DevWouter schreef op donderdag 10 september 2020 @ 10:17:
[...]
Absoluut ja op beide punten, zeker als je het wilt begrijpen. Dat is ook geen punt van discussie. En de vergelijking met Fortuyn met andere hedendaagse figuren is waarschijnlijk één van verschillen en niet overeenkomsten.
@Algemeen: De onderstaande tekst in kleine letters zijn bedoeld om context te scheppen. Sla het rustig over, tenzij je wilt weten hoe ik tot mijn standpunt ben gekomen aan het einde.
[small]Echter ik herinner me nog een interview op de radio van twee van de medestanders van Fortuyn en het viel me op dat Pim Fortuyn op een behoorlijk voetstuk gezet werd. Nu heeft die beste man dat wel verdiend, maar de eigenschappen toegedicht kregen mythisch proporties. Ik ging daar in mee tot dat zijn beroemde saluut en zijn "At your service" werd benoemd. Toen brak voor mij de illusie omdat ik niet langer fan ben van een "militaire" presentatie.
Details zijn verloren gegaan in de zee van tijd, maar het was NPO1, waarschijnlijk 2016~2019, waarschijnlijk in de avond/nacht van vrijdag, zaterdag of zondag. Het zou goed kunnen zijn dat het programma ging over de Pim Fortuyn prijs. Volgens mij was met Joost Eerdmans, maar ik weet niet meer in welke capaciteit: Commentator of geïnterviewde.
Los van de hele aanloop, het bracht me tot de realisatie dat de interviewer behoorlijk mild was terwijl het programma voorheen behoorlijk tegen Wilders en Baudet was. Toen ik thuis kwam ben ik nog wat gaan teruglezen over Fortuyn en er waren toch aardig wat standpunten die ik nu abject vind, maar toen acceptabel. Ik schrok ook van hoe naïef ik die periode ervaren heb en, zoals sommige hier wel eens zeggen, mijn democratisch plicht heb verzaakt.
Dan ben je een van de weinigen die minder naïef zijn geworden, bekijk het positief.
Mythevorming is menselijk. Zeker aangezien veel te veel van ons gedrag bij ordeningsvraagstukken rust op het drijfzand van politieke marketing en het moeras van associatie / resonantie (emotie).
Het "at your service" was trouwens een flinke discussie, en een flink stuk onderzoek. De beslissing om die trigger / frames toch in te zetten was bewust, en het zegt een aantal pijnlijke dingen over culturele psychologie dat het dat was waarmee Fortuyn door de deuren wist te gaan die hij open gekregen had. En dan heb ik het over plekken als VNO net zo als over toegang tot een aantal oude en wat besmette maar belangrijke electorale motoren. De oude landbouwnetwerken, de oude infra en flink wat resonantie bij met name die electorale segmenten die het hoogst scoren voor politieke mobilisatie.
Dit is geen verkenning voor dit topic, maar het is bloedserieus de moeite waard om dat eens heel rustig op de korrel te nemen en dan eens heel goed te kijken naar het aspect regionale en sectorale scope van het FvD ontwerp.
Fortuyn bediende zich uiterst doelbewust van een bijzonder zorgvuldig in kaart gebracht overzicht van de drivers achter enerzijds de grootste facilitatiemechanismen, anderzijds de meest breed aanwezige electorale gedragslijnen. Zijn marketing focus was daarbij zorgvuldig gespleten, op subtiele wijze en voorzien van voldoende beheersing over timing / richting van eigen interactie / communicatie om publiek gebruik te kunnen maken van die prikkels, en privaat toegang te krijgen tot de mechanismen.
De electorale en media drama's deden daar flink van af leiden. Wat op zich best verklaarbaar en begrijpelijk is.
Ik zeg hier wel dit bij, het is zeer de vraag of Fortuyn de beheersing had kunnen blijven houden over zijn machinaties. Zeker bij succes. Hij had immers geen competentie om zich heen met inzage in de dualiteit van zijn inzet. Erger eigenlijk, voor die fase had hij zich omringd met gelovigen, het streven - zo zij hij eens - was om over te gaan naar het "kundig maar gericht" gebruik van expertisepunten - gebruik maken van de collectief geïnternaliseerde TINA / Technisch-economisch denken reflex dus, maar dan wel met verwijdering van de geloofscomponenten. Niet zonder reden had hij enorme focus op het potentieel van SCP, SER en WRR.
