Amphiebietje schreef op woensdag 9 augustus 2017 @ 10:53:
[...]
Beter lezen. Nergens heb ik geschreven dat Trump als enige verantwoordelijk is voor de ontwikkeling van het Noord Koreaanse nucleaire programma, alleen dat zijn extreme opstelling de huidige situatie behoorlijk in de hand heeft gewerkt.
Interessant opiniestuk in The Guardian:
https://www.theguardian.c...ar-with-north-korea-china
Eerlijk gezegd krijg ik bij sommige posts hierzo de indruk dat sommige mensen iets te veel films hebben gekeken waar de
Evil Overlord net voordat de Helden hem tot moes slaan even aankondigt Plaats X plat te gaan gooien, en vervolgens denken dat de echte wereld ook zo werkt

. De Westerse visie van sommigen is behoorlijk naief te noemen, en het is ook nogal irrealistisch om aan te nemen dat China de VS zomaar zal volgen in haar aanpak van Noord Korea. Het gelinkte stuk gaat hier op in (en ik zie graag de reactie van Virtuozzo hierop).
En dan is er natuurlijk nog de eigenlijke situatie, die ik kortweg als volgt kan beschrijven: Aan de ene zijde een mededogenloos dictatoriaal doch logisch acterend regiem, aan de andere kant een egocentrische megalomaan die niet in wetenschap (en dus logica) geloofd gesteund door een religieus extremistische partij waarvan de voorman gelooft dat de aarde door God gegeven is en opgebruikt kan worden. De een heeft wat kernwapens, de ander genoeg om de planeet een paar keer volledig te verwoesten. Welke van de twee boezemt meer vertrouwen in?

Zeker niet de persoon die zonodig per Tweet een nucleaire aanval zal aankondigen...
Realpolitik. De VS zitten al op een weg naar einde van hun huidige status in het huidige mondiale bestel. Trump is geen constructieve factor daarin. En dan wordt hij ook nog eens gedragen dan wel gevoed door spreekwoordelijke krachten - intern én extern - die de afbraak daarvan willen bespoedigen om naar voorbeeld van 18/19e eeuwse dynamiek de reconstructie te beheersen. Zonder de afhankelijkheden daarvan te kunnen zekeren, destructief en naïef dus, maar dat is een ander topic.
China in die scenario's hoeft niets te doen. Vrijwel elk scenario van potentieel op basis van de huidige lijnen van ontwikkeling voorziet in het ontstaan van geopolitieke ruimte voor hen, ten koste van de VS (en dus Europa, vanuit afhankelijkheid van het huidige mondiale bestel). In die scenario's zitten China en de VS dieper aan elkaar verbonden dan ze beiden willen.
Dat wil niet zeggen dat bij deze of gene escalatie China niet getroffen kan worden door consequenties of effecten. Afhankelijk van welk balletje gaat rollen zijn er genoeg situaties en omstandigheden waarin China zal moeten ageren, op manieren die hen niet echt baten. Maar goed, zelfs die situaties zijn een kwestie van kostenbeheersing in het kader van het grotere plaatje.
De VS is hoe dan ook de verliezer. China kan dat ook zijn, maar minder. Behoudens dan wanneer men de invloed op het NK militaire establishment verliest. Daar zitten wel zaken om in het oog te houden. De huidige leider daar is niet enkel opvallend pro-actief, hij is nog steeds consistent bezig om de rangen binnen dat establishment te zuiveren. Met andere woorden: de invloed van China is aan het afnemen, en zal zich binnen niet al te lange tijd beperken tot economische instrumentatie. Die is best beperkt, we hebben het dan over energie en mensen (ja, best de moeite waard om eens onder de loep te leggen hoeveel NK binnen weet te halen met het leveren van human resources aan landen in meer dan de eigen regio).
Even bot gesteld, voor China is het een kwestie van afwegen welke weg van langere termijn visie minder kosten versus meer baten geeft. Zoals het nu uitziet helpen Trump en de drijvende krachten daarachter de VS meer de spreekwoordelijke soep in dan welke crisis met NK ook. Dat stelt Beijing wel voor het scenario van een schurkenstaat naast de deur, waar in mondiale diplomatie en internationale betrekkingen juist in die zones waar China voet aan de grond zoekt in toenemende mate op wordt aangekeken. Loss of face, loss of soft power. Voor China uitermate relevant.
Er zijn opties voor de VS om China als neutraliserende kracht voor stabilisering in te zetten. Ook China heeft daar belangen bij, en het is nou niet zo dat een crisis nodig is om de VS onderuit te halen. Maar goed, ongeacht het willen, de VS is niet langer daar toe in staat. Trump heeft het State Department vrijwel volledig geneutraliseerd. De VS heeft enorm ingeboet in zowel diplomatiek bereik als zogeheten soft power. De beschikbaarheid van ervaring en inzicht is in luttele maanden geïmplodeerd. De secties van State en andere instellingen met netwerken en toegang zijn vleugellam gemaakt in de bewuste afwezigheid van leiderschap, mandaat en middelen. Trump stelde dat hij het zonder "those people with bad friends" kon doen.
Er zijn opties voor China om de VS als stabiliserende kracht in te zetten. Maar dat is niet aantrekkelijk, aangezien China zelf er nog lang niet uit is welke interne krachten dominant zullen zijn. Ook daar zit een strijd van isolationisme en imperialisme, van oudere vormen van denken en progressiviteit van perspectief. Het kan nog wel een generatie duren voordat ze daar uit komen. Tot die tijd is het perspectief van China op de VS niet ruim genoeg om een dergelijke optie aantrekkelijk te maken.
