Cyphax schreef op maandag 23 juli 2018 @ 15:17:
[...]
Ik denk dat ik beter begrijp wat je beschrijft. Ben benieuwd wat het doel is, uiteindelijk. Volk zoet houden? Relaties in een bepaalde richting bewegen danwel juist zo laten? Het is voor iemand zonder blik naar binnen altijd aannames maken (mijn theorie is dat een groot deel automatisch negatieve aannames; ik herinner mezelf maar aan Hanlon's scheermes).
Dat klinkt wat minder spannend dan regeringsleiders die onder een hoedje zouden spelen. Trump en Putin ofzo. Ahh, vast niet.

Er is geen volk. Als er ons iets duidelijk zou moeten worden bij het wakker worden ten aanzien van - als voorbeeld - de correlaties (sociaal-politieke beïnvloeding gebruikmakend van) technologische ontwikkeling en menselijke (sociale, organisatorische e.d.) psychologie is het wel dat er sprake is van aggregatie en segmentatie van individu en groep. Niet van archaïsche termen die ons uitdagingen vanuit een heel erg instinctief maar verkeerd beeld laten benaderen.
Die discussie van "er moet iets/iemand aangewezen kunnen worden als instigator" is eerder voorbij gekomen. Menselijke interactie is op elk niveau een wisselwerking van beïnvloeding, zo scheppen we krachten en tegenkrachten, zo gaan we met elkaar om, zo gaan we met uitdagingen om. Net als bij de systemen of gereedschappen die we hebben is dat niet op magische wijze neutraal.
In de huidige dynamiek, enfin al sinds de jaren '80 vorige eeuw, is er sprake van krachten die invloed uitoefenen. Zo cru als het mag klinken, dat is normaal. Het is echter pijnlijk dat er hierbij sprake is van negatieve krachten, net zoals er sprake is van negatieve effecten ongeacht reële of perceptie afhankelijke positieve consequenties. Schoolvoorbeeld is dat van de remmen afhalen van westerse macro-economische inrichtingen in die periode, om het toenmalige grote ideologische conflict te beslechten op de enige wijze die men nog zag zonder fysieke escalatie. Dat bracht een pauze in die Koude Oorlog teweeg (waarvan wij dachten dat we het gewonnen hadden), schiep de ene na de andere impetus van welvaart, maar wel op de schouders van een kaartenhuis wat effect na effect - ondanks contemporaine positieve consequenties - de perfecte voedingsbodem deed scheppen voor wat we tegenwoordig zien als negatieve gedragsverschuivingen, met uitwerkingen op veel terreinen, zelfs dat van het geopolitieke mondiale bestel van stabiliteit.
Het is voor mensen altijd makkelijk om iets te zoeken waar men met de vinger naar kan wijzen. Die verzuchting is enkel sterker geworden naarmate we van oudere lessen leerden en tot evolutie van het kapitalistische democratische open bestel kwamen (in al haar varianten en versies). Het tot nu toe beste systeem voor garanties voor potentieel van ontwikkeling en stabiliteit, maar ook het minst slechte op meer dan één manier. Als eerste in verhouding tot voorafgaande systemen, ten tweede omdat er ook een keerzijde aan zit waar we ons weinig bewust van zijn geweest omdat we weliswaar oude mechanismen van perceptiebesmetting en institutioneel gedrag kennen, maar tot op zeker moment dat open bestel daar weerbaar tegen was.
Een open bestel legt verantwoordelijkheid net als aansprakelijkheid bij de centrale componenten van burger en bedrijf (ik noem ze apart, omdat we meer varianten kennen, hier is bijvoorbeeld een bedrijf nog geen eigen identiteit, in de VS wel - hier is bedrijf nog afgeleide vorm van burger, daar is het eigen dynamiek met eigen gedrag, associatie en identiteit).
Dat is, om de woorden van een tiener elders te gebruiken, lullig. We zien dat er zaken mis zijn, we zien symptomen van verschuivingen, we wensen dat eigenlijk niet. Dus zoeken we, of dat nu consistent is of op een of ander moment, naar iets of iemand op de vinger op te kunnen leggen. En dan komen we bij ons zelf uit.