Maar goed, hij is nooit bij die transitie kunnen komen. Ik heb hem eens gevraagd in gesprek of hij echt overtuigd was van zijn vermogen om zo'n transitie te kunnen blijven willen dragen, het antwoord bleef hij schuldig. Dat zegt echter best iets. De meeste politici happen op zo'n vraag, het is een teken van onvermogen en gebrek aan blikveld. Sommigen zijn er voorzichtig bij, meestal degenen die hoog zouden of doen scoren op zekere psychologische testen, maar ook daar volgt er wel antwoord. Fortuyn was zich bewust van zijn eigen menselijkheid, en het risico van het compromitteren daarvan. Daarom bleef hij stil.
Mijn inschatting daarbij was dat hij het wel zou willen, maar niet overtuigd was van het kunnen blijven willen. En dat zat hem in zijn reflecties over het moeten bankieren op gelovigen.
Ik heb dan ook sterk twijfels aan hoe mensen Pim Fortuyn herinneren als er geen onderbouwing is. Ook heb ik de indruk dat veel mensen Pim Fortuyn gebruiken als middel waardoor zij, mogelijk onterecht, niet langer meer een betrouwbare of objectieve bron zijn.
Dat is logisch, helaas. Zelfs met het doen van hun boodschappen is geheugen en herinnering een substitutiemechanisme. Ons beeld van menselijke vermogens is op zijn minst opmerkelijk, en pijnlijk incorrect.
Laat ik dit zeggen, herinnering is altijd een expressie. Als mensen eens heel goed onderzoek deden naar het fenomeen Fortuyn is er flinke kans dat velen die verkenning al vrij snel resoluut afwijzen of aan bias toegeven, al zullen sommigen best schrikken aangezien Fortuyn een uniek fenomeen was. Hij deed niets anders dan exact hetzelfde als toenmalige traditionele politiek, echter innovatief in die zin dat hij lading en format om deed draaien. Het inzicht verkrijgen in de toolbox is een brute wake up call voor velen. Het spiegelt immers niet enkel voor de verkenning van het onderwerp, maar voor eigen gedrag en positie t.a.v. conservatieve politiek.
In moderne politieke marketing wordt erkend dat menselijk geheugen een apart beestje is. Elke keer dat mensen zich iets herinneren verandert de herinnering. Dit stukje neuropsychologie is de basis van instrumentatie waarbij gesteld wordt dat dit een goed ding is. Als je immers een mens of groep mensen kunt laten herinneren (wat eenvoudig is, bijvoorbeeld met gebruik van persbericht of direct contact om media in repetitie van narrative of talking point voor frame te krijgen - een basale en banale toepassing tegenwoordig) kun je de herinnering laten veranderen door mensen zelf. Aangezien ruimschoots gekend is hoe herinnering bij welke soort prikkel kan veranderen vanuit eigen gedrag individu / groep heb je dus bot gezegd een toolbox.
Politieke marketing is meer dan lullen. Het is een wetenschap geworden, de commerciële ligt structureel voor op de publieke wetenschap. De bias reflex bij confrontatie met deze realiteit is er een van negeren / afwijzen / substitutie, "gelukkig" hebben we tegenwoordig flink drama op korte afstand, zoals Brexit, waar met bitter weinig moeite hard zichtbaar is hoe groot de bereidheid is tot gebruik van dat soort toolboxen, en hoe geavanceerd en succesvol ze zijn.
Jack de Vries was in zijn beste dagen een kinderlijke amateur in verhouding tot wat tegenwoordig, tegen interessante prijs, beschikbaar is.
Let op: De bovenstaande beschuldiging impliceert ook dat mijn kennis van historische zaken onvoldoende is. Dit is dus het Dunning–Kruger effect (of resultaat) gezien ik zelf ook onbetrouwbaar ben.[/small]
Mijn standpunt, en iets waar ik graag weerwoord op zou willen hebben, is dat Pim Fortuyn de weg vrij gemaakt heeft voor Geert Wilders en Thierry Baudet. Elke iteratie lijkt wel een verder afdwaling/perversie van de vorige kopie.
Ik zou het volgende stellen:
1. Fortuyn heeft de weg vrijgemaakt voor
toepassingen als Wilders en Baudet (immers, zie 2).
