Verwijderd schreef op dinsdag 7 november 2017 @ 13:20:
[...]
Niet elk gedrag is politiek, die opmerking is een gotspe. Het overgrote deel van mijn tijd - hooguit met uitzondering van dit topic - bedrijf ik geen politiek. Ik heb wel wat beters te doen. Wat betreft uitwisseling: uitwisseling is een voorwaarde van een discussie maar niet meer dan dat. Anders gezegd: elke politieke discussie is een vorm van uitwisseling maar niet elke vorm van uitwisseling is een politieke discussie.
Waarschijnlijk stel ik het te algemeen scherp vanuit eigen perspectief. Laat ik even een aantal stellingen, gesimplificeerd, de revue laten passeren.
1. Gedrag wordt bepaald door sociaal denken (en biologie, maar dat is een ander verhaal).
2. Gedrag wordt bepaald door sociale invloed.
3. Gedrag wordt bepaald door sociale relaties.
4. Acties van gedrag zijn gesimplificeerd te onderscheiden in politiek, sociaal of economisch gedrag.
5. Acties van gedrag zitten op eenzelfde schaal, de een kent dus per definitie aspecten van de ander, net zoals er overlap aanwezig is.
Politiek gedrag is elke handeling waar een aspect van autoriteit of verhoudingen ten aanzien van autoriteit (reëel of vermeend) dan wel directe of indirecte (zichtbaar/voelbaar of niet) invloed daarvan aanwezig is.
Of je dan kijkt in een primaire kring als familie, secondaire kring als werk of afgeleide kring als politiek, dan mag best opgemerkt worden dat elke handeling daarbij heel erg zelden geen variabele van autoriteit heeft of correlatie ermee heeft. Dat maakt dit een van de meest aanwezige elementen in ons gedrag. We denken daar weinig bewust over na, omdat het om gedrag gaat waar we door de bank genomen ook niet echt bewust stapje voor stapje over na hoeven te denken.
We zijn elke dag met politiek gedrag bezig. We maken echter een onbewust onderscheid tussen ons dagdagelijkse gedrag in omgang met (opnieuw, afstand) kringen waar we een meer directe blootstelling mee of interactie in hebben, versus mechanismen of concepten die voor ons een afgescheiden kring vormen. Iets waar we afspraken over gemaakt hebben, een mandaat aan hebben gegeven, om ons niet elke dag bewust bezig te hoeven houden met dat domein. We hebben het immers al druk genoeg.
Dat is goed verklaarbaar, prima te begrijpen. Maar dit is een valstrik. Een sociaal werker die vanuit interactie met cliënten of perceptie van omstandigheden een (als voorbeeld) aanvaring heeft met een leidinggevende die druk is met andere spelletjes te spelen realiseert zich bijvoorbeeld niet dat het bij die aanvaring minder om een sociale of economische dan om een politieke handeling gaat. Benadering van zo'n situatie is een heel andere kwestie afhankelijk van hoe we het zien, ongeacht wat het echt is.
Dat soort situaties zijn drukpunten in een schakel van ketens waarbij gedrag en/of ruimte voor gedrag wordt doorgegeven. Ik zeg niet dat we continu bezig moeten zijn met nadenken over aard, vorm en actie van ons gedrag. Wel dat het niet verkeerd is om ons te realiseren dat een heel groot deel van de ruimte voor schimmig gedrag en spelletjes een resultaat is van onze focus op hoe we ons gedrag zien. En niet wat het is, predominant politiek gedrag.
[...]
Eh, fair enough. Ik heb het niet scherp genoeg geformuleerd. Mijn idee: de onwil om te handelen naar de eigen persoonlijkheid in politiek is het grootste probleem. Iedereen zit vast in het neoliberale idee dat welvaart de end all be all van een samenleving is. Welvaartsgroei is zeker nodig, maar soms is welvaartsgroei opofferen voor een betere toekomst noodzakelijk. Denk hierbij aan het instandhouden van dividendbelasting om te voorkomen dat er een race to the bottom begint binnen de EU. Denk hierbij aan het nemen van belangrijke maatregelen om CO2-uitstoot te reguleren ondanks economische kosten.
