The Zep Man schreef op donderdag 17 oktober 2024 @ 13:28:
[...]
Onder (realistische) "ideale" omstandigheden kan zoiets of zelfs meer: ieder fulltime werken via 4x9 over vier dagen voor gecombineerd 72 uur, en kind(eren) drie dagen per week in opvang. Maar dat is onder ideale omstandigheden. Het werk van iedere ouder moet dat toestaan, er moeten geen gezinssituaties zijn die meer tijd vereisen, de opvang moet erop aan kunnen sluiten, etc. Thuiswerken kan het e.e.a. mitigeren, maar als mitigatie is dat slechts een lapmiddel, niet structureel.
Om dat "ideale" scenario (zoveel mogelijk gewerkte uren) te bewerkstelligen is meer maatschappelijke ondersteuning en bescherming nodig als dat nu beschikbaar is. Ook moet afgevraagd worden of dit wel wenselijk is, en of het echt winst oplevert. Levert zoveel ondersteuning maatschappelijk meer op als dat het maatschappelijk kost?
Ik denk dat er veel verborgen "kosten" zitten in het verminderde welzijn door het meer drukke leven wat we nu hebben.
Het oude sprookje was dat de man na een dag thuis kwam en aan tafel aan kon schuiven, want de vrouw had de kinderen opgehaald en bezig gehouden en gekookt. Daarna kon hij op de bank ploffen met zijn pantoffels aan want het huishouden was ook al gedaan. Als je ECHT nog wat energie over had gaf je je kinderen ook nog wat aandacht.
Tegenwoordig ben je klaar met je werk, kun je naar de opvang sjeezen om de kids op te halen... vervolgens gaat er een diepvriespizza de oven in want de vrouw heeft vandaag een late dienst in de zorg, en komt pas om 23u thuis. Om 18.00 zijn alle mondjes gevoed, gaan de kids achter de tv, en ruim je gauw de tafel af, want om 19.30 moeten ze al weer naar bed.
Misschien dat je nog even wat op kunt ruimen of schoon kunt maken, maar waarschijnlijker is dat je als een zombie op de bank ploft.
Om 23u komt vrouwlief thuis, vol van verhalen van haar werkdag... maar jij wilt naar bed want om 7u gaat de wekker weer, en anders kom je niet aan je 8 uur slaap. Je geeft haar een kus, en gaat ongezellig alleen naar bed... zij kan nog niet slapen omdat ze nog vol van indrukken zit van haar werkdag.
Om 1u 's nachts komt ze ook naar bed, en op het moment dat ze in bed stapt wordt je wakker van de beweging... k**... gebroken nacht.
Om 7u gaat zachtjes de wekker, zij blijft (terecht) nog liggen, maar wordt wel al half wakker. De kids moeten uit hun nest getrommeld worden, brood moet klaargemaakt worden. Met wat gehaast zitten ze net op tijd in de bakfiets (want we zijn hip en ecologische GroenLinks stemmers) om ze naar de opvang te brengen. Die zorgen wel dat ze om half-negen op school komen. Nu weer naar het werk... dadelijk stiekem onder werktijd de garage bellen, want de auto moet voor de beurt. Hopelijk hebben ze tijd op een van de dagen dat geen van jullie beide de auto nodig heeft.
Maak van bovenstaande maar je eigen variant.
Maar het punt is dat door het tweeverdiener-model we in een ander levensritme terecht tekomen zijn: minder ruimte, en meer leven op de agenda. Nog steeds is er (onbetaald) werk dat rondom het huis moet gebeuren (e.g. zorg voor kinderen, huishouden, klussen) en dat komt in het gedrang door het drukkere ritme... of het gaat ten koste van het welzijn.
Voordat ik weggezet word als een ouderwetse zak die lekker met de pantoffels aan op de bank wil ploffen na mijn werk: ik ben echt wel een voorstander van arbeidsparticipatie van vrouwen (en mannen die het huishouden doen) omdat het mensen minder afhankelijk maakt en een andere bron van voldoening geeft.
De oplossing zit naar mijn mening meer in de vierdaagse werkweek (of in ieder geval 32u als voltijd te bestempelen). Dan trek je de lonen van de halftijds-werker omhoog en komt dichter bij het voltijdloon te liggen. Ook komt een 5x6u-werkritme dan in zicht zonder daar financieel veel op achteruit te gaan, waardoor huishoud- en zorgtaken aan de randen van de dag beter te behappen zijn.
Een ander fenomeen is werk met gebroken diensten. Ik heb bijvoorbeeld best wel te doen met de mensen van de kinderopvang. Die hebben dus in de ochtend een dienst van een uurtje of anderhalf voordat de school begint, en na school een dienst van een uur of 4 (van 15u tot 19u meen ik). Werkgever betaalt natuurlijk niet meer dan de uren dat je op komt draven, maar uiteindelijk is men wel van 7u tot 19u bezig met hun werk. En als ze dan thuis ook nog een gezin hebben, dan kunnen ze daarna ook nog eens thuis aan de bak.
Mijn vrouw heeft in de thuiszorg eenzelfde soort ritme gehad: alle oudjes willen om 9u/10u klaargemaakt worden om te gaan kaarten bij Nel, en 's avonds moeten ze allemaal weer om 21u in bed gelegd worden. Tussen 12.00 en 17.00 is er geen drol te doen in de thuiszorg, en werkgever betaalt die uren dus niet.
Dus ik denk dat het tweeverdienermodel ons maatschappelijk echt wel wat kost in welzijn (en indirect aan productiviteit), en dat we er goed aan doen om mensen wat meer lucht en ruimte te geven.
Daarmee trekken we ook een deel van de lonen omhoog die door omstandigheden (zorgtaken, aard van het werk) lager liggen en daarmee tegen die armoedegrens aan liggen.