ph4ge schreef op dinsdag 12 juni 2018 @ 08:08:
[...]
Het is eigenlijk gek dat het Putin was die zoveel in Trump investeerde en het de Chinezen zijn die er met de buit vandoor gaan. Ze gaan inderdaad voor elkaar krijgen dat ze NK tot een volwaardige vazal kunnen maken zonder last te hebben van sancties etc en dat de Amerikanen hun militaire aanwezigheid in de regio gaan afbouwen. Natuurlijk had China al momentum maar dit is gewoon een gift. Het is alsof China ineens uit het niets Taiwan erkent zonder concessies van de rest van de wereld.
Zo gek is dit niet. Putin is slim, gedegen opgeleid door Andropov, maar hij is gevormd door zijn tijd en de kringen waarin hij zich altijd bewogen heeft. Je zou kunnen zeggen dat Putin's psychologisch perspectief een tikje van een variant van "Dutch Disease" heeft voor perspectieven buiten zijn primaire.
China denkt fundamenteel anders. Op elk terrein. Er is geen erkenning van status voor iets of iemand anders, het is een diep strikt gebruiksmatig perspectief van territoriaal spel voor de Vader De Staat op een bed van historisch lijden in weerwil van eenzelfde historisch recht op superioriteit.
En dat stel ik niet scherp, dit is het denken. Wij maken net als het Kremlin exact dezelfde fundamentele fouten in aannames ten aanzien van die enorme verschillen. Het is niet puur een kwestie van modus operandi zoals verschillen tussen Europa en Rusland, niet gewoon verschillen in cultuur of taalpatronen.
Het lange spel van Andropov is een beperkt perspectief in verhouding tot het termijndenken wat extreem nauw verbonden is aan dat perspectief van natuurlijke superioriteit. Waar in Rusland nog het recht van kracht en macht zaken doet bepalen, hier concepten als recht van pariteit en diversiteit, is het Han denken volledig gericht op compensatie voor inbreuk op natuurlijke positie.
Putin heeft al eens een flinke tik gekregen toen hij struikelde over aannames. Dat was aan de vooravond van zijn conflict met Shell trouwens in de oostelijke wingewesten. Tijdens de Krim crisis bleek dat hij er niet van geleerd had, China nam met uitgekiend spel behoorlijk wat zaken van Gazprom over, met flinke geopolitieke inbreuk op wat Rusland beschouwt als haar zachte onderbuik trouwens, Putin bleef met een intentieverklaring van kapitaalinjecties zitten die er nog steeds niet gekomen zijn. Jaren later.
Ik merk het op, omdat over de gehele linies er in meer of mindere mate sprake is van een onvermogen tot het verplaatsen in het traditionele Han perspectief op inrichting als equivalent van macht en de positie van staat daar in. Enkel al het substitutieprincipe van burger en bedrijf, er wordt geen onderscheid gemaakt tussen die concepten, ze zijn onderling uitwisselbaar in ondergeschiktheid aan de vader de staat, is iets waar wij met ons hoofd niet bij kunnen. De Russische oligarchen al helemaal niet.
Bijkomend probleem, het termijndenken van China. Dat gaat zo ontzettend ver voorbij zelfs het Russische lange termijn perspectief dat het gewoon niet meer grappig is. Ons denken hier is vrijwel volledig gericht op korte termijn perspectieven, nota bene.
RM-rf schreef op dinsdag 12 juni 2018 @ 10:21:
Noord-korea heeft ook een waarde wat betreft een machtstrijd tussen China en de VS (zeker wat betreft invloed in de Pacific en Oost-Azie)
Noord-korea is hierin een troefkaart voor de chinezen, die ze vermoedelijk ook pogen uit te spelen als tegenmiddel tegen amerikaanse drukmiddelen (tarieven tegen chinese bedrijven, militaire expansie en dreigingen)...
dat kan ok de grond zijn dat noord-korea vooral veiligheidsgaranties en ontwapening ook eist, wat er juist op zou kunnen uitleiden dat de amerikanen zacht geleid worden toezeggingen te doen tot militaire terugtrekking uit veel gebieden (wat vooral voor de chinezen waarde heeft, maar als het noord-koreaanse regime hiervoor bepaalde bestaansgaranties krijgt (zowel van de amerikanen als ook aanhoudende economische ondersteuning door de chinezen).
Het indirekte doel is dan de amerikanen uit Azie te krijgen, in ruil voor wat economische toezeggingen (extra tarieven of boetes die aziatische bedrijven best bereid zijn te betalen, en een mililtaire 'rust'-toestand, zonder te openlijke dreigingen (al zullen bv de conflicten om zeerechten en bv de grondstoffen die er zitten vast verder oplopen, maar hie rde chinezen van een steeds sterkere militaire presentie en afnemende aanwezigheid van de amerikanen)...
Ik denk dat ook Trump geneigd is hier heel makkelijk mee te spelen, zijn politieke filosofie is ook eerder gericht op terugtrekken en concentreren op het eigen binnenland, en internationaal eerder te zetten op meer isolatie van amerika...
Dat zou in Azie een grote ruimte laten voor China om die ruimte te betreden.
Obama had qua Pacific en ost-Azie juist een sterke amerikaanse expansie-politiek ingezet, en wilde daar de amerikaanse invloed uitbreiden en Chinese destabilisatie tegengaan
(
https://www.foreignaffairs.com/articles/asia/obama-and-asia )
Trump draait dit 180° om en trekt zich juist eerder sterk terug en laat azie aan de chinezen over...
