Cyberpope schreef op zondag 27 mei 2018 @ 09:11:
[...]
Ik zal de discussie na de post laten rusten omdat hij veel dieper gaat als de politiek. Maar wat jij eigenlijk hierboven zegt, is dat je het goed niet hoeft te, als het niet breed gedragen wordt als het goede? Het is geen plicht om de rest het niet als een plicht herkent? het is geen plicht als de ander het ook niet als een plicht ziet? (denkt aan het verhaal met de kiezer en geen kleren)
In mijn boekje is dat andersom. Je moet het goede doen (als je daar door rede en reflectie op uitkomt) ook als niemand het ziet en/of niet het als zodanig herkent. Sinds Kant hebben we al vastgesteld dat de mens geen speelbal van de natuur of natuurwetten is, maar hier (tot zeker hoogte) zijn eigen keuzes kan maken. En daarvoor ben je dan ook zelf verantwoordelijk. Ook als dat je opdracht niet is, het niet als zodanig herkend wordt of <vul maar een reden in>.
Nadeel is dat daarmee in zaken zoals dit de plicht om te handelen zwaarder wordt als je meer weet.
Dan staat het je vrij om andere keuzes te maken, maar dan is het een beetje zwak om achter drogredenen te verschuilen. En dat iets geen plicht is omdat het niet breed erkent wordt, is een drogreden.
Nee, dat is niet wat ik zeg. Dat idee komt voort uit associatie van symbool, niet uit mijn woorden. Ik merk louter op dat om een plicht gaat, maar dat die plicht vaak niet als dusdanig gezien of erkend wordt. Kant draait zich wel vaker om in zijn graf, de vroege 21e eeuw komt dicht in de buurt van zijn spreekwoordelijke wraak.
Wat jij omschrijft is wat geperverteerd is geworden tot de basis van het zelfredzaamheidsdenken trouwens. Dat heeft een heel andere wending genomen dan het oorspronkelijke concept van individuele verantwoordelijkheid. Maar ja, mensen en hun geloofsgedrag. Definities worden constant geherdefinieerd en voorzien van nieuwe of zelfs maar selectieve invulling. Zie "participatiemaatschappij".
Dat de invulling van een plicht zwaarder wordt naarmate er meer sprake is van vermogen dan wel aanwezigheid van bewustzijn is te makkelijk gesteld. Trek dit door en je komt uit bij de valstrik van noblesse oblige. Je laat op die manier heel erg veel buiten beeld en denken vallen.
Wat jij nu doet is gewoon een haakje zoeken om een doekje aan te hangen puur vanuit associatie. Je hebt nul inzicht in de situatie, nul zicht op omstandigheden, maar omdat de associatie er is en het perspectief vermeend anders neem je een standpunt in wat louter associatie en perspectief kan bevestigen.
Prima, wat jij wil, maar het is correct noch van toepassing.
[...]
Zou dat wellicht ook komen omdat de mensen die het spel wel snappen en op plekken zitten om invloed uit te oefenen er voor kiezen om het systeem te gebruiken of in elk geval hun mond er over te houden omdat het hun opdracht niet is en zich vooral blijven afvragen waarom mensen er niets tegen doen? Een beetje het omstander effect zeg maar.
Alsof aanwezigheid van bewustzijn en vermogen op punten op magische wijze in staat is om zelfstandig systemen te herscheppen. Gelukkig is het niet zo simpel, want er is ook een andere kant bij die medaille, van drempels tot oneigenlijk gericht gebruik.
Het is makkelijk om dat soort aannames te maken. Realistisch is het niet. Denk bijvoorbeeld aan de uitdaging van bestuurlijke inertie. Een ambtenaar die het spel snapt en voorzien is van informatie om een positieve impuls te geven is niet zomaar in staat om ook gewicht uit te oefenen. Hij zal medestanders nodig hebben, er zal een voedingsbodem nodig zijn, de timing moet aansluiten bij talloze variabelen van vereisten - of de ambtenaar zet gewoon door en zal afbranden, of afgerekend worden. Het is maar iets om over na te denken. Een individu is niets in die interactie behoudens beslissingspunt. Toepassing daarvan voor effectief nut is heel erg conditioneel. Het zijn de processen van interacties die momentum geven, om maar een enkel aspect te benoemen.
Enfin, het is de valstrik van competentie, in zekere zin. Het idee dat vanuit (gestelde, vermeende) aanwezigheid van XYZ dit op vanzelfsprekende wijze ongeacht condities en ontwikkelingen nuttige en positieve impact heeft. Dat zou mooi zijn. Maar het is zo eenvoudig niet. Verandering is de enige constante, er is altijd toepassing van invloed, maar het zijn processen, geen acties van puntdruk. Er zijn geen knopjes, de kaders zijn niet binair.
Natuurlijk zijn er mensen die het spel begrijpen, die de ruimte zien, die er misbruik van maken. Dat zal niet als een verrassing komen. Er zijn er die voor het vreten zo een dynamiek induiken. Er zijn er ook die slimmer zijn en van buiten een dynamiek werken om invloed op termijn uit te oefenen. Veel gevaarlijker. Maar ja, welkom bij de mensheid, dit is ook onderdeel daarvan.
