unclero schreef op zondag 8 september 2019 @ 16:13:
Ik vraag me eerlijk wel af of loon het instrument is voor motivatie. Als ik kijk naar wat leraren op particuliere scholen verdienen, dan is dat al een flink stuk hoger. Daar staat dan ook tegenover dat de lat een flink stuk hoger ligt.
Je zou je verbazen hoe vaak de lat lager ligt, net als het resultaat. Het syndroom van Eton groeit in Nederland. Form over function. Introduceer marktwerking in een dynamiek die ten grondslag ligt aan vereisten van collectieve opbouw en je krijgt koopmansgedrag. Met als onvermijdelijk resultaat een uitfilteren op groepsdynamica ongeacht of dat een match is conform die vereisten.
Zie het VK, zie de VS. Particulier onderwijs is ... veel marketing, veel "ondernemend" gedrag, veel afdekken.
(maar ja, dan komen we weer bij dat verhaal van @
Virtuozzo over segregatie en gentrificatie en concentratie)
Ja, in die zin, een andere historische constante van effecten daarbij: ondermijnend juist voor de aanjagers ervan. Erg saillant ...
Ik zou het persoonlijk over een geheel andere boeg gooien: de herintroductie van de lerarenwoning. Een dienstwoning voor leraren, vlakbij de school. Tegen een zeer betaalbare huurprijs. Voordeel van de dienstwoning is dat deze niet onder de huurdersbescherming valt, en leraren dus gewoon moeten verkassen als ze ontslag nemen of krijgen. Zet daar een coöperatieve constructie achter als onderdeel van de schoolvereniging. Genoeg ouders die daar wel de portemonnee voor willen trekken, zeker gezien de rentes beter zijn dan bij de bank.
In hoeverre is dat niet makkelijk een opzetje naar gesegmenteerde gentrificatie, in een modern jasje bijna corporatistisch. Werk hier, dan is hier je arbeiderswoning, en nu niet meer aan het bootje schommelen ok? Moet je ook natuurlijk niet wat extra willen of een partner hebben uit een andere klasse.
Ik leg het op tafel omdat we precies dat soort structuren ooit hadden, ik denk niet dat de oplossing een terugkeer naar dat soort ordening is, we hebben teveel gewonnen voor verdeling & toegang door het juist afscheid nemen ervan. Wat zodra iemand uit de dienstwoning treedt? Wat zodra de partner de constructie onderuit haalt? Hoe zit het met arbeidsmobiliteit?
Misschien ben ik iets te nuchter in deze. Ik zie een algemene trend van algemene problematiek waarbij lijnen opschuiven. Hoeveel nut heeft het dan om te gaan masseren in dit of dat hokje?
Weinig tot geen nut. Je pakt immers niet de trend aan. Je doet dan eigenlijk precies wat politici doen op momenten van aandacht (prinsjesdag, verkiezingen e.d.), we nemen één tactische selectie en gaan daar van alles op verzinnen. We gaan dan, jawel, tweaken.
En vervolgens loopt alles weer tegen de lamp omdat elk doosje, vakje en hokje op basis van de nog steeds aanwezige trends net zo hard getweaked moet worden. Wat niet kan omdat er niet aan trends geraakt wordt. Er is allerlei visie op hokjes, maar niet op fundament of trend.
Goed, ik begrijp wat je zegt, je hebt absoluut een punt. En als maatregel in specifieke gebieden (zowel piek als krimp, maar beiden in andere vereiste vorm) valt er ook iets voor te zeggen.
Je zal dit echter niet verkocht krijgen aan politiek buiten periodes van politieke marketing. Het staat immers haak op overtuigingen inzake rol van overheid én marketwerking (coöperatief, oh jee). En dan, hoe pijnlijk ook, is er nog de complicatie van hoe dit soort tactische focus (politiek) genomen wordt voor andere doeleinden dan oplossingen.
Hoe complex ook, hoe lastig het ook is voor alle cumulatieve inertie van politieke en electorale investeringen, de kwestie van woningmarkt is iets wat al geruime tijd niet langer aan te pakken is in cultuur of perspectief van masseren / tweaken.
Het zijn politieke keuzes geweest, dat beleid. Nog steeds.
[
Voor 4% gewijzigd door
Virtuozzo op 08-09-2019 17:49
]
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.