polthemol schreef op donderdag 2 april 2020 @ 09:36:
[...]
Dat begrijp ik, die crux, maar er is maar 1 manier om daaruit te komen: mensen die weigeren deel te nemen eraan. Dat is wel iets wat vreselijk traag zal gaan en waarschijnlijk zal het GOP nog wel een paar clowns als president hebben voor je alleen al als democratische partij zo ver bent, maar dat is de enige zinnige weg om te gaan als je het korte termijn geneuzel los wil laten.
En dat is precies waar een enorme waarschuwing ligt voor Nederland en de daar aanwezige ontwikkelingslijnen. Het is nu al zo dat er verbindingen gecoördineerd worden vanuit participatie in netwerk van politieke organisatie, het is nu al zo dat politisering van overheidsprocessen ook netwerkfuncties heeft.
Tijdens de periode Reagan ontstond exact hetzelfde in de VS, de ontwikkelingen daar gingen langzamer, maar het zijn groepsdynamica die gekend zijn voor verloop en vorm. Tegenwoordig is een politieke keuze in de VS ook een economische keuze. Je verbinding is je voedingssysteem. Er zijn enkel nog verschillen in mate van indringendheid in relatie tot afstand tot de kern, maar zie hier het geheim van wat we hebben leren als trickle-down-economics. Dat gaat niet om "economie", dat gaat om politieke verbinding. Voor veel Amerikanen zijn de variabelen van verbinding zelfs nu nog redelijk onzichtbaar omdat de VS inherent corporatistisch zijn geworden. Het is zo uitzonderlijk niet dat de werknemer "stemadvies" krijgt, of anderszins gemotiveerd wordt om in politieke verbinding van bedrijf of zelfs sector te stemmen. Of het nu een bedrijfsleiding is of zelfs vakbonden maakt in deze niets meer uit. Daarbij, veel van die netwerkfuncties zijn diep geïntegreerd in het sociale weefsel over decennia heen. Dat maakt het nog indringender.
Wat je zegt is inderdaad een recept. Maar, hun politiek systeem is op punten fundamenteel anders dan het systeem wat wij kennen. Voor hen is er eigenlijk enkel een binaire keuze, en de andere keuze is een fundamenteel andere keuze. Een brug te ver, die maar al te makkelijk ook meteen een enorme sociaal-economische omschakeling vereist. Iets wat vaak gewoon niet mogelijk is vanwege de inherente systemische risico's van het uit de boot vallen als je van het ene naar het andere schip wil. Er zijn slechts beperkte kringen waar dit geen factor an sich is, waarbij opvalt dat dit juist de segmenten zijn waar bij de vorige verkiezingen de winst behaald werd middels micro-targeting voor kiesmannen.
Bij de Democraten ligt zelfs nu nog die discussie vanuit afwezigheid van post-mortem volledig stil. Er zijn er in de partij die er op proberen te wijzen. Vooralsnog is het echter een non-topic. Er zijn er ook die wijzen op die netwerkfuncties en het fenomeen van politieke verbinding, echter de discussie daarover wordt op Amerikaanse wijze gezien als niet productief om te winnen. Winner takes all, neuzen dezelfde kant op, zero-sum.
Hoe hoger in de geschapen piramides van voedingssystemen des te indringender de correlaties en afhankelijkheden worden. Tot op een bepaald niveau, en daar komt het bijna feodale corporatisme op tafel, iets waarbij met name Wall Street en Big Tech leidend zijn geworden. Daar schippert men wel, omdat men het kan, immers hier zit een inherent stuk kwetsbaarheid van machtspolitiek. Bedrijf je machtspolitiek, dan wordt je afhankelijk van degene die jouw netwerkfuncties vult en voedt. Daar zit dan ook de grootste uitholling van het systeem, en waar tien jaar geleden nog zaken beïnvloed werden door lobby is het nu weinig meer dan micro-targeting. Het programmeren van bevolking.
Zoekterm:
surveillance capitalism.
Eenvoudiger gezegd, het is niet meer mogelijk om niet mee te doen, dat laat niet eens een vacuüm vallen maar je valt wel uit de boot. Men kan daar niet eens meer over nadenken, want men zit continu in een proces van blootstelling waarbij gewenste perceptie geleid wordt. Veel segmenten van bevolking zijn niet eens meer interessant voor electorale processen met potentieel van mobiliteit, die stukken zijn meetbaar en handzaam klein.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.