowel als focus / methode van informatieoverdracht. Er zijn ook andere voorbeelden, zoals Camiel die met opdracht binnenkwam voor uitgestelde beloning. Of een Ritzen die zijn hele tijd als minister stelselmatig deed inrichten om bij de job na de politiek uit te komen die hij wilde (om nota bene iemand anders een hak te zetten).
Ook tegenwoordig zie je dat, een Ollongren is iets wat aftellen is naar een onderzoekspublicatie naar opnames van private besprekingen. Frappant genoeg zijn het uitzonderingen, al is het laatste decennium er meetbaar sprake van een toename van instroom van foute actoren. Soms door gebrekkige controle in selectie, maar steeds vaker omdat politiek gezien wordt als iets van ingang om overheid te gebruiken voor selectief belang. Flink teken aan de wand, dat is immers het volgende stadium van het nestelen van externe consultatie, het institutionaliseren van doelmatig oneigenlijk gebruik (en dan krijg je drama zoals Tories en Labour in het VK, of het netwerksyndroom van Democraten / Republikeinen in de VS - en dan is het dweilen met de kraan open).
Door de bank genomen is er geen sprake van kwade opzet, opvallend vaak zelfs van overtuiging. Het probleem zit hem echter vrij vaak in het vertrouwen op dat waar men het meest aan blootgesteld wordt. En net zoals er bij een ouderenbond iemand met de kas kon weglopen omdat niemand zich kon voorstellen dat de penningmeester slechte zin had (want men zag elkaar elke dag), zo is het in politiek en besluitvorming ook. Dit is een bestuurskundig syndroom. Het is een ziekte kunnen worden omdat onze sociale en organisatorische inertie altijd achterloopt op de realiteit.
Politiek is daar enorm kwetsbaar bij, het wordt geregeerd door doodsangst, de electorale bindingskracht als valstrik. Een bestuurskamer net zo, maar dan vanuit korte afstandsdenken volgend op zakelijke prikkels van gratificatie waarbij de afstand tot het reële werk consistent steeds groter wordt.
Politiek kan heel graag "het" graag genoeg willen, wanneer de druk daartoe groot én de afstand tot een realiteit klein genoeg is. Dan zal wel eerst de overheid gerepareerd moeten worden, externe consultatie buiten de deur gezet worden, en een verandering in publieke participatie door burger en bedrijf moeten volgen.
Mijn optiek daarbij, zoals met regelmaat weergegeven, is dat dit geen oncontroleerbaar proces is. Maar een proces van bewustwording, keuzes en investering. Wat ik omschrijf als de toename van inbreuk op soevereiniteit (van staat, overheid, politiek, samenleving, economie) is ook geen oncontroleerbaar proces, het is eenzelfde proces van en voor correctie. Ik merk wel op (vrij vaak denk ik) dat er grenzen zijn aan vermogen tot correctie. Er is een punt waarop het een oncontroleerbaar proces kan worden.
Cyberpope schreef op maandag 28 oktober 2019 @ 21:21:
[...]
Klopt. Zit vooral op kapitaal. En ja is al langer aan de gang. Maar ik ben het met je partij analyse niet eens. Ja, de linkse partijen zijn sinds de jaren 80 onmachtig dat zeker, maar er zijn toch wel partijen die het meer als gemiddeld aangejaagd hebben. Voor mij zit er een verschil tussen onmacht en bewust handelen.
maar wellicht zit ik wel te veel in mijn eigen blinde vlek te wrijven.
Oh, je hoort mij dat niet ontkennen, Integendeel. Ik heb hier wel eens tot in detail geschetst waar en wanneer het bij welk punt van beïnvloeding of besluitvorming fout ging, of het nu de VVD was, het CDA, de PvdA of D'66.
Let wel, mijn optiek beperkt zich niet tot partij XYZ, maar kent een perspectief van school en gedrag. Bijvoorbeeld, machtspolitiek en conservatief. Er zijn relatief weinig Nederlandse partijen die niet in die hoek zitten, of er in en uit duiken. Er zijn bijvoorbeeld eigenlijk slechts twee politieke partijen die primair progressief zijn, GL als algemene partij, de PvdD als specialisatiepartij.
Mijn punt bij het inhaken is dat er een keuze is van wegen van focus. We kennen inmiddels een traditie van veertig jaar van detaildiscussies waar het altijd enkel over Partij XYZ gaat bij Kwestie ABC, maar ondertussen zou het ons op moeten vallen dat ongeacht dominantie-du-moment van welke partij dan ook er een patroon is wat zich heeft doen opbouwen zelfs daar waar het vlaggetje van het moment van deze, gene of de volledig tegengestelde kleur was.
De afgelopen twee jaar is er in dat opzicht behoorlijk wat zicht gekomen op actoren die buiten politiek en zelfs het bestel staan, op mechanismen die zelfs avers zijn aan functionaliteit ervan, die echter a) een toenemende rol hebben, b) herleidbaar de drivers zijn van processen en besluitvorming op basis van c) toegenomen beheersing over informatiestromen.
In mijn optiek heeft het inmiddels veel meer nut, zelfs noodzaak, om ons daar op te richten dat op de politieke vlaggetjes. Het omlaag halen van een vlaggetje geeft misschien gratificatie, maar het blijkt historisch niet voor gezochte verandering te zorgen. Zelfs niet bij protest, tegenpolitiek zit zo diep in de zakken van diezelfde actoren en mechanismen dat het gewoon triest is dat de macht van de burger zo geperverteerd wordt.
Tactisch, strategisch. Om het wat scherp te stellen, waar win je de oorlog mee? Beide. Daarom het inhaken met strategisch blikveld, omdat dit er zelden is.
[
Voor 15% gewijzigd door
Virtuozzo op 28-10-2019 21:57
]
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.