Dat is een beetje een dooddoener. Het gros van vestigingsklimaat is een zaak van lokale / regionale variabelen in combinatie met nationaal beleid voor handelsmissies, goede inzet van MinBuZa en een vinger aan de pols van infrastructuur. Wet- en regelgeving is eigenlijk slechts een relatief kleine component.
Voor koopkracht van burgers heeft beleid op nationaal niveau zeer zeker een impact, het is zelfs beheersend. Al is dat niet het enige, dit is ook een kansspel met perceptieproblematiek. "We moeten de broekriem aantrekken" (want er gaan een hoop kosten op consumptieve economie afgeschoven worden), resultaat: "oh jee, mensen schieten door in hun gedrag dus we hebben het erger gemaakt want we geloven (!) niet dat consumptief gedrag een grotere factor is dan van multinationals en banken afgeleide voet".
Ben voorzichtig met de vergelijking VK/NL in deze trouwens, de politieke dynamiek is onder de huidige omstandigheden volledig anders. Er is sprake van verlamming, zeker, maar voornamelijk onzekerheid ten aanzien van handelspositie. Daar zit best een verschil. Daarnaast, het VK heeft de grote uitloop en uitverkoop van sectorale afgeleide economische activiteit onder druk van supranationale economische activiteit al gehad. Deze situatie van "ja maar multinational A, B, C en D zetten ons onder druk" is juist een opmaat naar eenzelfde verloop. In het VK is deze situatie al iets van 20 jaar oud. Kijk wat er van hun voetafdruk over is, en kijk goed naar waar het uitermate selectieve nut nog ligt.
Niet zozeer bedreigen. Maar het is opmerkelijk geweest, in die periode lag de gebruikelijke lobby volledig stil. Tweede observatie, er was in die periode in België extreem weinig inzet van externe consultatie.
Enerzijds dus geen puntdruk van selectief belang met groot gewicht, anderzijds een normalisering van informatiestromen. Hier zitten twee cruciale conclusies.
RobinHood schreef op donderdag 9 november 2017 @ 13:19:
De Turkije-deal is het wegschuiven van problemen, lekker mensen laten wegrotten in mensonterende kampen, maar, wij zien het niet, dus probleem opgelost

Ohja, en de asielstroom richting Nederland was al ingestort voordat de Turkije-deal kwam, dankzij de gesloten grens van Griekenland richting de Balkan.
De Turkije-deal is een klassiek voorbeeld van het selectief blind zijn voor effecten. Je krijgt informatie van externe consultatie, je kijkt naar consequenties, je zit vast in de valstrik van vereist draagvlak voor vertegenwoordiging én in korte termijn denken.
Dus neem je beslissingen op basis van een niet correct punt in het verloop, een niet gecorrigeerd beeld voor een scheef belang zonder oog voor effecten. Dat maakt een Staat in geopolitiek opzicht chantabel, en een Regering politiek kwetsbaar.
Met menselijkheid, normen of waarden heeft dat veel minder te maken. Ja, belangrijk. Nee, niet relevant. Pijnlijke realiteit.
aicaramba schreef op donderdag 9 november 2017 @ 13:18:
Is dat nog steeds iets wat mensen geloven, dat stijgende huizenprijzen goed is voor huizenbezitters? Dat heeft de 'economisch groei' lobby toch goed voor elkaar, om mensen in die onzin te laten geloven.
Hogere belastingen, wil je naar een duurder huis is het verschil van de prijs ook procentueel meegestegen maar dan over een hoger bedrag, dus het verschil in prijs is gegroeid, betaal je meer overdrachtsbelasting, krijg je nóg hogere schulden.. Ja ok, je Loan to value wordt beter, maar de schulden in zijn algemeen worden gewoon hoger, wat niet echt een positief iets is..
Buiten de directe nadelen heb je nog de sociaal-economische nadelen.. Je krijgt steeds meer een tweesplitsing tussen mensen die al een huis hebben en die dus een huis kunnen blijven betalen.. en de mensen die geen huis hebben en ook niet meer kunnen betalen omdat de huizen over de linie duurder zijn.. Je krijgt een grotere economische kloof, daarmee ook een grotere sociale kloof, meer onvrede, destructiever stemgedrag, slechter functionerende samenleving.
