Gerelateerd las ik een ander artikel in NYT:Virtuozzo schreef op woensdag 16 mei 2018 @ 00:48:
Puur vanuit strikt machtspolitiek perspectief bezien kunnen de Democraten weinig anders dan contraproductief handelen totdat het eventuele moment komt waarop de beide huizen domineren. Er is geen politicus die daar het geduld voor heeft, geen politicus die bestand is tegen de verleiding. Dit zal ze duur komen te staan. Op zijn minst omdat de collectieve perceptie ten aanzien van zowel ongeschreven regels als normen als symbolen als instellingen in het voordeel van Trump aan het consolideren is. Klassieke valstrik van je tegenstander vooruit laten struikelen. Ik zal dit zeggen, precies daarop zal Trump bankieren. En dan wordt wat nu een verstoring is genormaliseerd over het volledige politieke spectrum heen. Dit is de klok die voor Mueller tikt trouwens.
The Failures of Anti-Trumpism
De tactiek lijkt inderdaad te slagen, ik vond het verder niet echt een sterke analyse van David Brooks as republikein zijnde, aangezien hij vergeet dat het klimaat voor Trump is rijp gemaakt door diezelfde republikeinse partij decennia lang. Het is imho een terugkerend fenomeen, een partij grijpt alle middelen aan om het systeem maar zo lang mogelijk te corrumperen in het eigen belang, maar de mensen met nog enig besef van verantwoordelijk schrikken als ze uiteindelijk doorhebben dat de gevolgen ernstig zijn en de weg terug afgesloten is.A lot of us never-Trumpers assumed momentum would be on our side as his scandals and incompetences mounted. It hasn’t turned out that way. I almost never meet a Trump supporter who has become disillusioned. I often meet Republicans who were once ambivalent but who have now joined the Trump train.
Het artikel wat hij noemt over Berlusconi is imho wel weer het aanhalen waard:
The Right Way to Resist Trump
Now that Mr. Trump has been elected president, the Berlusconi parallel could offer an important lesson in how to avoid transforming a razor-thin victory into a two-decade affair. If you think presidential term limits and Mr. Trump’s age could save the country from that fate, think again. His tenure could easily turn into a Trump dynasty.
Mr. Berlusconi was able to govern Italy for as long as he did mostly thanks to the incompetence of his opposition. It was so rabidly obsessed with his personality that any substantive political debate disappeared; it focused only on personal attacks, the effect of which was to increase Mr. Berlusconi’s popularity. His secret was an ability to set off a Pavlovian reaction among his leftist opponents, which engendered instantaneous sympathy in most moderate voters. Mr. Trump is no different.
Het probleem is natuurlijk het bereik van communicatie, de republikeinse achterban zit stevig gevangen in de partisan bubbel van tv, radio en internet media. Aan de andere kant zie je dat bij progressievere gedeeltes van de bevolking het geduld opraakt en ze vaak geen compromissen meer dulden, deels ook aangewakkerd doordat men dacht met een demografische en etnische transitie van Amerika de republikeinen spoedig tot de geschiedenis zouden behoren. Net zoals bij Labour in de UK loop je het risico dat kandidaat politici dan moeten gaan voldoen aan ideologische purity-tests, waardoor het risico op onverkiesbaarheid toeneemt.The Italian experience provides a blueprint for how to defeat Mr. Trump. Only two men in Italy have won an electoral competition against Mr. Berlusconi: Romano Prodi and the current prime minister, Matteo Renzi (albeit only in a 2014 European election). Both of them treated Mr. Berlusconi as an ordinary opponent. They focused on the issues, not on his character. In different ways, both of them are seen as outsiders, not as members of what in Italy is defined as the political caste.
"When I am weaker than you I ask you for freedom because that is according to your principles; when I am stronger than you I take away your freedom because that is according to my principles"- Frank Herbert