Daar kan ik me redelijk in vinden, maar wel met de kanttekening dat je echt niet moet onderschatten hoe veel verzuchting tot handelen vanuit eigen persoonlijkheid er aanwezig is in menselijke organisatie, en dus ook de politieke arena. Elke partij kent dat soort mensen, elke partij loopt er mee tegen de muur. Het is een beetje als het verwarren van focus van belang, waar gaat het om. De klant, of de verkoper. Het is een pijnlijk stuk problematiek in bestuur- en organisatiekunde. We hebben het hier gehad over "spelletjes" in de politieke arena. Mijn opmerking daarbij is dat vanuit mijn persoonlijke ervaring het merendeel daarvan oorsprong heeft juist in wil tot handelen puur vanuit eigen persoonlijkheid. Ik erken daarbij volledig dat bijbehorende problematiek tot stand kan komen omdat het gedrag botweg de ruimte krijgt.
Als opmerking bij je stellingen, ik heb al eens duidelijk gemaakt dat ik het neoliberalisme als marketing zie. Zoals ik het toen omschreef, het is gewoon een kerk geworden, net als elke andere. Daarmee zeg ik niet dat er geen ruimte is voor overtuigingen, idealen of visie, absoluut niet. Net als ieder ander mens heb ik die ook. Dat heeft bij ons allemaal een eigen oorsprong, en het is goed om overtuigingen te hebben.
Echter op het moment dat we hier organisatie op loslaten komt de discussie van gebruik en doel op tafel. Het is volstrekt normaal dat mensen met enigszins dezelfde overtuigingen elkaar opzoeken, net zoals het normaal is dat ze proberen anderen te overtuigen. Misschien is een redelijke vergelijking wel te vinden in de valstrik van religie versus geloof. Dat laatste is persoonlijk, individueel, kan gedeeld worden, maar heeft grenzen. Dat eerste is een domein van macht. Gedrag in zo'n domein wordt al heel snel heel anders.
Hoe cru ook, dat kent nut. Bijvoorbeeld om kracht te zetten achter een signaal. Bijvoorbeeld om problemen aan te pakken maar je moet het vereiste gewicht krijgen om dat te kunnen doen. Ik stel het te eenvoudig voor dan het is, maar ik neem aan dat we allemaal bekend zijn met concepten als samenwerking en organisatie.
Probleem is wel dat het nog steeds om menselijk gedrag gaat, en dus is er niet enkel zwart/wit, maar een hele hoop grijs - zogezegd. Het is een uitdaging van omgang, wanneer we die uitdaging niet consistent genoeg druk geven volgt ruimte voor op zijn best dat grijze.
De tweede opmerking volgt uit de eerste. Wanneer er een punt komt waarop je dermate hard hebt doorgeduwd om neusjes dezelfde kant uit te krijgen op basis van (gebruik van) geloof zit je ongeacht oorspronkelijke doelstellingen of validiteit daarvan met een probleem. Je schiet door omdat je afhankelijk bent geworden van dat geloof, en menselijk gedrag (dus ook opnieuw dat geloof) is besmettelijk.
Praktisch gesproken in context van jouw voorbeeld, dan slaag je er op gegeven moment niet langer in om te erkennen dat een idee niet per definitie nuttig hoeft te zijn omdat het gestoeld is op (gebruik van) geloof. Zo komt het bijvoorbeeld voor dat mensen maatregelen om CO
2-uitstoot te reguleren ondanks economische kosten niet langer als investering kunnen zien, en dus ook geen oog meer hebben voor onderzoek, planning en handelen om daar aan te verdienen.