Alles wat mensen te zien en te horen krijgen in die context is gericht op dat beeld en gevoel. Het is perceptie, maar het wordt genomen als realiteit ook al is die anders.
Ja, mensen geloven dat. Sterker nog, ze laten zich triggeren hier in. Als er ook maar iets is wat raakt - ongeacht of het slechts voor gevoel is - aan het idee dat de waarde van je huis niet magisch rustig stijgt dan geven mensen veel te vaak reflexief hun mandaat uit handen.
Huizenprijzen, überhaupt de vastgoedmarkten. waren ooit onderdeel van instrumentatie van Staat. Onderdeel van de toolboxen voor sociaal-economische ontwikkeling en stabiliteit. Tegenwoordig zit het in de gereedschapskoffer van partijpolitiek.
Ik kan het helaas niet zo snel vinden, een aantal weken geleden kwam iemand met een artikel uit de Correspondent voorbij hier, in relatie tot basis van politiek gedrag en visie vanuit het concept van angst. Dat artikel nam een ietwat andere invalshoek, maar raakte ook hier aan. Angst is nuttig voor gebruik. Maar wanneer er angst is verliest politiek als afgeleide visie.
defiant schreef op donderdag 9 november 2017 @ 13:26:
[...]
Plus dat stijgende huizenprijzen een signaal zijn van een gebrek aan huizen en mensen die willen starten onnodig op kosten jagen qua huurprijzen/koopprijzen, zeker in verstedelijkte gebieden. Geld dat deze groep niet kan steken in consumptie en sparen en dus de reële economie raakt en als afgeleide ook zorgt voor electorale onrust later.
En waar laten mensen die zoeken naar een dergelijke invulling van leven/wonen zich door triggeren? Schoolvoorbeeld van overname van instrumentatie conformistisch gedrag van overheid door partijpolitiek. Nu moet daar wel bij opgemerkt worden dat dit niet nieuw is in Nederland voor dit onderwerp. We mogen daarbij best eens kijken naar de rol van het CDA in de jaren voorafgaand aan de Val.
Schaarste maakt mensen voorspelbaar. Ze komen onder druk te staan. Emotie en perceptie die daar op volgen sluiten heel makkelijk aan bij marketing voor werving.
Daarnaast trekken hoge/stijgende huizenprijzen (buitenlandse) investeerders aan, waardoor geld uit arbeid wegvloeit richting de hogere klassen, waardoor de ongelijkheid nog verder toeneemt, of het buitenland.
Terwijl de traditionele Nederlandse hogere segmenten van vermogen juist in een diepe trend van externe diversificatie zitten. Kapitaalvlucht heet dit. Nu is dit voor Nederland beperkt in die zin dat het voornamelijk nog om statische vermogens gaat, dus niet geld wat rolt. Maar goed, een trend heeft een verloop.
Wat de nieuwe patronen van externe investeringen in woon- en vastgoedmarkten aangaat, vooralsnog is dat een redelijk geconcentreerd geo-economisch fenomeen. Maar het is niet onbekend. We kunnen heel goed kijken naar hoe verloop van dit soort ontwikkeling is elders, en wat de effecten daarvan op termijn zijn.
Segregatie is een absoluut zichtbaar effect. Maar dat neemt een beetje de aandacht weg van iets heel anders. Een Overheid wordt vanuit dit soort verschuivingen kwetsbaar voor externe beïnvloeding. Traditioneel gesproken kent Nederland relatief beperkte omstandigheden hiervan, schoolvoorbeelden zijn de oorspronkelijk Nederlandse multinationals en het Gasgebouw (dat laatste is al een flink stuk pijn op zich). Dit soort ontwikkeling introduceert een heel andere categorie van kwetsbaarheden waar Nederlandse politiek nul ervaring mee heeft. Hier kunnen we best vragen stellen aan het VK over hoe prettig of onprettig dat is.
[
Voor 73% gewijzigd door
Virtuozzo op 09-11-2017 14:14
]
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.