Natuurlijk zijn er ook mensen die andere keuzes maken. Vaak genoeg werken die hard om vanuit of voor invloed grenzen te stellen, systemen aan te passen of wat dan ook. Breed spectrum van menselijk gedrag. Vaak genoeg ook gewoon niet. Pak het fenomeen van bestuurlijke blindheid. Volstrekt verklaarbaar, iets heel anders dan zo'n omstander effect, maar het is er wel. Daarbij, spel zien en begrijpen wil niet zeggen dat er ook sprake is van bewustzijn van correlatie met participatie als fundament van functionaliteit van bestel. Dat idee rust op aannames die niet vanzelfsprekend of zelfs maar realistisch zijn. Er zijn meer vormen van blindheid in termen van zowel bestuurskunde als gedragspsychologie dan ons door de bank genomen uitkomt. Maar ja, de kwast met teer heh.
Maar dat idee van "hun opdracht niet", het komt meer over als subtiliteit van sneer ten koste van discussie dan iets anders. Het is makkelijk om met de vinger te wijzen, om al die situaties van individu en organisatie te beoordelen op één lijn van principe en overtuiging. Dat mag. Maar praktisch is het niet. Nuttig ook niet. Dat zijn gewoon opzetjes naar "jantje moet bloeden want". Wat voegt dat toe, veel afleiding van de vragen die er nog steeds liggen.
incaz schreef op zondag 27 mei 2018 @ 10:16:
[...]

Dan had 'ie f*cking ergens voor moeten gaan staan in de tijd voor de verkiezingen. Had met de PvdA werkelijk het eerlijke verhaal uitgedragen - maar dan zonder lijdzaam mee te gaan in het neoliberale afbraakbeleid van de VVD. Had dan je partijgenoten gesteund toen ze voor de vrije artsenkeuze en tegen het plannetje van Schippers stemde...

Is een PvdA daar nog wel toe in staat? Of voegt het een impuls toe aan de linkse / progressieve dynamiek van interne verdeel & heers. Dat is best een punt van aandacht. Verschillende groepen kunnen best affiniteit delen, maar wanneer de voedingsbodem gedeeld wordt is er logischerwijze meer interne stress van concurrentie dan van natuurlijk vermogen tot concurrentie met andere vijvers (of verkrijgen van toegang tot).
Dat er sprake is van externe focus op spreekwoordelijk verdeel & heers, daar ben ik het volledig mee eens. Dat is de discussie van het vissen in elkaars eigen vijver terwijl degene die dat stimuleert zo de zee heeft / krijgt.
Sinds Kok is de PvdA consistent meegegaan in het technocratisch en neoliberaal gestoelde denken ten aanzien van collectieve ontwikkeling. Zeker, vaak vanuit partijkern terwijl leden / verkozenen andere invulling zochten, maar er is sprake van een patroon. Bos correspondeerde aan dat patroon. Hoe men bij de academische kringen van PvdA tot het idee kwam dat neoklassiek fundament voor economische wetenschap preferent was is iets wat volledig haaks stond op ideologische wortels. Toch kreeg het een enorme push van netwerkondersteuning. Mij trof het handelen van Bos niet als vreemd, in die zin van afwijkend ten aanzien van de partijlijn. Historisch verklaarbaar, maar dat neemt niet weg dat het niet zonder uiteindelijke consequenties is. Dat is ook gebleken.
Had Bos anders kunnen handelen? In theorie ja. Had dit andere effecten gegeven? Ja, ik denk dat we dat wel mogen zeggen. De vraag "waarom dan niet" van toen is pijnlijk genoeg nog steeds exact dezelfde post-mortem als die van de vorige verkiezingen. Daar zit dus ook een zeker patroon. Op gegeven moment legt dat de vraag op tafel of dat nog wel productief kan zijn, daar komt de discussie binnen PvdA van opheffing vandaan.
Maar het zijn en blijven dit soort valkuilen die in de vijver voor effecten van verdeel en heers zorgen. Dit is wat ik mij soms afvraag bij observaties ten aanzien van de verschillende politieke scholen van denken en organisatie. Wat is de meerwaarde van verwante interne concurrentie wanneer er sprake is van overwicht van een andere school. Ik zie mogelijke perspectieven van persoonlijke voorkeur, ideologie, principes en zo meer. Maar het netto-effect is nog steeds een op de vijver gerichte blik - dus een kwetsbaarheid voor externe toepassing van verdeel en heers.
Daarbij moet wel opgemerkt worden dat binnen de vijver van links en progressief er tegenwoordig een partij lijkt te zijn die zich op zijn minst vragen stelt ten aanzien van die verhoudingen en kwetsbaarheden. Maar dat is niet een PvdA. Die richt zich op herstel, en dat is prima, maar nog steeds op basis van traditioneel overzicht van kringen in die vijver. Ook prima, maar dat is ook niet zonder consequenties.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.