FunkyTrip schreef op donderdag 8 maart 2018 @ 14:07:
[...]
Ik vind dat hele reintegratie/fraude bestrijding veel te veel geld kosten. Er is nu eenmaal een klein deel van de bevolking dat gewoon datgene mist dat nodig is om stabiel een baan te hebben/houden en/of door omstandigheden gewoon niet meer aan de bak gaat komen. Geef die lekker genoeg geld om normaal te kunnen leven en dat bespaart zo miljoenen. Dat aantal gaat echt niet toenemen. Waarom een miljoen uitgeven om 1 persoon aan het werk te krijgen? Waanzin.
Geef dat geld uit om aan de top fraude te bestrijden. Dat levert miljoenen op.
Al dat beleid van werk/leerplicht, re-integratie en zo meer, dat is helemaal niet bedoeld om onderdelen van beroepsbevolking aan een baan te helpen, of te stimuleren richting gedrag van zelfredzaamheid. Drie opmerkingen.
Als eerste, dit is een markt. Laten we daar gewoon heel eerlijk over zijn. Het is een markt van grote belangen. Of we het nu hebben over druk op prijs van arbeid in rekenmodellen, de politieke munt in achterkamers voor gunning/verdeling van werving, de economische activiteit van Instellingen of het politieke smeergeld van lokaal/regionaal bestuur (ooit al eens een wethouder gevonden die niet in zijn loopbaan een functie krijgt / investeerder wordt in re-integratiebureau's?).
Ten tweede, dit is instrumentatie van conformistisch gedrag. Het is gewoon heel eenvoudig bankieren op de impuls om in het bootje te blijven en je daar beter bij te kunnen voelen dan degene die in het water dobbert. Dit klinkt misschien bruut, in zekere zin is dat ook zo. Maar dit is wat het is. Mensen vinden dit prachtig, ze geloven graag, en als ze dan ook nog iets zien wat niet in het doosje zit, dan geven ze ook nog graag mandaat daarvoor.
Als derde, dit was inderdaad ooit anders. Er was een tijd waarin links / progressieve segmenten van politiek ruimte kregen om zich blind vast te bijten in dit soort kleine kamer discussies. Dat begon ooit in een heel andere tijd, een periode waarin er sprake was van externe concurrentiedruk - de Koude Oorlog. Begin jaren '80 vorige eeuw kwam de eerste kunstmatige krimp, waarop de deken van technocratie en "het moet wel zo" de rest deed. In oppositie zat men vast in symboliek van beleid, in coalitie zat men als links/progressief vast in dat stramien. Wim Kok heeft jaren na zijn wakker worden daar eens een boekje over opengedaan, met diep gevoel van schaamte voor de blindheid. Tja, de prijs van mee mogen doen en een grote jongen zijn. Politici zijn ook gewoon mensen. Partijen zijn ook maar gewoon verenigingen.
Al meer dan dertig jaar zijn dit soort debatten iets van louter detail en symbool, van kruimels en afleidingen. De lijn zet zich ondanks die debatten consistent voort.
defiant schreef op donderdag 8 maart 2018 @ 14:25:
[...]
Het VK kent inmiddels de Brexit, niet bepaald uit een uitkomst die gunstig is voor het kapitaal en de VS heeft inmiddels een president die de deur naar een handelsoorlog heeft opgezet. Dat soort ontwikkelingen zou ik zelf nou niet echt scharen onder de noemer beheersbaar. Het spel is beheersbaar als je het zelf bepaald, maar als een andere partij dezelfde middelen beter en effectiever inzet is een machtsovername een groter risico, aangezien alle mechanismen voor tegenkracht door hunzelf al onschadelijk zijn gemaakt.
Verder is het mijn overtuiging dat systeemrisico's door gevestigde krachten nogal onderschat worden, niet alleen het klimaat en automatisering, maar ook energie en agricultuur zijn elementen met een negatieve outlook die verregaande gevolgen kunnen hebben voor de stabiliteit van het systeem. Veel mensen zijn 2008 alweer vergeten, maar bijvoorbeeld
het einde van schaliegas boom in de VS zal ongunstig zijn voor de beschikbaarheid van energie (niet als prijs).
Een systeem dat drijft op kapitaal stromen aan de top is in grote mate afhankelijk van globalisering en export, aangezien de eigen bevolking de middelen niet meer heeft om het te ondersteunen. Een energy crunch of incidenten met klimaatverandering (droogte/overstromingen/stormschade/etc) zal juist dat systeem hard treffen.
Brexit was een breekpunt van externe oorsprong, in het VK zag men het niet aankomen. Dat heeft menige stok in menig wiel gezet, maar de lijn zet ondanks Brexit consistent door. Wat de VS en handelsoorlog aangaat, zie het VS topic voor mijn reactie daar. Afbraak en segregatie lonen zich ongeacht uitkomst.
Je punt van systeemrisico's is correct, meer dan je wellicht zelfs denkt. Dat is een kwestie van cyclische aard van algemene ontwikkeling van sociaal-economische dynamiek. We zitten op een punt van einde aan gevestigde systemische cycli, er komt hoe dan ook een volgende, derhalve diepe keuzes ten aanzien van de vraag van investeren in scheppen van nieuwe systemen en modellen, versus vasthouden aan wat hoe dan ook krimpt en bankieren op de volgende crash. En dan louter nog kunnen volgen omdat elders de investeringen wel gedaan zijn.
Die systeemrisico's kunnen veel meer effect hebben dan de spreekwoordelijke stok door het wiel. Vraag is wel in welke mate en op welke wijze dat kan uitspelen op wat beoogd wordt zich te ontwikkelen als gesegregeerde lagen van economie. Kapitaalmarkten zijn inderdaad afhankelijk van toegang en verdeling, maar het zijn geen systemen meer die nog grote voet hebben in reële economie. Ik sprak laatst met een kennisje die druk bezig is met puntenspelletjes als SVP in Frankfurt bij een Nederlandse bank, de enige zorg daar voor strategisch beleid is om meer voet in die kapitaalstromen te krijgen, en de voetafdruk in reële economie om te vormen in iets wat je als het equivalent van toxische kredieten kunt verhandelen.
Ik denk dat het meer zorgwekkend is dat in Nederland het idee van systemische risico's en conflagratie als instrument van winst en beheersing zich aan het nestelen is. Af en toe krijg je dingen mee en dan is het net alsof ik ineens in oudere tijden met de GS lobbyist aan tafel zit.
No such thing as a bad crash.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.