Ik heb hierbij persoonlijkheid en ruggegraat door elkaar gehaald. Ik ben dat machtsspelletje meer dan zat. Ik wil een politicus aan de macht die opkomt voor idealen, die de status quo van de maatschappij durft te veranderen. Het is heel gemakkelijk om te observeren, uit te wisselen, een academische discussie te hebben. Maar dat is te abstract en onpersoonlijk om van ook maar enig praktisch nut te zijn. Dat geldt voor libertariers die economie als wetenschap de heilige graal vinden, maar ook voor "machtspartijen" die politicologie als heilige graal zien.
Ok, dat geeft mij een wat beter inzicht. Zo onbeleefd als het misschien is om dat met een wedervraag te beantwoorden, ben je dan niet meer op zoek naar iemand met een visie, waar je kan zien hoe de onderbouwing in elkaar zit en waar je het kan aangrijpen om dingen te doen?
Dat is best zeldzaam in onze geschiedenis. Door de bank genomen komt het met regelmaat voor, maar om de zoveel generaties op basis van afbraak van omstandigheden. Onder druk ontstaan niet enkel nieuwe dingen in de ketel, maar ook voeding daarvoor. Ja, dat kan twee kanten op gaan. Versnelling van afbraak, of vernieuwing van systematiek en verdeling. Dat eerste, nu ja het is bekend hoe dat afloopt. Het tweede is een opmaat naar een nieuwe cyclus, vanuit nieuwe visie, wat uiteindelijk tot vergelijkbaar drama komt te verwateren als bij de vorige. Maar, met nieuwe omstandigheden, andere ontwikkelingen, en als de visie genoeg constructieve voeding heeft ook groei en stabiliteit.
We zitten op zo'n punt van einde van een cyclus. Los van hoe we dan met dingen omgaan en wat we echt doen (zoals je aangaf, het moeras van status quo) zitten we dan met een opstapelen van blootstelling. Dat schept een negatieve associatie, nog los van de consequenties van status quo gedrag, zelfs los van het bewustzijn van spelletjes. We gaan dan het oude afwijzen, zoeken naar het nieuwe. Niets mis mee, maar wel een kwetsbare periode. Het kan immers slechts twee kanten op.
Ik kan heel goed het gevoel van zoeken naar het opschudden vanuit visie en handelen begrijpen. Trump is bijvoorbeeld als fenomeen een uiting van dat soort voedingsbodem, ter illustratie van de ingebouwde kwetsbaarheid. Mijn optiek is daarom dat een redelijk inzicht daarin niet slecht is.
Voor mij is dat niet hetzelfde als constant alles herkauwen in abstractie. Ik geef grif toe dat dit een teken van de tijd is. Ik erken ook volledig dat het in de weg zit van effectief een nieuwe visie uitwerken en daar schouders onder zetten. Ik maak voor mij onderscheid tussen het spreekwoordelijke "ff checken" en "kunnen we nog een onderzoek bestellen want tegen die tijd maakt het niets meer uit of ben ik al lang ergens anders".
[...]
Ik heb bitter weinig associatie. Ik ben niet actief in een politieke partij. Sterker nog, er is geen enkele politieke partij waarbinnen ik actief wil zijn. Ik heb wel gestemd (GL als je het wilt weten) maar ik associeer me met geen enkele partij. Ik heb mijn eigen gedachtegoed, mijn eigen ideeen over hoe ik de samenleving wil inrichten. Een gedetailleerde analyse over waarom ik denk zoals ik denk vind ik weinig interessant. Ik ga af op hoe politici handelen. Wat daaraan ten grondslag ligt, boeit me eigenlijk bar weinig. The proof is in the pudding. Ik acht Mark Rutte, als premier, verantwoordelijk voor het grote gedeelte aan wetgeving dat in de afgelopen jaren is doorgevoerd. Wetgeving die het leven voor veel mensen die ik ken moeilijker heeft gemaakt. Maar hij is niet de enige. Edith Schippers is heftzelfde verhaal. Pechtold idem. Buma: kijk eens hoe snel zijn perspectief op refererenda verschuift in nog geen jaar tijd. Samson: bedankt voor het opofferen van bijna alle linkse economische maatregelen aan Rutte. Als er al iets binnen de politiek is waarmee ik me associeer, is het niet in de 2e Kamer te vinden.
