DevWouter schreef op donderdag 30 juli 2020 @ 12:00:
Corrigeer me als ik het verkeerd heb, maar een pardon kan gegeven worden als je schuld hebt. Iemand pro-actief een pardon geven is volgens mij niet mogelijk.
Het accepteren van een pardon is in Amerika ook een schuldbekentenis. Je kan niet onschuldig zijn en een pardon accepteren.
De crux zit hem in dat "meent". Zaken zijn niet uitgewerkt, vastgelegd. Er is niet enkel ruimte tussen de theorie en wat op schrift staat, er is ook afstand tussen achterliggende aanname en realiteit vormgegeven vanuit perceptie.
Anders gezegd, dit is niet anders dan het heikele debat over grenzen van de zogeheten executive power. In theorie en oorsprong liggen aannames t.a.v. wie er in positie zou komen met welke gedragslijnen, in de praktijk, nu ja, welkom bij de mensheid.
Power is a narrative following the decision. Een bestel wat niet gezekerd is zit bij die "welkom bij de mensheid" discrepantie per definitie in een positie van "catching up by the book, but a book which doesn't cover the town".
Herinner je je nog het Mueller onderzoek? Klassiek voorbeeld van een dergelijk oud draaiboek wat al lang en breed niet meer geschikt was voor een veranderde dynamiek vanuit positie van achterstand, beperkt bereik en afbrokkelend mandaat (vanuit afbrokkelend vertrouwen in de Instelling, wat ook een toepassing was - klassieke duale focus machtspolitiek).
Als je kijkt naar wat Barr allemaal voor elkaar gekregen heeft, hoeveel daarvan niet enkel ronduit fraglich is maar pervers en zelfs ondermijnend. Ook daar is het genomen ruimte waar geen kader ligt maar aanname.
Dit is een inherente kwetsbaarheid van Angelsaksische machtspolitiek in structuur, organisatie en gedrag. Ongeacht de katalysator en het verhaal, het politieke element is kwetsbaar voor de verleiding van gebruik van die ruimte, net als politieke organisatie en participatie daarbuiten (samenleving). Het resultaat is niet enkel het afwijzen van post mortem en aanpassing, maar ook het introduceren van perverse prikkels. Op gegeven moment verliest daarbij iedereen die gebruik maakte van de ruimte de beheersing over eigen positie. Daarmee komen zowel maatschappij als overheid achter de ontwikkelingen aan te lopen, maar verwordt politiek als institutie tot een plichtig en afhankelijk fenomeen.
Op zich zijn de aanwezige stukken problematiek daarbij niet onbekend, we kennen de valkuilen vanuit verschillende domeinen van studie, echter wanneer het zo blijft sudderen en samensmelten is de ontdekking dat het nemen van de ruimte het garandeert dat men zelf genomen wordt iets wat enorme drempels (onder meer van bias) kent om zelfs maar de hoofden bij elkaar te steken.
Nu is dit iets wat in allerlei opzichten aansluit bij zowel structuren als culturele ontwikkelingslijnen van de VS, dat wil echter niet zeggen dat het daarmee ook nuttig of goed is. Er is enorm geloofsgedrag (ongeacht of ideologisch, confessioneel of anders) in magische zelf corrigerende mechanismen in hun systemen, taalgebruik zegt het al, Amerikanen hebben het over principles, verwarren dat met aanwezigheid van systemen. In optimale omstandigheden bij optimaal gedrag en optimale keuzes is dat allemaal prima. Gaat het heen en weer maar blijven de gedragslijnen conform de overtuigingen en uitgangspunten bij ontwerp van het basisbestel, dan is conform dat ontwerp participatie het corrigerende mechanisme.
Bij andere gedragslijnen dan conforme (gulzig, pervers et alii) gaat het mis. Dit is botweg een fout in het ontwerp, in het streven naar een beter systeem voor mensen is men voorbij gegaan aan flink wat van het spectrum van menselijk gedrag. De evolutie van dat systeem is vervolgens tot stilstand gekomen en inmiddels is er sprake van een afbraak.
Wat je laatste punt aangaat, schuldig zijn is in de VS geen drempel. Zowel niet in reële praktijk van segregatie als in realiteit van culturele kenmerken. Amerikanen houden van sorry. Ze houden van Chapter 11. Ze houden van second chance. Ga zo door.
In hoeverre een dergelijke stunt van Trump reëel is, in hoeverre het daadwerkelijk gefundeerd is, dat is pijnlijk veel minder relevant dan wat het verhaal wordt.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.