unclero schreef op donderdag 22 augustus 2019 @ 08:57:
[...]
Even off-topic: Ik kan me vergissen, maar ik had altijd het idee dat de Primarkpremie als opstapje was bedoelt naar een variant op het Duitse 450-euro baantjes systeem (en een geleidelijke uitfasering van de bijstand).
rik86 schreef op donderdag 22 augustus 2019 @ 09:14:
[...]
De huidige uitvoering is dat in ieder geval niet; Bij mij op 't werk is 't tot nu toe ieder jaar een toevallige meevaller waar verder totaal geen beleid op gevoerd wordt. En we krijgen 't voor starters in MBO-functies, die we sowieso nodig hebben en aangenomen zouden hebben tegen een logisch salaris. En dan gaat 't bij ons op 't werk bij 2-5 man van de 250 man personeel. Bij een supermarktketen als de Lidl zal 't voor veel meer personeel gelden en is 't dus een ordinaire kostenverlaging.
Even uit de school klappen misschien, maar goed. Elk stuk wetgeving of beleid wat tot stand komt middels externe consultatie kent (al sinds het begin van die oefening, ‘77) een dual use toepassing. Ik heb in het verleden voorbeelden daarvan gegeven, het wordt altijd onderschat of afgedaan als “dat is zo schadelijk niemand doet dat”. Toch is dit elke keer het draaiboek. Zo ook vandaag weer met het mooie plan van miljarden voor groei. Terwijl groei helemaal niet het punt is. Terwijl dat plan ook een dual use toepassing is, gefaseerd, met prachtige ingang achterom voor de kwestie dividendbelasting 2.0 - compensatiemechanismen die uiteindelijk het MKB gaan kosten. Maar goed, dual use, het is een dingetje.
Wat is oogmerk gekoppeld aan detaildoel en vereiste verpakking / ingang daarvoor - het gewone bestuurlijke en politieke traject van beleid en bestuur.
Wat is het termijneffect gekoppeld aan strategisch doel en vereiste baat - het bijzondere traject van externe consultatie, kennis en invloed worden aangeleverd maar de baat komt via een omweg. Meestal volledig los van oorspronkelijk of gepresenteerd detailniveau.
Ja, zo wordt gedacht, lobby wordt zo ontworpen. Niets nieuws onder de zon. Maar de afgelopen dertig jaar is het langzaam maar zeker a) gecentraliseerd en b) gecombineerd met cultuur van politiek ondernemen. Daarbij is de reële en consumptieve economie de voeding bij geworden. Daarom dat het ongeacht magische groei toch steeds krapper wordt.
De genoemde regeling kwam met een specifiek doel tot stand, werd echter voorzien van kaders die zekere prikkels deden introduceren. Daaruit volgde een vrij perverse batenconstructie, bedrijven worden geprikkeld om zowel mee te doen als hun gewicht in lobby en gedrag te verlenen aan institutionele en sectorale toepassingen van oneigenlijk gebruik.
Heel bot gezegd, de regeling maakt het mogelijk om subsidie te krijgen voor het omlaag drukken van prijs van arbeid, voor zowel oorspronkelijk CAO structuren als de toen reeds bedachte flexibiliseringsmechanismen.
Met andere woorden: hallo bedrijfsleven, hier is een kruimel. Je krijgt meer als je meehelpt om prijs van arbeid de hefboom te maken voor verschuiving van inkomen naar vermogen als waardepunt van ordening & inrichting. Mogelijk gemaakt door een eenvoudige toepassing van externe consultatie. Dat is altijd dual use, en net als gewone burgers missen de meeste politici dat concept ook.
Zoals altijd vallen de gezochte termijn effecten buiten de scope van rekenmodellen. Die zijn immers altijd a) geaggregeerd, b) fictief en c) worden ook middels externe consultatie opgesteld (pijnlijk voorbeeld, CPB, Nibud - al hebben SCP en CBS inmiddels daarmee gebroken).
En dat schept een beïnvloeding van institutioneel politiek gedrag, de valstrik die voorkomt dat politiek naar gebruik van dual use kan kijken. Het politieke masseren. Immers, dit soort spel kent meer dan een prijs, er moet dus verbloemd en geschoven worden. Vanuit de gebruikte modellen heet dat puntsgewijs stabiliseren, politiek masseren. Elke politieke partij is vanuit electorale component inherent kwetsbaar daarbij. En dus stringente focus, dus gebruik van masseren, en dus oogkleppen.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.