Dit is in zekere zin iteratief, het gaat hierbij echter niet om een natuurlijk verloop of natuurlijke reactie. Het zijn immers allebei ontworpen, kunstmatige, gestructureerde en onzelfstandige toepassingen. Het zijn geen fenomenen die van beneden naar boven komen, geen politieke organisatie vanuit onderbuik, geen cyclische reactie op genestelde traditionele politiek, geen verwoording of expressie van alarmsignalen vanuit demografische voet van reële economie.
De crux is dat goed gezien werd dat Fortuyn de weg vrij gemaakt had voor één van twee brede opties: óf een iteratieve problematiek vanuit normaliseren van Fortuyn's politieke marketing onder gevestigde (partij)politiek zonder beheersing daarover voor gevestigde politieke belangen, óf een hoog waarschijnlijkheidspatroon van iteratieve stoorzenders in politieke arena die konden raken aan de variabelen van conservatieve bindingskracht.
Daarmee was de keuze duidelijk:
2. beter een gecontroleerde toepassing dan ruimte laten. Et voila. PVV.
Het FvD is een variante, echter niet vanuit politieke netwerken, maar groot-zakelijke. Waarmee we eigenlijk een fenomeen binnengehaald hebben wat we sinds de VOC tijd niet meer gehad hebben: directe inmenging in processen van bestuur en beleid door private en groot-zakelijke actoren. Met het verschil dat in die periode de focus er een van melken was, tegenwoordig van verstoren voor uiteindelijke herordening naar corporatisme.
Hier zit pure en zure ironie. Het partijpolitieke geklooi met een als politieke hefboom ontworpen PVV resulteerde op directe wijze in de grote breuk op de traditionele lijn van politiek netwerk -> zakelijke lobby. Zie de Val van het CDA, men heeft het daarbij niet over het electorale struikelen, maar over het zich geconfronteerd zien met lobby wat eerst bij hen aan moest kloppen, maar daarna zich verzelfstandigde. En de spies begon om te draaien. Netwerkfuncties ontstonden, en waar de consequenties van de Val zich van regionale en sectorale niveau's begonnen te verspreiden was er al een open deur aanwezig die eerst door de banken en daarna door andere belangen bruut genomen werd. Externe consultatie.
Je kan eigenlijk stellen dat door het gebruik van schepping van een gecontroleerde toepassing met partijpolitiek blikveld men de deur open heeft gezet voor het gericht compromitteren van het bestel.
Echter, zoals ik in het begin aangaf, is Wilders/Baudet vergelijken met Fortuyn er één van verschillen en niet overeenkomsten. Echter een tegenargument daar tegen is dat die vergelijking sowieso mank gaat vanwege het levensverloop (of helaas, levenseinde van Pim). Het argument dat andere bronnen niet betrouwbaar zijn is natuurlijk zeer zwak en kan alleen opgelost worden door betrouwbare en feitelijk bronnen te gebruiken.
@
Virtuozzo In jouw reactie(s) tot nu toe beschrijf je dat er een zeer groot verschil is in organisatorische en sturende krachten achter zowel Fortuyn, Wilders en Baudet. Dat is namelijk een sterk feitelijk argument wat tegenstrijdig is met mijn standpunt. En gezien die aan het begin staan van de carrières kunnen argumenten zoals de moord van Fortuyn losgelaten worden.
Daar zit een stukje ironie, als Fortuyn niet gestorven was, ik durf te stellen dat we dan minder ver op het tegenwoordige - hellende - vlak zaten. Zijn dood is een katalysator geworden. Historisch perspectief, zoiets is nooit gezond. De rimpeleffecten zijn altijd onbeheersbaar. Fortuyn was een fenomeen, maar zijn potentieel tot transitie heb ik bij identificatie van verbonden groepsdynamica voor vereisten van organisatorische schaal altijd lager ingeschat dan menig ander die deze of gene pluche stoel in de problemen zag komen (en daarmee toegaf aan verklaarbare maar weinig productieve reflexen én vertekening van perspectief). Verstoring, ja, verschuiving, nauwelijks. Misschien dat de algemeen conservatieve reflex in subculturele gedragslijnen wat eerder was gekomen, maar onder toenmalige condities valt veel te discussiëren over de vraag of dat wel zo verkeerd was geweest. Premier was hij nooit gebleven, als hij het al had kunnen worden.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.