Zijn instelling tov Noord-Korea kun je imho ook vooral tegen die achtergrond zien, hij wil uiteindelijk gewoon rust in de tent...
[...]
ik lees daarine en aantal dezelfde concepten terug, China die duidelijk haar militaire en economische invloed in oost-zie en de pacific uitbreid en amerika die sterk invloed en macht aan het verliezen is:
[...]
Trump zal dit proces imho vooral versnellen ten kostte van amerika en ten gunste van china...
zeker waar bv China sterk expandeert wat betreft de Debtbook politics in dat gebied (het financieren van allerlei projecten en bedrijven, in ruil voor grotere invloed) trekt amerika zich sterk terug vanuit internationale instituten en organisaties, en s zelf bezig bestaande internationale partners van zich te vervreemden...
bv deze alinea (over wat de beste raadgevingen zijn vor de VS de verwachtte chinese expansie te kunnen counteren en wat hierin hun beste kans zou zijn) is opvallend in het licht van de recentelijk mislukte G7 conferentie en ook de openlijke aanval van bv Tump op India:
[...]
Trump doet juist het totaal tegenovergestelde... hij geeft strategische partnerschappen op om populair eventjes te scoren voor zn thuispubliek
De kringen achter Trump zijn in denken heel nauw verwant aan wat we kennen van het Russische regime, de duale veiligheidsstaat van oligarchie gestoeld op de precursor van Italiaans fascisme (geen ideologie, alles is bruikbaar, alles is voeding).
Ze maken dezelfde fouten in aannames en selecties van perspectieven. De Chinese beslissing om het Koreaanse conflict niet langer als een proxy conflict te gebruiken voor regionaal perspectief maar als geopolitiek - nota bene nucleair - gereedschap voor mondiale geopolitiek is volledig aan hen voorbij gegaan. Ondanks zelfs de initiatieven van onderzoek en rapportage uit de meest conservatieve kringen in de VS, die in deze opzichten volledig overeenkwamen met de studies uit denk tanks van andere politieke hoek.
Het resultaat is er.
ASEAN ligt in puin. Beijing heeft met de pressie (debt/trap + economic zoning) op Vietnam, Laos en Cambodja een gigantisch signaal gegeven in de regio. Met de debt/trap oefening op de Filipijnen heeft men een de facto proxy veto binnen die organisatie. De schokgolven in Japan waren niet te onderschatten, maar opnieuw hetzelfde probleem. Abe klopte aan bij de VS, bij de EU, zelfs bij Rusland. Maar bij alle drie was niemand in staat om de aannames van perspectief in relaties en ontwikkelingen te corrigeren voor de daadwerkelijke realiteit van Chinees handelen.
De garantors achter Trump zoeken hetzelfde voor herinrichting als de kringen van Putin: een herordening van nationale en mondiale inrichting op basis van het 19e eeuwse model van balance of power van natiestaten op basis van een strikt systeem van sociaal-economische, politieke en culturele segregatie (zo pijnlijk als het is, als je leest wat Mercer schrijft, wat Putin's intimi voorstaan, dan komt dat laatste neer op een vorm van apartheid die evenredig hard is voor elk segment, daar gaat de droom van alternatief wit rechts in steun voor het Kremlin, maar goed).
China erkent dat streven, erkent het spel, erkent de instrumentatie en de effecten. Het maakt die ondergeschikt aan de 2050 agenda. Het gegeven dat noch wij, noch de Amerikanen, noch de Russen, dat correct kunnen inschatten als een volledig andere vorm van spel is significant. Het is wat Beijing het absolute voordeel geeft in beheersing van tempo en richting van de trends die volgen op de effecten van niet-Chinees handelen.
Trump is daarin slechts een kleine factor voor Bejing. Men heeft moeite met hem, men erkent hem als chaos actor maar dat is iets waar men zelf geen concept van heeft. Men heeft echter wel heel goed Trump's focus in weten te schatten. Binnenwaartse blik, gulzige organisatie, validatie van ego en status, meer is het niet. Het hele drama rondom ZTE was voor Bejing even een schok, maar inmiddels is het voor hen een toepassing van dezelfde
debt diplomacy als in geopolitiek streven, omdat het gedrag van Trump daadwerkelijk gewoon is wat het is. Men gaat met Trump om op exact dezelfde manier als men omgaat in het
neo-koloniale streven met Afrikaanse lokale machthebbers. Daar zijn trouwens nog wel wat Republikeinse senatoren over gevallen, wat een affront, maar bij Trump kwam dat signaal niet aan, en zijn garantors zien het fundamentele van de verschuiving in perspectief daarin niet.
Voor Trump is de factor Obama in dit alles ook nog eens een rode vlag. We kunnen veel van Obama's buitenlandse politiek zeggen, maar er was in ieder geval op gegeven moment een erkenning van historische realiteit. In de hallen van Amerikaanse onderzoeksinstellingen heette dat "
the Thucydides Trap", ook weer iets waar over de gehele politieke linie dezelfde alarmbellen rinkelden. Maar consistent afgewezen werden. Obama's pogingen waren gericht op een containment of potential conflict, de lokaliteit van NK/ZK als proxy van mogelijk gewapend conflict. Vanuit westers, of zelfs russisch, denken verklaarbaar en te correleren. Maar opnieuw, zie de strategische perspectieven van Beijing. NK/ZK als non-proxy driver, maar als toolbox van geopolitiek. Obama sloeg de plank volledig mis. Trump bijt zich echter vast in dat vlaggetje, en dat blijkt hem extra te motiveren om de lessen uit die tijd af te wijzen en zijn reflex tot isolationisme te versterken.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.