Als ik zo vrij mag zijn, dit is nu eigenlijk één van die scenario's waar iedereen geen ruimte zou moeten mogen laten voor stabilisatie van een schurkenstaat met nucleaire capabiliteit. Al was het enkel maar omdat het altijd een geopolitieke precedent is, een enabler van destabilisatie in andere zones. Ik heb het dan nog niet eens over de aard van de industrie van politiek, wapens en macht. Die exporteert altijd. Een nog grotere stimulus van destabilisatie elders aldus.
Als we dus heel nuchter wensen te zijn, dan hadden we in NK al lang en breed collectief als rest van de wereld met gevoel voor stabiliteit en nuttige ontwikkeling in moeten grijpen ongeacht lokale consequenties. Maar dit is een arena van macht. De huidige leider van NK begrijpt dat vooralsnog beter dan de leiders van China, en dat is verontrustend. Als je het tempo van interacties in die arena op een lijn zet, dan valt op dat noch de VS noch China echt goed zien hoe slim men daar bezig is met het beheersen van de ontwikkeling. Redelijke kans dus dat beiden op gegeven moment met hoofdpijn wakker worden.
Dat zal niet van vandaag op morgen zijn. Absoluut niet. Tijd dus voor China om haar belangen te wegen, en intern een consensus dan wel compromis te vormen tussen oud en nieuw. Men verliest immers beheersing, en zelfs de reactionairen daar die de VS van haar troon willen stoten ten gunste van een nieuwe mondiale Han gedomineerde dynamiek begrijpen dat een eigen confrontatie met een niet langer beheersbare schurkenstaat maar al te makkelijk hen precies als dat vijandsbeeld van de VS zal laten worden.
Waar het aankomt op Noord Korea is iedereen naïef. Iedereen. Al veertig jaar lang houden ze consistent vriend en vijand voor het lapje, doen consistent hun eigen ding, bouwen consistent hun vereisten voor doelstellingen op, consistent ten koste van zowel vriend als vijand. NK is een pijnlijk experiment in social engineering wat juist vanwege de grondslagen daarvan hiertoe in staat is. Zoals een goede (Chinese) kennis het uit wist te drukken: "Noord Korea is een kanker waarvan blijkt dat het niet te bestrijden is, maar niemand durft het mes te pakken om het er uit te snijden. Maar wie kan dat zonder gezichtsverlies. Je zou een gek moeten zijn om het te doen." Eigenlijk best goed omschreven in zijn subtiliteit dit.
Naïef? West of Oost, iedereen.
Dr. Strangelove schreef op woensdag 9 augustus 2017 @ 11:00:
[...]
Daar ben ik het niet mee eens. Een afbraak van het MAD principe, wat dichtbij komt door deze situatie, is in niemands belang.
Ik kan accepteren dat Trump te stom of te arrogant is om daarom te malen. Maar ik weiger te geloven dat het gehele Huis of zelfs zijn staf daarin meegaat. Het is heel duidelijk te zien dat Trump niet op een lijn zit met Tillerson en Mattis. Er komt een moment dat men hem zat is en denk dat dat moment hard naderbij komt.
MAD bestaat al heel lang niet meer. Het is al twee decennia geen kwestie meer van pariteit in modellen of toepassingen. We geven het echter niet graag toe. MAD is dood. Dit is echter veel meer een zaak van perceptieproblematiek dan van realpolitik, omdat de modellen zoals tegenwoordig van toepassing binair zijn ongeacht hoge kosten voor conflictpartijen. Meer specifiek: geen leider overleeft dat soort scenario's, daar wringt de echte schoen.
Waar deze lijn van ontwikkeling om gaat is functionaliteit van het stelsel van internationale betrekkingen als fundament voor stabiliteit, meer specifiek de beheersing over partijen / staten die niet meedoen met dat systeem dan wel zich er op perverse wijze mee voeden of het willen schaden dan wel vervangen door iets anders. Een gecompliceerde situatie. NK als nucleaire mogendheid met ICBM capabiliteit doet menige deur dicht en versterkt menige trend waar elke partij, binnen en buiten het systeem, zich bij af moet vragen wat het nut is op welke termijn. Én hoe dat de vereiste stabiliteit voor eigen functionaliteit doet beïnvloeden. Bij die mogelijke deuren is dat er niet met rol voor rechtsorde, verdragen of common sense. Daarom dat ze bij Chatham House het potentieel van NK als catalyst voor historische revisie noemen. Een terugkeer naar de dynamiek van de 18e / vroege 19e eeuw waar de militaire component een verlengde arm is van de economische component als sturend voor de politieke component.
Wat je tweede punt aangaat, onderschat nooit het vermogen van mensen tot geloven en blindheid. Het presidentschap van Trump is één groot studieboek van dit soort kwetsbaarheden van menselijk gedrag. Onze geschiedenis toont feilloos aan dat juist dit altijd het fundament van escalatie zonder oog voor effecten is. En dan treedt een opvallend soort groepsgedrag op.
Maar daar komt die schoen weer, de enablers van Trump - die zitten buiten die politieke dynamiek - hebben geen belang bij een dergelijke escalatie tenzij het à la het oude draaiboek van sinking the Maine is. En dat vereist een vermogen tot beheersing én beheersbaarheid wat niet aanwezig is. Zij zullen Trump niet toestaan om door te slaan op dit soort manieren. En laten we eerlijk zijn, Trump is makkelijk te triggeren, maar dat maakt het ook net zo makkelijk om hem een richting uit te sturen waar niets is.
[
Voor 27% gewijzigd door
Virtuozzo op 09-08-2017 11:35
]
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.