ph4ge schreef op woensdag 15 januari 2020 @ 14:52:
[...]
Bernie is oud, maar zijn Trump, Warren en Biden ook. Bernie is juist mateloos populair bij jongeren. Het feit dat hij omhoogschiet na een hartaanval laat zien dat dit waarschijnlijk geen probleem is.
Jongeren die a) te weinig en b) te gefragmenteerd stemmen (electoral college beats all). Onderschat daarbij nog iets niet, daar waar mobilisatie is van jongeren volgt de impetus juist niet daar, maar in segmenten waar men zich afzet vanuit status quo. De ouderen. Nu verschilt dat best over staten heen, maar in die staten waar men het bij verkiezingen zou moeten hebben van overslagpunten zit daar wel enige les van de vorige keer. En die les is in Europa frappant genoeg meer zichtbaar dan in de VS zelf.
Maar nu het kernpunt. Perception defines all. Trump mag dan een ongeïnteresseerde langzaam seniele narcist zijn, hij functioneert als hefboom juist vanwege het gebruik van hem als actor. Zijn reservoir van perceptieproblematiek is er een van gebruik - kijk eens in confessionele kringen, maar kijk ook eens in de segmenten van Latino en zelfs (juist) zwarte kiezers.
Een chaos actor waar mensen in happen en steeds meer passief bij worden (vergeet niet de les van Brexit, het is een flinke - maak mensen murw en je kan alles flikken). Of oude mannen met kasten en symbolen die triggeren tot activiteit.
En met betrekking tot netwerken, dat had Trump ook niet. Het zal moeten blijken in hoeverre een democratische kandidaat alle neuzen dezelfde kant op krijgt. Dat is Obama in feite ook nooit gelukt.
Klopt, behalve dan dat Trump door netwerken gepositioneerd werd zonder dat veel mensen doorhadden dat die netwerken er waren. Dat gaf enorme voorsprong. Het is hoe de GOP gekaapt is geworden, hoe de Kochs verworden zijn van architecten tot wel iets heel erg anders.
[...]
Grappig, aan de ene kant concluderen jij en en andere dat het geen business as usual meer is, maar een kandidaat die echt anders is wordt dan weer afgefakkeld omdat hij anders is.
Woordkeuze is bepalend voor ons denken. Ik zou zeggen, kies andere woorden. Ik fakkel niemand af. Ik benoem de stresspunten, de risico's. Als je dat woord gebruikt schiet je sneller in een loopgraaf.
De verkiezingen in 2016 hebben laten zien dat de kiezers echt wat anders willen. Als je een racistische verkrachter president kan worden omdat hij anders is, dan kan een socialist het ook. Bovendien is los van het label vrijwel alles waar Bernie voor staat erg populair, ook bij republikeinen.
Kijk, dat is nog een punt van discussie. Ja, mensen willen anders. Mensen willen extra. Mensen willen waar ze recht op menen te hebben. Mensen willen veel. Mensen willen kleine dingen.
De vraag, met in het achterhoofd al ons weten van geschiedenis, van menselijk gedrag, is of we dit niet verwarren met iets heel anders.
Er zijn punten in onze geschiedenis waar we op gegeven moment kunnen zien dat zaken scheef staan en gaan. We zien dan dat het anders moet. Op dat soort punten zijn we echter altijd heel erg binair verdeeld over hoe, en zelfs óf het anders moet.
Dat zijn echter ook de punten waar menselijk gedrag overgaat in het zoeken naar verandering voor verbetering naar gulzig gedrag waar men enkel nog zelf iets terug of juist meer wil naar pervers gedrag waar het enkel nog maar om het schoppen gaat - want in het onderbewustzijn en op het groepsniveau is de perceptie van machteloosheid inmiddels leidend geworden.
Het is dus een heel serieuze vraag óf men echt anders als beter wil, of dat teveel dat stadium gepasseerd is en zich dus juist in negatief gedrag laat gebruiken (ongeacht motivatie of triggers) om het nog erger te maken - if we can't show the man, we'll burn it all anyways.
[...]
Menig kandidaat zet zich heel nadrukkelijk af tegen die 1%, met Bernie en Warren als sterke voorbeelden.
Natuurlijk, dat is populair. En al zo oud als de economische recessies tijdens het Interbellum.
Enkel Sanders en Warren zijn serieus. Van die twee heeft enkel die laatste het echte huiswerk gedaan.
Daar zit echter meteen de grote valstrik van weerstand tegen machtspolitiek. Men doet het werk, maar de tegenstander doet marketing. Et voila.
[...]
In de Amerikaanse dynamiek is het volkomen normaal dat een partij een beetje stuurloos en zoekende is totdat er een leider komt bovendrijven.
Klopt, daar zit een flink aspect van cultuur. Onderschat wel niet hoe diepgaand gestructureerd dit is in organisatie aan de kant van de Democraten. De Republikeinen waren juist veel meer flexibel, en dus kwetsbaar voor een externe actor, vanwege het old boy's syndroom. De Democraten hebben daaropvolgend hun organisatie nog meer rigide gemaakt. De kleine paleisrevolutie was een flink teken van poging tot interne discussie, maar het zegt wel iets dat het niet echt in de kern door wist te breken. Acht jaar geleden onder omstandigheden en binnen structuren van toen was dat wel gelukt. Nu niet meer.
[...]
De traagheid mbt impeachment heeft een belangrijke reden, en lijkt zn vruchten af te werpen omdat de republikeinen inmiddels onder zo'n grote druk staan dat ze van de impeachment trail geen circus meer kunnen maken.
Ja, maar ook nee. Er is geen mediacircus, en dat is positief. Het is een termijndoelstelling. De kwetsbaarheid van Trump garanderen voor het potentieel van vervolging na deze of een tweede termijn. Probleem is wel, tegen die tijd is het geen Republiek meer, maar goed.
Een negatief aspect is dat het partijbestuur de kwestie ook gebruikt voor interne status quo. Nee mensen, niet aan de boot schommelen, we zijn met de heilige graal bezig. Terwijl die heilige graal op geen enkele wijze niet door McConnel doodleuk afgeserveerd zal worden.
[...]
Uiteindelijk zijn er juist allerlei demografische ontwikkelingen die de VS weer meer richting de rest van de wereld bewegen. De blanke babyboomers kunnen wellicht in 2020 nog de verkiezingen winnen, maar daarna is het echt klaar en neemt hun rol in de politiek rap af
In theorie, absoluut. Maar als ik kijk naar disenfranchisement, beïnvloeding, perceptieverschuivingen én de veranderingen in politiek denken onder niet-blanke segmenten? Ik ben er veel voorzichtiger bij, dat soort aannames. Ook nog een geschiedkundige les, het is op geen enkele wijze gegarandeerd dat het huidige systeem in het best case toekomstscenario overeind zal blijven ... Integendeel.
Nou bestaat het risico dat als Trump toch wint dat hij met de republikeinen definitief democratie opheft en dat een steeds kleinere minderheid wel de macht behoudt in de VS. Ik sluit het verre van uit, zeker als de 2020 race close is. Pas dan moeten we inderdaad overwegen afscheid te nemen van de VS.
Niet zozeer opheffen, maar institutionele en sociaal-geografische segregatie. Waarna uiteindelijk de boel implodeert, maar na hem de zondvloed.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.