incaz schreef op zaterdag 1 september 2018 @ 10:26:
[...]
Onzin. In de VS zijn er vele districten waar de afgevaardigden al jaren zonder tegenkandidaat runnen (net als sheriffs of prosecuters of judges) en de opkomst bij de verkiezingen is ook erg laag. Dus doe niet alsof de drempel daar een stuk lager is dan hier.
Kerel, dit komt nogal over alsof je persé moet zoeken naar ook maar iets om het niet eens te hoeven zijn.
Dit heeft niets te maken met de culturele aspecten van politieke participatie en activisme in de VS. Het is hier vaak genoeg voorbij gekomen, maar als het weer onder tafel gegooid is, neem het niet van mij aan, ook niet van alle anderen die er op wijzen, maar duik eens in onderzoek.
[...]
Ja, maar daar doe je niets aan. Het electoraat van de ander is pas geen gereedschap meer als die tegenstander volledig onschadelijk is gemaakt.
Zero-sum denken, van jou? Al zoveel lessen vergeten? Of interpreteer ik dit verkeerd en was dit een uitspraak vanuit de schoenen van - in deze context - de Republikeinen. Dat zou een beetje frappant zijn, voor hen is juist tegengesteld electoraat vereist als vijandsbeeld.
Daarbij, lang leve de lessen van onze geschiedenis. Wat is altijd het grootste geschenk voor figuren die weg willen van open samenleving, principes en idealen? Tegenstanders die innovatie en inzicht afwijzen, die zich vastklampen aan stellingname en symbool, die onder druk de blik naar binnen richten - ga zo door.
[...]
Klopt. Ik zou het ook niet zomaar gebruiken. Maar er is geen compromis, consensus te bereiken op dit moment. (En die lading bij dat woord lijkt me prima passen bij een regime dat kinderen opsluit in kinderconcentratiekampen.)
Ik zou niet weten waarom niet. Er is op ontzettend veel punten overeenkomst te bereiken. Sterker nog, dat is ongeacht spel en theater altijd de basis geweest. In de VS noemen ze dat bipartisanship, en het is inderdaad meer onder druk komen te staan in de aanloop van politieke ontwikkeling richting Obama, en tegenwoordig helemaal.
Er zijn zoveel onderwerpen, aandachtspunten, uitdagingen, problemen, kansen, ga zo door. Om zelfs maar de poging af te wijzen puur omdat er voor gebruik van theater door een kleine kring van spreekwoordelijk bruine of blinde hemden pijnlijke dingen gedaan worden, dat is op je rug rollen.
Compromis kan nuttig zijn - maar niet als het alleen maar betekent dat je eenzijdig je eigen principes uitholt en er niets voor terugkrijgt. Je her en der niet te extreem opstellen kan nuttig zijn om kiezers niet van je te vervreemden, maar heeft volstrekt geen zin als het gaat om mensen die door Fox en Facebook vastzitten in een stelsel van overtuigingen. Richt je dan gewoon op wat je wilt en het juiste vindt en doe dat. Je verliest meer dan je wint als je denkt dat daar met compromissen wat te bereiken valt.
Wil je principes hebben, ze kunnen uitdragen, dan heb je nogal wat vereisten om in te vullen. Ja, je kan op een preekstoel met moraliteit en ethisch fundament heel wat zaken verkondigen. Maar wat is het nut van de traditionele methodiek als dat enkel bijdraagt aan het potentieel van de niet-principiële politieke scholen of actoren.
Ik merk het maar op, aangezien je enkel vasthouden aan wat conform is, geen recept is voor behartiging. ook niet voor vertegenwoordiging. Het is een langzaam verloop van marginaliseren en segmenteren.
[...]
Marketing is niet magisch. Als jij weet hoe men een breder bereik moet opbouwen dat ook raakt aan de centrische kringen van de Republikeinen, dan zou ik zeggen: stuur vandaag nog een mooi uitgewerkt plan naar die verkiezingcampagnes, en dan kunnen we na november tenminste weer iets geruster slapen.
