ArgantosNL schreef op vrijdag 5 juli 2019 @ 08:36:
[...]
een saai en besluiteloos politiek is op zichzelf niet de oorzaak. Enkel een versterkende factor van de slechte beleid dat gevoerd wordt. En daar naast kun je het niet midden kabinetten noemen. De linkse partijen moeten altijd meer water bij de wijn doen dan rechtse partijen omdat de linkse partijen niet perse nodig zijn voor de meerderheid.
Wisselwerkingen, absoluut. En laat dat laatste nou precies een cruciaal onderdeel zijn van het vastzitten in kaders van politiek denken waar ik al eerder op gewezen heb. Conformisme is de bredere basis, conservatisme is altijd een sterke demografische reflex,. Let wel op, dat volgde hier op de roerige jaren '70, wel iets wat we niet mogen vergeten. Pas met Kok kwam er een retour in reactie op, ja, het overnemen van de sinds Den Uyl geïntroduceerde kaders van denken.
Laten we eens nuchter kijken naar wat er gebeurde toen de PvdA het vlaggetje aan deed voeren? Wat gebeurde er toen? Wat kwam er toen? Ja, die Derde Weg. Die heeft in de volledige progressieve hoek behoorlijke impact gehad, met flinke gevolgen. Waaronder ook het zich beperken in focus tot onderwerpen en segmenten die aan hen overgelaten werden. Door politiek? Nee, vanuit externe consultatie.
Conservatieve politiek is net zo vastgezet (geworden) in vervorming van denken, kijk eens goed naar de verschuiving en oorsprong daarvan voor de weg van liberalisme naar neo-liberalisme en van conservatisme naar regentisme.
Het punt is en blijft dat links- of rechtsom, groen of pimpelpaars, Nederland als aggregaat van gedrag en beslissingen in ontwikkelingslijnen binnen en buiten politieke en bestuurlijke dynamiek binnen specifieke kaders van denken volgt op concepten die over een aantal decennia heen behoorlijke impact gehad hebben. En dan komt het.
Laat ik een vraag op tafel leggen. Is de rol van externe consultatie sinds Lubbers I afgenomen, of toegenomen? Is daar op enig tijdstip breuk in of correctie op trend bij geweest? Waar lag het punt van laatste conflict over de rol van externe consultatie, en wie won dat conflict?
Je wijst op versterkende factor, ik ook. Het verschil is dat jij in de hokjes kijkt, terwijl ik dat doet én let op wat daarbuiten gedaan wordt.
Politiek volgt. Ja, er is banditisme, maar het gros daarvan is een resultaat van externe inwerking bij groei van ruimte daarvoor - en dat zit altijd overal. Wat volgt is pijnlijk doodnormaal, besmetting van denken in organisatie en geloof in ideeën, met als resultaat cumulatieve inwerking van oneigenlijk, ongeïnformeerd of gefixeerd gedrag.
Wat een Bregman de trend van politiek ondernemen noemt heeft zijn oorsprong niet in politiek, maar in samenleving, in reactie op gedrag van (go figure) multinationals. Toen de ruimte viel en de triggers kwamen, volgde politiek. En ontstond er pijnlijke wisselwerking. Inmiddels zijn daar nogal wat mensen in opgegroeid en is dat voor hen de facto onderdeel van omstandigheden geworden waarin hun denken nog verder gevormd is dan dat van degenen die nog in een beroepsbevolking zaten tijdens de oliecrisis.
Dit is eigenlijk eenzelfde soort keuze als die van "wil ik enkel naar Doos X of Y kijken". Politiek staat niet op zichzelf. Het is een reflectie van samenleving en alle activiteit daarbinnen op een hoop. Zeker, verwachtingen ten aanzien van politiek mogen en moeten gesteld worden, maar als mensen vergeten dat het menselijk is en dus consistent druk nodig heeft én eigen participatie? Tja. Politiek is gereedschap. Gebruikt de een het niet, dan de ander wel.
Ik had vorige week een uitwisseling met een frappante dame die er een vak van gemaakt heeft om aannames ten aanzien van onze modellen en varianten van denken in sociologie, politieke wetenschappen en economie op de korrel te nemen (terzijde, als je ooit een gesprek hebt met een neo-liberaal, zoek eerst het boek The Entrepreneurial State op, en laat hem of haar dan over staat & overheid beginnen).
Ze maakte een harde opmerking. Al de toename van polarisatie in maatschappelijk politiek debat is herleidbaar tot de onwil van de burger om in de spiegel te kijken van eigen electoraal gedrag sinds de jaren '80 vorige eeuw én de onwil van het midden- en kleinbedrijf (zo ongeveer het enige wat welvaart schept) om verder te kijken dan fiscale ruimte.
Ze heeft meer dan een punt. Het is een verkenning die de moeite waard is, anders komen we nergens.
Ziekte, symptoom. Keuze.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.