Wat de kwestie oneigenlijk gebruik van politieke symboliek in relatie tot gebeurtenissen of interacties aangaat, het is politiek gedrag. De voorzitter van de voetbalclub maakt zich daar net zo schuldig aan als miss populair van de bejaardensoos of de politicus. Soms met opzet, soms gedachteloos, soms niet eens in persoon of per relatie, maar als onbedoeld effect of consequentie van aanwezige kaders of afspraken. De tijden waarin we hier nog de tirannen hadden die hun eigen spel speelden omdat ze voorafgaand aan de omstandigheden die zich deden uitmonden in de Grote Oorlog allemaal op de een of andere manier een egotistische gestoorde familie (ongeacht echt, of vanuit geloof/ideologie) waren, die tijden zijn al lang voorbij hier. Dankzij twee massieve bloedige conflicten.
Ons open bestel en samenleving is niet magisch immuun voor menselijk gedrag. Dus het komt nog steeds voor, maar symptomatisch, incidenteel. En door de bank genomen heeft het weinig bestendig effect omdat we kaders kennen die er grenzen aan stellen.
Maar, zoals door anderen opgemerkt, de fundamentele verschuiving die we waarnemen brengt ons wel langzaam maar zeker terug naar omstandigheden waarin die kaders wegvallen, gecompromitteerd raken, of gewoon gepasseerd worden. Dat zijn condities van die oudere tijden waar zo naar verzucht wordt, terwijl het enkel voedingsbodem en stimuli voor conflict deed scheppen.
Mensen en hun processen spelen zelfs in conflict op elkaar in. We zouden die risico's moeten kennen, maar goed. Het is eigenlijk niet relevant of Trump daadwerkelijk een gevalletje maskirovka van Putin is. Het ziet er niet naar uit, Trump is per definitie hoe dan ook gecompromitteerd in elk opzicht, maar dat maakt het binnen de dynamiek van verschuivingen een gevaarlijke actor, ongeacht of hij actief of passief is. Er is immers sprake van verschuivingen, van krachten, van wisselwerkingen, waarbij de algemene tendens er een is van specifieke overeenkomsten waarbij het vrij logisch is dat de garantor van het bestaande mondiale bestel ook de arena is waar dat bij elkaar komt.
Het punt is niet óf Trump gecompromitteerd is. Dat is hij, dat heeft hij zelf gedaan, het is nota bene zijn kracht wat aansluit bij zijn instinct. Als we ons hier op blindstaren verliezen we juist het vereiste bredere perspectief. Of het nu om Trump gaat, of een random event, of een ander politicus of verstoring, de aandacht zou moeten liggen op het gebruik ervan en het termijneffect.
Enfin, we zoeken naar symbool, naar doel, naar wat hier en nu is, wat magische knop is. Maar zo werkt het niet. Sterker nog, zo begrijpelijk ook, we misleiden onszelf door de stringente focus in ons verwerken en reageren.
Als je kijkt naar het verloop van medewerkers in het Witte Huis, alsmede de discrete al dan niet indiscrete inzichten die vertrekkende kopstukken gegeven hebben, het algemene patroon is er een van chaos waar interpersonale loyaliteitsnetwerken bepalen wie wat waar doet op welke wijze, zonder dat er sprake is van functionele methodologie of protocol. Trump leest niet eens zijn mediabriefings, ook niet zijn veiligheidsbriefings, laat staan de protocolaire briefings van overleg. Sommige geeft hij aan de schoonzoon, andere komt gewoon niets van.
Het is wat het is. Maar is het zo relevant? Nee. Het is pijnlijk, het is niet zonder consequenties, maar het gaat hierbij nog steeds gewoon om een persoon in een verstoorde dynamiek waar het dat laatste is wat meer negatieve effecten schept dan de korte termijn consequenties van dat eerste.
Als er één consistente lijn is in Trump's gedrag bevestigd door mensen om hem heen door zijn hele loopbaan dan is het wel dit: hij maakt geen onderscheid tussen vormen van informatie, zijn enige bron is beeld, zijn enige toetssteen is perceptie, hard werk is wat je delegeert want daar sta je boven.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.