Niet mijn land. Niet mijn taak. Niet mijn roeping. Wij hebben hier ook geen Active Measures equivalent als desk. Dit was wel heel erg makkelijk om een stukje verkenning en analyse af te wijzen.
Enfin, het fundament van die uitdaging is nog altijd hetzelfde. Methodiek van bereik vereist aanpassing. Targeting idem. Opbouw van embedded influencers is een vereiste (nee, dat is geen manipulatie, zie het concept Townhall in de VS). Maar het is geen fundamenteel nieuw recept.
Het is zuur, maar Republikeinen doen dit. Het antwoord daarop is niet de blik naar binnen met en op basis van dit of dat principe. Er zijn Democraten die het begrijpen, die dat lokaal en her en der op niveau van staat doen. Maar, de partij en organisatie blijven erbij struikelen. Dat is jammer, en kent een prijs.
[...]
Ik weet niet wat je precies van de cognitiewetenschap wilt, ik heb het gestudeerd en eh... het biedt niet echt een antwoord hierop. (De oplossing is namelijk niet om mensen via slinkse trucjes zo te manipuleren dat ze ongemerkt stemmen voor wat jij het beste acht voor hen.)
Het is geen kwestie van antwoorden. Wel van inzichten. Puzzelstukken voor fundament. Wel saillant, het zou je inzicht moeten geven in de kwetsbaarheden van politiek denken en gedrag met voeten in het Verlichtingsdenken (linkse / progressieve / principiële / maakbare / gefundeerde politieke scholen).
Ik vraag me serieus af hoe je er nu bij komt dat zoiets meteen principieel gelijk staat aan mensen slinks manipuleren om hen onbewust te beïnvloeden. Dit is flauwekul, en een slap excuus. De uitdaging is het uitvogelen van het grotere vermogen van marketingtechnische - manipulatieve - politiek, om daar iets tegenover te kunnen stellen zonder dat je jezelf komt te compromitteren.
Ik zou liever wat meer aandacht hebben voor de kern, wat wil je met een land, wat is nou goed en niet goed, hoe werkt de trias politica ook al weer, dat soort dingen.
Absoluut. Dat is één deel onderhoud, één deel investering. Maar het is een proces. Vereist, noodzakelijk. Maar het is slechts één component. Met andere cycli en met ander tempo dan het gewone menselijke gedrag wat 98% onbewust is. Waar dergelijke processen gecompromitteerd of geblokkeerd blijken kost herstel behoorlijk wat energie, en tijd. Vaak een generatie. In de tussentijd is het prima mogelijk om veel meer te compromitteren of blokkeren, ook dusdanig dat correctie van binnen uit niet langer mogelijk is. Menige historische les die we daarbij geleerd zouden moeten hebben.
Het is niet het één óf het ander. Het is niet dit draaiboek of dat handvest. Het is van het geheel en het struikelen en het spel leren, voor best - of op zijn minst better - practices.
Anders komt keihard menselijk gedrag langs: normaliseren, en de taart van principe en moraal wordt steeds kleiner, totdat het dermate gemarginaliseerd is dat het zelfs daar waar die kringen ooit waren niet eens meer een herinnering is. En dat normaliseren is hier nog het minst pijnlijke van processen van toepassing, en gereedschap wat beschikbaar is.
[...]
Ja. En er is in veel opzichten niet veel aan te doen, want als je C weet te mobiliseren dan doe je dat vrijwel onvermijdelijk ten koste van andere belangrijke zaken en dan verlies je meer dan je wint.
Oh nee. Dat hoeft absoluut niet. Ja, je moet beslissingen nemen in allocatie van middelen, maar in een sociaal-politieke dynamiek waar politieke affiniteit en activisme vrij regulier en laagdrempelig is, hoeft dat geen probleem te zijn. De uitdaging zit hem niet in de middelen of de vermogens. Maar in de planning, de diversiteit van focus, de parallelle vereisten van toepassing, en de gerichte meervoudige focus.