Daar lijkt mij niets mis mee. Sterker nog, het kunnen nemen van beslissingen op basis van eigen denken lijkt mij een groot goed. Je kent mijn standpunt in deze, een beetje gebruik van spiegel en inzicht dempt natuurlijke (en onnatuurlijke) kwetsbaarheden. Voor de een is dat meer een factor dan de ander. Misschien dat ik daar af en toe een beetje te ver in doorschiet, dat kan. Waarschijnlijk heeft dat voeten in de aarde van wat ik in termen van werk doe. En een beetje in zorg over ontwikkelingen, je signaleert met recht situaties waar zaken zijn doorgeschoten of helemaal scheef staan. Als we daar iets aan wensen te doen, dan moeten we daar naar handelen, maar als we daar alle energie bij verspillen omdat het niet aankomt is dat meer dan zonde.
CaptJackSparrow schreef op dinsdag 7 november 2017 @ 14:56:
[...]
Wat mij betreft mag het door Rutte verhullen van de herkomst van dat plannetje wel wat steviger aangepakt worden. Het is toch een klap in het gezicht van de democratische principes, die van 'open bestuur' en 'verantwoording afleggen' dat hij ijskoud geweigerd heeft op die vraag van Klaver te antwoorden? En dan druk ik me nog vrij tactvol uit.
Daar mag van mij op gehamerd blijven worden, en als het hard tegen hard gaat desnoods een motie van wantrouwen er tegenaan.
Voor mij is dat iets wat over de gehele linie consistent gedaan moet worden, los van situatie of onderwerp. Er zijn goede redenen waarom een lokaal bestuur ongeacht politieke samenstelling vaak vele malen dichter bij oplossingen en communicatie staat wanneer de mensen die er wonen de vinger aan de pols staan. Het belang staat dichter bij, en de afstand tot de bestuurder of politicus is kleiner. De problemen zijn ook meer hapklaar, en dus is het makkelijk de oplossing op te pakken.
Maar wie gaat daar op hameren? Voor de grote kranten / media die Nederland kent, met voet in publiek debat en onderzoek vraag ik me af of er markt is om elke dag weer aan de bel te trekken. Kijk naar de kwestie van de Paradise Papers. Geen NRC, geen Volkskrant, maar een kleine Trouw en een paywall afgesloten FD. Is er wel draagvlak om te hameren?
Of denk je dat op magische wijze de rest van de politieke arena gaat hameren als er geen druk op hen ligt om dat te doen?
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.
/u/324913/crop56a24cce05cd3_cropped.png?f=community)
:strip_icc():strip_exif()/u/331047/LogoFox.jpg?f=community)
:strip_icc():strip_exif()/u/8305/crop5bdf4dc21dfa0_cropped.jpeg?f=community)
:strip_icc():strip_exif()/u/25212/crop5bb715b4827b7_cropped.jpeg?f=community)
/u/9441/def.png?f=community)
/u/470671/elephant.png?f=community)
:strip_icc():strip_exif()/u/301255/crop5632215ae014a.jpeg?f=community)
:strip_icc():strip_exif()/u/6995/crop5778dcb1264b5_cropped.jpeg?f=community)
/u/73249/crop621645f964331.png?f=community)
:strip_icc():strip_exif()/u/291935/crop58e292b81413e.jpeg?f=community)
/u/544106/crop58cb9b9f786d0_cropped.png?f=community)
:strip_exif()/u/417802/crop563540b38fe2f_cropped.gif?f=community)
.
/u/24411/img.png?f=community)
" 
en juist de repressie van de VVD doet helemaal niks voor de veiligheid, preventie is veel belangrijker. /u/569555/crop65b56700cdbe9_cropped.png?f=community)
Dit topic is gesloten.