Naar Oostenrijk en weer terug, deel 2
Na een paar dagen op de lange latten in de sneeuw gespeeld te hebben was het tijd voor de terugreis (inmiddels 2 weken geleden). In Oostenrijk zelf had ik beperkt gereden en niet geladen. Ik had nog 50% accu capaciteit over. De strategie was om de eerste Duitse snellader te pakken net over de grens en vervolgens elke keer tijdens het laden de volgende laadstop te bepalen. Dit ook omdat we rond het vriespunt zouden vertrekken, maar het die dag plaatselijk tot 19 graden kon oplopen in Duitsland. Ik had nog geen ervaring met wat het verschil in temperatuur zou betekenen voor de range. We vertrokken om 05.30 uur. Als het wat zou tegenzitten, dan kwamen we alsnog op een acceptabele tijd thuis. De dag erna moest er tenslotte weer gewerkt worden.
Met een koude accu en het e.e.a. aan hoogtemeters wat overwonnen moest worden zag ik de kilometers op de GOM sneller verdampen dan ik had gehoopt en ik wenste dat ik met een volle accu was vertrokken. Maar goed, de snelheid wat naar beneden bijstellen en maar hopen dat de laadpaal zonder problemen zou werken. De laadpaal werkte prima en dat zorgde voor enige opluchting. We reden München voorbij, hadden wederom een succesvolle pitstop en kwamen bij de volgende snellader aan ergens onder Neurenberg. Helaas, de lader stond in storing. En omdat je met je Nederlandse mobiele abonnement geen Duits 0800-nummer kunt bellen zat er niks anders op dan de volgende snellader op te zoeken. De ChargeMap app werd opgestart voor het B-plan. De volgende snellader op de route was vlot gevonden. Maar ja, daar zouden we aankomen met hooguit nog 10km bereik in de accu. En als je naast een niet werkende snelladers staat, dan kruip er toch iets in je hoofd van ‘en wat als de volgende snellader het ook niet doet’. Als het B-plan niet zou werken, dan hadden we te weinig range over om een C-plan in werking te stellen. We durfden het niet aan. Terug naar de tekentafel voor een beter plan. Het nieuwe plan was om 5km van de route af te wijken naar een snellader bij een autodealer op een bedrijventerrein. Pasje ervoor houden, blieb. Gewenste lader selecteren, check. Kabel aansluiten, done. Wachten, wachten en constateren dat het laadproces niet wil starten. De boel nog een keer loskoppelen en het proces herhalen. Tevergeefs. De AC lader werkte wel, dus die uit nood maar aangesloten. Het was zondag en de dealer was gesloten, dus was het een kwestie van de opties nog eens doornemen. De snellader op de route net voorbij Neurenberg gaf nog steeds hetzelfde ‘wat als die ook niet werkt’ dilemma. We besloten om 10km terug richting München te rijden naar de snellader tegenover de niet werkende snellader. Konden we er laden, dan was er kort daarna een op-/afrit waardoor we weer vlot richting Neurenberg konden. Stel we konden er niet laden, dan zat er nog 20km verder richting München een Autohof met 4 snelladers. Toen we de snellader in het oog kregen zag ik een BMW i3 staan. Zucht, dat betekende waarschijnlijk wachten tot die klaar zou zijn met laden. De auto ernaast geparkeerd en uitgestapt. De BMW eigenaar stond beteuterd naar het scherm van de snellader te kijken. Ik had aan een half blik genoeg … storing. Op naar het noodplan van het noodplan van het noodplan. Op het Autohof met de 4 snelladers was het aangenaam laden. Ik denk dat we minimaal anderhalf uur kwijt zijn geweest en 50km hebben omgereden vanwege 3 niet werkende snelladers op rij.
Toen ik bij de volgende laadstop bij een gratis snellader stond te laden kwam de BMW i3 aangereden die ik eerder bij de niet werkende laadpaal was tegengekomen. Leuk praatje mee gehad over elektrisch rijden in het algemeen en specifieker over zijn i3 en mijn Ionic Electric. Het was een drukke zondag op de weg met veel terugkerende vakantieganger. Bij één van de volgende stops werd de snellader helaas bezet gehouden door een NL ICE. De parkeerplaats naast de snellader was ook bezet. In beide gevallen was de bestuurder niet te bekennen. Dan maar even in het zonnetje op bankje in de wachtstand. Op een gegeven moment kwam de plek naast de snellader vrij. Achteruit insteken en net voldoende dichtbij kunnen komen om de laadkabel aan te sluiten. Ook hier weer een EV praatje met een Duitser die zijn camper had laten ombouwen tot een EV met een acceradius van circa 200km. Toen de laadpaalbezetter bij zijn auto terugkwam heb ik hem vriendelijk aangesproken. Ik kreeg een lullige reactie terug. Ik had het min of meer al verwacht van iemand die er geen moeite mee heeft zijn ICE voor een snellader te zetten. Het koste ons circa 20 minuten extra reistijd. Na een aantal succesvolle laadstops koersten we af op onze laatste laadstop in Duitsland. Hier liepen we voor de 2e keer tijdens de reis aan tegen een ICE die de snellader blokkeerde. Het was inmiddels avond, donker en een stuk frisser, dus zin om te wachten hadden we niet. Het B-plan lag al klaar en dus reden we direct door. Het B-plan was een Allego snellader bij een kantoorlocatie van Allego in Erkrath. Het was een paar kilometer van de snelweg af, net buiten een dorp. Een oude voormalige watermolen/papierfabriek was met behoud van de oude stijl omgevormd tot bedrijvenverzamelgebouw. Een prima locatie om tijdens het laden even rond te neuzen. Al met al had de Duitser die de snellader blokkeerde ons weer een minuut of 20 extra reistijd gekost. Met voldoende bereik in de accu om een Fastned locatie net over de grens te halen werd het nog even fijn ouderwets Autobahn knallen. Het laden bij Fastned voelde als thuis komen. 16,5 uur nadat we uit Oostenrijk vertrokken kwamen we thuis aan. Een reisduur van 14 uur was haalbaar geweest als er niks had tegen gezeten.
Binnenkort deel 3 over de ervaringen met de auto en de verdere overdenkingen.
Hyundai Ioniq 5 Project 45