Republikeinen doen dit, al is dit bij hen niet zo georganiseerd als we snel zouden kunnen denken. Binnen hun structuren is dat meer een delegeren van instrumentatie en puntdruk op gesegregeerde kringen. Confessionelen krijgen heel andere boodschap, beeld en motivatie dan de groot-zakelijken, die heel andere hapjes krijgen van heel ander mensen dan de mom & pop business wannabees.
Democraten doen dat ook. Maar bij hen is het primair gericht op kernen van kringen, terwijl Republikeinen zich juist richten op de randen van kringen. Democraten spreken daarbij één taal met één woord met één beeld. Bij Republikeinen is dat aangepast aan elk randje (no pun intended, je begrijpt wat ik bedoel).
[...]
Natuurlijk. Als je grondhouding is dat je principes niet belangrijk vindt, dat het gebruiken van het systeem om jezelf te verrijken aanvaardbaar is, dan is marketing een logische strategie.
Als je echter juist vindt dat een systeem eerlijk recht moet doen aan de bevolking dan ben je gebonden aan allerlei beperkende principes en past dezelfde soort marketing niet omdat je dan iets wezenlijks van je eigen principes geweld aan doet. (En dat lijkt voor mensen die zelf niet veel hebben met linkse uitgangspunten heel moeilijk om te snappen.)
Dat eerste stuk is kletspraat. Ik krijg de indruk dat je het idee van marketing associeert met iets wat per definitie slecht en evil is. Dat het niet ook gewoon gebruikt wordt bij "goede" politiek of besluitvorming. Dat het niet integraal is aan menselijke en georganiseerde interactie. Je legt hier een causale relatie die voorkomt, maar die niet de regel is, die ook niet zomaar vanzelfsprekend is.
Maar goed, je hoeft je niet te bedienen van dezelfde marketing. Zelfs in worst-case scenario's waar je niet anders zou kunnen, kun je prima besluiten om dat enkel toe te passen op de marketing die politieke tegenstander inzet op zijn doelen. Marketing hoef je niet op mensen te richten, het is een constructie van eenheden informatie en gevoel die helemaal niet kunstmatig of subversief hoeven te zijn. Je kan het dus ook uitstekend richten op andermans marketing, pur sang. Je kan het ook als procesinvestering inzetten, als anti-meme voor negatief meme. Maar ja, als marketing per definitie uit principe iets is wat enkel verbonden kan zijn aan afwezigheid van principe, ideaal of dergelijke, tja, dan zijn er dus vrij snel ook geen middelen van weerstand. Menselijke psychologie is wat het is. Kwetsbaar.
Of hoe dacht je te kunnen voorzien in onderhoud en investering van bewustzijn en publiek debat daarbij over trias politica en zo meer? Je moet mensen zover krijgen, je moet het verkopen, je moet het aantrekkelijk maken net zoals je het hapklaar moet maken. Goh. stel je voor dat zou marketing zijn of gebruiken.
Laat dat Verlichtingsdenken eens los. Dit is niet binair, of principieel. Ja, er zijn keuzes. Maar dat wil niet zeggen dat men maar resoluut XYZ moet afwijzen want het strookt niet met de basis van overtuiging of de wortels van perspectief. Zo vasthouden en in bochten wringen om maar geen ontwikkeling door te maken resulteert uiteindelijk juist in scenario's waar het eindigt in gemarginaliseerd worden (of erger) en waar zijn die concepten dan? Nergens meer. Dan slaan zaken pas echt door.
Het is alsof dit soort denken een verzuchting heeft naar binaire arena's van goed en slecht. Dat mag, en dat hoeft niet gecompromitteerd te worden, of opgegeven te worden. Maar wil men continuïteit, of groei, dan is op zijn minst het vinden van omgang met zowel politieke als menselijke realiteit van denken en voelen vereist.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.